Kidlat ng Silanganan-Ang Gawain ng Diyos, ang Disposisyon ng Diyos, at ang Diyos Mismo II

Kidlat ng Silanganan-Ang Gawain ng Diyos, ang Disposisyon ng Diyos, at ang Diyos Mismo II

   

   Noong ating huling pulong ay naibahagi natin ang napakahalagang paksa. Naalala ba ninyo kung ano iyon? Hayaan ninyong ulitin Ko. Ang paksa ng ating huling pagsasama ay ang: Gawain ng Diyos, ang Disposisyon ng Diyos, at ang Diyos Mismo. Mahalaga ba ang paksang ito para sa inyo? Aling mga bahagi ang pinakamahalaga para sa inyo? Gawain ng Diyos, Disposisyon ng Diyos, o ang Diyos Mismo? Saan kayo pinaka-interesado? Aling mga bahagi ang pinakagusto ninyong marinig?



 Alam Kong mahirap ito para sa inyo na sagutin ang tanong na iyan, dahil ang disposisyon ng Diyos ay makikita sa bawat aspeto ng Kanyang gawain, at ang Kanyang disposisyon ay palaging ibinubunyag sa Kanyang gawain at sa lahat ng lugar, at, sa katunayan, kumakatawan sa Diyos Mismo; sa pangkalahatang plano sa pamamahala ng Diyos, ang gawain ng Diyos, ang disposisyon ng Diyos, at ang Diyos Mismo ay hindi mapaghihiwalay mula sa bawat isa.

   Ang nilalaman ng ating huling pagsasama tungkol sa gawain ng Diyos ay ang mga salaysay sa Biblia  na naganap matagal na panahon na ang nakalipas. Mga kuwento ang lahat ng ito tungkol sa tao at Diyos, at nangyari ang mga ito sa tao at sabay na nasali ang paglahok at pagpapahayag ng Diyos, upang ang mga kuwentong ito ay magkaroon ng partikular na halaga at kabuluhan sa pagkilala sa Diyos. Pagkatapos na pagkatapos Niyang nilikha ang sangkatauhan, nagsimulang makipag-ugnayan ang Diyos sa tao at nakipag-usap sa tao, at ang Kanyang disposisyon ay nagsimulang maipahayag sa tao. Sa ibang salita, mula sa unang pakikipag-ugnay ng Diyos sa sangkatauhan nagsimula Siyang magpakita sa tao, nang walang hinto, ang Kanyang diwa at kung anong mayroon Siya at ano Siya. Hindi alintana kung ang mga mas naunang tao o ang mga tao ng panahong ito ay nakikita o nauunawaan ito, sa madaling salita nakikipag-usap ang Diyos sa tao at gumagawa kasama ng tao, ibinubunyag ang Kanyang disposisyon at ipinapahayag ang Kanyang diwa—na isang katotohanan, at hindi maikakaila ng sinumang tao. Nangangahulugan din ito na ang disposisyon ng Diyos, diwa ng Diyos, at kung ano ang mayroon at kung ano Siya ay tuluy-tuloy na lumalabas at ibinubunyag habang gumagawa at nakikipag-ugnayan Siya sa tao. Hindi Siya kailanman naglihim o nagtago ng anumang bagay mula sa tao, ngunit sa halip ay nagpapakita sa madla at inilalabas ang Kanyang sariling disposisyon nang walang pag-aatubili. Kaya, umaasa ang Diyos na kilalanin Siya ng tao at unawain ang Kanyang disposisyon at diwa. Hindi Niya nais tratuhin ng tao ang Kanyang disposisyon at diwa bilang walang hanggang mga misteryo, hindi rin Niya gustong tingnan ng sangkatauhan ang Diyos bilang isang palaisipan na hindi kailanman maaaring malutas. Kapag nakikilala ng sangkatauhan ang Diyos ay saka lamang malalaman ng tao ang daan pasulong at magagawang tanggapin ang gabay ng Diyos, at tanging ang taong tulad nito ang magagawang tunay na mabuhay sa ilalim ng dominyon ng Diyos, at mabuhay sa liwanag, kapiling ang mga biyaya ng Diyos.

   Ang mga salita at disposisyong nilabas at ibinunyag ng Diyos ay kumakatawan sa Kanyang kalooban, at kumakatawan din ang mga ito sa Kanyang diwa. Kapag nakikipag-ugnay ang Diyos sa tao, anuman ang Kanyang sabihin o gawin, o anuman ang disposisyong Kanyang ibunyag, at anuman ang makita ng tao sa diwa ng Diyos at kung ano ang mayroon at kung ano Siya, kinakatawan nito lahat ang kalooban ng Diyos para sa tao. Hindi alintana kung hanggang saan ang kayang matanto, maunawaan o maintindihan ng tao, kinakatawan nito lahat ang kalooban ng Diyos—ang kalooban ng Diyos para sa tao. Ito ay walang pag-aalinlangan! Ang kalooban ng Diyos para sa sangkatauhan ang siya ring kinakailangan Niya sa mga tao, ano ang kinakailangan Niyang gawin nila, kung paano Niya kinakailangan silang mabuhay, at kung paano Niya kinakailangan silang magkaroon ng kakayahang maisakatuparan ang kalooban ng Diyos. Ito ba ang mga bagay na hindi mahihiwalay mula sa mga diwa ng Diyos? Sa ibang salita, inilalabas ng Diyos ang Kanyang disposisyon at lahat ng mayroon Siya at ano Siya kasabay ng pag-utos sa tao. Walang kasinungalingan, walang pagkukunwari, walang pagtatago, at walang pagpapaganda. Ngunit bakit walang-kakayahan ang tao ng pag-alam, at bakit hindi niya kailanman nagawang makita nang malinaw ang disposisyon ng Diyos? At bakit hindi niya kailanman natanto ang kalooban ng Diyos? Iyong ibinubunyag at inilalabas ng Diyos ay kung ano mayroon at kung ano ang Diyos Mismo, pati ang bawat aspeto at bahagi ng Kanyang tunay na disposisyon—kaya bakit hindi makakita ang tao? Bakit walang-kakayahan ang tao ng masusing kaalaman? Mayroong isang mahalagang dahilan para rito. At ano ang dahilang ito? Mula noong panahon ng paglikha, hindi kailanman itinuturing ng tao ang Diyos bilang Diyos. Sa mga pinakaunang panahon, anuman ang ginawa ng Diyos tungkol sa tao, ang tao na kalilikha lamang, itinuring Siya ng tao na hindi hihigit sa isang kasama, bilang isa na maaaring asahan, at walang kaalaman o pag-unawa tungkol sa Diyos. Na ang ibig sabihin, hindi niya alam kung ano ang inilabas ng Manlilikha Mismo na ito—ang Manlilikha Mismo na ito na kanyang inasahan at nakita bilang kanyang kasama—ay ang diwa ng Diyos, ni hindi rin niya alam na ang Manlilikha Mismo na ito ay ang Siyang namamahala sa lahat ng bagay. Sa madaling sabi, ang mga tao ng panahong iyon ay hindi man lang nakilala ang Diyos. Hindi nila alam na ang langit at lupa at lahat ng mga bagay ay ginawa Niya, at sila ay walang kaalam-alam kung saan Siya nanggaling, at, higit pa rito, kung ano Siya. Mangyari pa, hindi kinailangan ng Diyos ang tao noong una na kilalanin Siya, o unawain Siya, o intindihin ang lahat ng Kanyang ginawa, o malaman ang Kanyang kalooban, dahil ito ang mga pinakaunang panahon kasunod ng paglikha sa sangkatauhan. Nang magsimula ang Diyos sa mga paghahanda para sa gawain ng Kapanahunan ng Kautusan, ginawa ng Diyos ang ilang mga bagay sa tao at nagsimula rin ang Kanyang pag-utos sa tao, na sinasabi sa kanya kung paano magbigay ng mga handog at sumamba sa Diyos. Saka lamang nagkaroon ang tao ng mga simpleng pananaw tungkol sa Diyos, saka lamang niya nalaman ang kaibahan sa pagitan ng tao at Diyos, at ang Diyos ang Siyang lumikha sa sangkatauhan. Nang malaman ng tao na ang Diyos ay Diyos at ang tao ay tao, nagkaroon ng isang tiyak na distansya sa pagitan niya at ng Diyos, ngunit hindi pa rin tinanong ng Diyos ang tao kung may mahusay Siyang kaalaman o malalim na pag-unawa sa Kanya. Kaya, gumagawa ang Diyos ng iba’t ibang mga kinakailangan sa tao batay sa mga yugto at mga pangyayari ng Kanyang gawain. Ano ang nakikita ninyo rito? Anong aspeto ng disposisyon ng Diyos ang nakikita ninyo? Totoo ba ang Diyos? Angkop ba ang mga kinakailangan ng Diyos sa tao? Sa mga pinakaunang panahon kasunod ng paglikha ng Diyos sa sangkatauhan, noong kailangan pang isagawa ng Diyos ang gawain ng panlulupig at gawing perpekto ang tao, at hindi nagbanggit ng napakaraming salita sa kanya, kaunti ang Kanyang hiningi sa tao. Hindi alintana kung ano ang ginawa o kung paano umasal ang tao—kahit ginawa niya ang ilang mga bagay na nakasakit sa damdamin ng Diyos—pinatawad iyon lahat ng Diyos, at hindi na pinansin. Dahil alam ng Diyos kung ano ang ibinigay Niya sa tao, at alam kung ano ang nasa loob ng tao, kaya alam Niya ang pamantayan ng mga pangangailangan na dapat Niyang makuha sa tao. Kahit na ang pamantayan ng Kanyang mga kinakailangan ay masyadong mababa sa panahong iyon, ito ay hindi nangangahulugan na ang Kanyang disposisyon ay hindi mahusay, o na ang Kanyang karunungan at pagka-makapangyarihan ay walang kabuluhan. Para sa tao, mayroon lamang isang paraan upang malaman ang disposisyon ng Diyos at Diyos Mismo: sa pamamagitan ng pagsunod sa mga hakbang ng mga gawain ng pamamahala ng Diyos at kaligtasan ng sangkatauhan, , at pagtanggap ng mga salitang binabanggit ng Diyos sa sangkatauhan. Gayong alam na kung ano ang mayroon at ano ang Diyos, at alam ang disposisyon ng Diyos, hihingin pa rin kaya ng tao sa Diyos na ipakita sa kanya ang tunay Niyang persona? Hindi kailanman, at hindi maglalakas-loob ang tao, dahil sa pag-unawa sa disposisyon ng Diyos at ano ang mayroon Siya at ano Siya, nakikita na ng tao ang tunay na Diyos Mismo, at nakikita na ang Kanyang tunay na persona. Ito ang kalalabasang 'di maiiwasan.

   Habang walang humpay ang pasulong na pag-unlad ng gawa at plano ng Diyos, at matapos maisagawa ng Diyos ang tipan ng bahaghari sa tao bilang tanda na hindi na Niya kailanman wawasakin pang muli ang mundo sa paggamit ng baha, mataas ang pagnanais ng Diyos na makamit ang mga taong kayang makipag-isang isip sa Kanya. At gayundin, nagkaroon Siya ng matinding hangarin na makamit yaong mga naisakatuparan ang Kanyang kalooban sa lupa, at, higit pa rito, upang makatamo ng isang grupo ng mga tao na magagawang makawala sa mga puwersa ng kadiliman, at hindi masaklawan ni Satanas, at magagawang magpatotoo sa Kanya sa lupa. Ang pagtamo ng ganoong grupo ng tao ay ang matagal nang ninanais ng Diyos, ang hinihintay Niya simula pa sa panahon ng paglikha. Kaya, di-alintana ang mga bahang ginamit ng Diyos upang wasakin ang mundo, o ng Kanyang tipan sa tao, ang kalooban ng Diyos, kaisipan, plano, at pag-asa ay nanatiling ganoon pa rin. Ang nais Niyang gawin, na kung saan labis na hinangad Niya bago pa man ang panahon ng paglikha, ay makakuha sa sangkatauhan ng nais Niyang makuha—upang makuha ang grupo ng tao na kayang umunawa at malaman ang Kanyang disposisyon, at unawain ang Kanyang kalooban, isang grupo na kaya Siyang sambahin. Ang gayong grupo ng mga tao ay tunay na kayang magpatotoo sa Kanya, at sila, na maaaring masabi, ang Kanyang mga pinagkakatiwalaan.

   Ngayon, ipagpatuloy natin ang paghahanap sa mga yapak ng Diyos at ang pagsunod sa mga hakbang ng Kanyang gawain, upang matuklasan natin ang mga saloobin at kaisipan ng Diyos, at lahat ng may kinalaman sa Diyos, na lahat ay “naitago sa imbakan” nang matagal. Sa pamamagitan ng mga bagay na ito malalaman natin ang disposisyon ng Diyos, mauunawaan ang diwa ng Diyos, patutuluyin natin ang Diyos sa ating mga puso, at ang bawat isa sa atin ay dahan-dahang mapapalapit sa Diyos, na binabawasan ang ating distansya mula sa Diyos.

   Bahagi ng ating pinag-usapan noong nakaraan ay may kinalaman sa kung bakit itinatag ng Diyos ang Kanyang tipan sa tao. Sa ngayon, pag-uusapan natin nang sama-sama ang mga sipi ng banal na kasulatan sa ibaba. Magsimula tayo sa pamamagitan ng pagbasa sa mga banal na kasulatan.

A. Abraham

1. Ipinangako ng Diyos na Bigyan ng Anak na Lalaki si Abraham

   (Gen 17:15-17) At sinabi ng Diyos kay Abraham, Tungkol kay Sarai na iyong asawa, huwag mo nang tatawagin ang kanyang pangalang Sarai, kundi Sara ang kanyang magiging pangalan. At akin siyang pagpapalain, at saka bibigyan kita ng anak na lalaki sa kanya: oo, akin siyang pagpapalain, at magiging ina siya ng mga bansa; ang mga hari ng mga bayan ay magmumula sa kanya. Nang magkagayo’y nagpatirapa si Abraham, at natawa, at nasabi sa kanyang sarili, Magkakaanak kaya siya na may isang daang taong gulang na? at manganak pa kaya si Sara na may siyamnapung taon na?

  (Gen 17:21-22) “Nguni’t ang aking tipan ay pagtitibayin ko kay Isaac, na iaanak sa iyo ni Sara, sa takdang panahon, sa darating na taon. At nang matapos na makipag-usap sa kanya, nilisan ng Diyos si Abraham.”

2. Isinakripisyo ni Abraham si Isaac

   (Gen 22:2-3) At kanyang sinabi, Kunin mo ngayon ang iyong anak, ang iyong bugtong na anak na si Isaac, na iyong minamahal at pumaroon ka sa lupain ng Moria; at ihain mo siya roong handog na susunugin sa ibabaw ng isa sa mga bundok na aking sasabihin sa iyo. At maagang gumising si Abraham kinabukasan, at inihanda ang kanyang asno, at isinama ang dalawa sa kanyang mga batang lalaking alipin, at si Isaac na kanyang anak, at nagsibak ng kahoy para sa haing susunugin, at bumangon at naparoon sa lugar na sinabi sa kanya ng Diyos.

(Gen 22:9-10) At dumating sila sa lugar na sinabi ng Diyos sa kanya; at nagtayo si Abraham doon ng isang dambana, at inayos ang kahoy, at ginapos si Isaac na kanyang anak, at inihiga sa dambana sa ibabaw ng kahoy. At iniunat ni Abraham ang kanyang kamay, at hinawakan ang sundang upang patayin ang kanyang anak.

Walang Makapipigil sa Gawaing Pinagpapasiyahang Gawin ng Diyos

   Katatapos lamang ninyong marinig ang kuwento ni Abraham. Siya ay pinili ng Diyos pagkatapos wasakin ng baha ang mundo, ang kanyang pangalan ay Abraham, at nang siya ay isang daang taong gulang na, at ang kanyang asawang si Sara ay siyamnapu, ang pangako ng Diyos ay dumating sa kanya. Ano ang ipinangako ng Diyos sa kanya? Ang tinukoy sa Banal na Kasulatan ang ipinangako ng Diyos: “At akin siyang pagpapalain, at saka bibigyan kita ng anak na lalaki sa kanya.” Ano ang pinagbabatayan sa pangako ng Diyos na bigyan siya ng isang anak na lalaki? Ibinibigay ng Banal na Kasulatan ang sumusunod na pahayag: “Nang magkagayo’y nagpatirapa si Abraham, at natawa, at nasabi sa kanyang sarili, Magkakaanak kaya siya na may isang daang taong gulang na? at manganak pa kaya si Sara na may siyamnapung taon na?” Sa ibang salita, masyado nang matanda ang mag-asawang ito para magkaanak. At ano ang ginawa ni Abraham pagkatapos ipahayag ng Diyos ang Kanyang pangako sa kanya? Nagpatirapa si Abraham nang tumatawa, at nasabi sa kanyang sarili, “Magkakaanak kaya siya na may isang daang taong gulang na?” Naniwala si Abraham na ito ay imposible—nangangahuluhang naniwala siyang ang pangako ng Diyos sa kanya ay walang iba kundi isang biro. Mula sa pananaw ng tao, ito ay hindi maaaring mangyari sa tao, at gayon din naman hindi magagawa ng Diyos at isang imposible para sa Diyos. Marahil, kay Abraham, ito ay katawa-tawa: Nilikha ng Diyos ang tao, gayon pa man hindi Niya alam na ang isang taong sobrang tanda na ay wala nang kakayahang magsilang ng mga anak; sa Kanyang palagay ay maaari Niya akong pahintulutang magkaanak, sinabi Niya na bibigyan Niya ako ng isang anak na lalaki—tiyak na imposible yan! At sa gayon, nagpatirapa si Abraham at tumawa, inisip niya: Imposible—Binibiro ako ng Diyos, hindi ito totoo! Hindi niya sineryoso ang mga salita ng Diyos. Kaya, sa paningin ng Diyos, anong uri ng tao si Abraham? (Matuwid.) Saan nakasaad na siya ay isang taong matuwid? Sa tingin ninyo ang lahat ng tinatawag ng Diyos ay matuwid, at perpekto, at mga taong lumalakad kasama ang Diyos. Sumusunod kayo sa doktrina! Dapat ninyong makita nang malinaw na kapag itinatakda ng Diyos ang isang tao, hindi Niya iyon ginagawa nang nagkataon lang. Hindi sinabi ng Diyos dito na matuwid si Abraham. Sa Kanyang puso, ang Diyos ay may mga pamantayan para sa pagsukat ng bawat tao. Bagaman hindi sinabi ng Diyos kung anong uri ng tao si Abraham, pagdating sa kanyang pag-uugali, anong uri ng pananampalataya mayroon si Abraham sa Diyos? Medyo matalinghaga ba ito? O malaki ba ang kanyang pananampalataya? Hindi, wala siya noon! Ang kanyang pagtawa at pag-iisip ang nagpakita kung sino siya, kaya ang inyong paniniwala na matuwid siya ay isang guniguni lamang ng inyong kaisipan, ito ay ang bulag na aplikasyon ng doktrina, ito ay isang iresponsableng pagtatasa. Nakita ba ng Diyos ang pagtawa at mumunting paghayag ni Abraham, alam ba Niya ang mga ito? Alam ng Diyos. Ngunit babaguhin ba ng Diyos ang Kanyang napagpasiyahang gawin? Hindi! Kapag binalak at napagpasiyahan ng Diyos na pipiliin Niya ang taong ito, ang bagay ay natapos na. Kahit ang pag-iisip ng tao o ang kanyang pag-uugali ay ni hindi makaiimpluwensiya o makahahadlang ng kahit katiting sa Diyos; hindi basta babaguhin ng Diyos ang Kanyang plano, ni hindi rin Niya babaguhin o sisirain ang Kanyang plano dahil sa ugali ng tao, na maaaring isang kahangalan pa. Kung gayon, ano ang nasusulat sa Genesis 17:21-22? “Nguni’t ang Aking tipan ay pagtitibayin ko kay Isaac na iaanak sa iyo ni Sara, sa takdang panahon, sa darating na taon. At nang matapos na makipag-usap sa kanya, nilisan ng Diyos si Abraham.” Hindi man lang nagtuon ni katiting na pansin ang Diyos sa inisip o sinabi ni Abraham. At ano ang dahilan ng Kanyang pagwawalang-bahala? Ito ay dahil, sa pagkakataong iyon, hindi hiningi ng Diyos sa tao na magkaroon ng malaking pananampalataya, o magkaroon siya ng malaking kaalaman tungkol sa Diyos, o, higit pa rito, na magawa niyang unawain kung ano ang ginawa at sinabi ng Diyos. Kaya, hindi niya hiningi sa taong iyon na unawain nang lubos kung ano ang napagpasiyahan Niyang gawin, o ang mga taong Kanyang tiyak na pinili, o ang mga prinsipyo ng Kanyang mga pagkilos, dahil ang antas ng kakayahan ng tao ay sadyang kulang. Sa pagkakataong iyon, itinuring ng Diyos bilang normal ang anumang ginawa ni Abraham at kung paano ang kanyang naging asal. Hindi Niya isinumpa, o pinagalitan, bagkus ay nagsabi lang na: “Iaanak ni Sara si Isaac sa iyo, sa takdang panahon sa darating na taon.” Sa Diyos, pagkatapos Niyang ihayag ang mga salitang ito, ang bagay na ito ay naging totoo nang sunud-sunod; sa paningin ng Diyos, ang dapat maganap sa Kanyang plano ay nakamit na. At matapos ang pagkumpleto ng mga kaayusan para sa mga ito, ang Diyos ay umalis. Kung ano ang ginagawa o iniisip ng tao, kung ano ang nauunawaan ng tao, ang mga plano ng tao—wala sa mga ito ang may kinalaman sa Diyos. Ang lahat ay nagpapatuloy ayon sa plano ng Diyos, alinsunod sa mga panahon at yugtong itinalaga ng Diyos. Ito ang prinsipyo ng gawain ng Diyos. Ang Diyos ay hindi humahadlang sa kahit anong iniisip o nalalaman ng tao, ngunit hindi rin Niya tinatalikuran ang Kanyang plano, o iniiwan ang Kanyang gawain, dahil ang tao ay hindi naniniwala o nakauunawa. Ang mga katotohanan ay sa gayon naisasagawa nang ayon sa plano at pag-iisip ng Diyos. Ito ang tiyak na nakikita natin sa Biblia: Hinayaan ng Diyos si Isaac na ipanganak sa panahong itinakda Niya. Pinatutunayan ba ng mga katotohanan na ang asal at pag-uugali ng tao ay humahadlang sa gawain ng Diyos? Hindi humadlang ang mga ito sa gawain ng Diyos! Naapektuhan ba ang gawain ng Diyos ng maliit na pananampalataya ng tao sa Diyos at ng kanyang mga pagkaintindi at imahinasyon tungkol sa Diyos? Hindi, walang naging epekto ang mga ito! Ni kahit kaunti man! Hindi naaapektuhan ng sinumang tao, bagay, o kapaligiran ang plano sa pamamahala ng Diyos. Lahat ng Kanyang pinagpapasiyahang gawin ay makukumpleto na at matatapos sa oras at ayon sa Kanyang plano, at ang Kanyang gawain ay hindi maaaring hadlangan ng sinumang tao. Hindi binibigyang pansin ng Diyos ang ilang kahangalan at kamangmangan ng tao, at kahit ang ilan sa paglaban at pagkaintindi ng tao tungo sa Kanya ay hindi pinapansin; sa halip, ginagawa Niya ang gawaing dapat Niyang gawin nang walang pag-aalangan. Ito ang disposisyon ng Diyos, at isang larawan ng Kanyang pagka-makapangyarihan.

Ang Gawain ng Pamamahala ng Diyos at Pagliligtas ng Sangkatauhan ay Nagsisimula sa Pagsakripisyo ni Abraham kay Isaac

   Matapos mabigyan ng isang anak na lalaki si Abraham, ang mga salitang sinabi ng Diyos kay Abraham ay natupad. Hindi ito nangangahulugan na tumigil dito ang plano ng Diyos; sa kabilang banda, ang kahanga-hangang plano ng Diyos para sa pamamahala at kaligtasan ng sangkatauhan ay nagsimula pa lamang, at ang Kanyang pagpapala ng isang anak na lalaki kay Abraham ay isa ngang pagpapakilala sa Kanyang pangkalahatang plano sa pamamahala. Sa sandaling iyon, sino ang nakaalam na ang digma ng Diyos kay Satanas ay tahimik na nagsimula nang isinakripisyo ni Abraham si Isaac?

Walang Pakialam ang Diyos Kung Hangal man ang Tao—Hinihingi Lang Niyang Maging Totoo ang Tao

   Susunod, ating tingnan kung ano ang ginawa ng Diyos kay Abraham. Sa Genesis 22:2, ibinigay ng Diyos ang sumusunod na kautusan kay Abraham: “Kunin mo ngayon ang iyong anak, ang iyong bugtong na anak na si Isaac, na iyong minamahal, at pumaroon ka sa lupain ng Moria; at ihain mo siya roong handog na susunugin sa ibabaw ng isa sa mga bundok na aking sasabihin sa iyo.” Ang pakahulugan ng Diyos ay malinaw: Sinasabi Niya kay Abraham na ialay ang kanyang bugtong na anak na si Isaac, na kanyang iniibig, bilang handog na susunugin. Kung titingnan ito ngayon, magkasalungat pa rin ba ang pagkaintindi ng tao sa utos ng Diyos? Oo! Lahat ng ginawa ng Diyos sa panahong iyon ay lubhang salungat sa mga pagkaintindi ng tao at hindi kayang unawain ng tao. Sa kanilang mga pagkaintindi, ang mga tao ay naniniwala sa mga sumusunod: Kapag ang isang tao ay hindi naniwala, at inisip itong imposible, binigyan siya ng Diyos ng isang anak na lalaki, at matapos niyang nakamit ang isang anak na lalaki, inutusan siya ng Diyos na ialay ang kanyang anak—hindi kapani-paniwala! Ano talaga ang binalak gawin ng Diyos? Ano ang tunay na layunin ng Diyos? Walang pasubali Niyang binigyan ng anak na lalaki si Abraham, ngunit inutusan rin Niya si Abraham na mag-alay nang walang pasubali. Labis ba ito? Sa punto ng isang ikatlong partido, hindi lamang ito labis ngunit medyo isang kaso ng “paggawa ng problema mula sa wala.” Ngunit si Abraham mismo ay hindi naniwala na masyadong malaki ang hinihingi ng Diyos. Bagama’t nagkaroon siya ng ilang kaunting kaisipan, at bahagyang pinaghinalaan ang Diyos, handa pa rin niyang gawin ang pag-alay. Sa puntong ito, ano ang nakikita mong patunay na handa nga si Abraham na ialay ang kanyang anak? Ano ang sinasabi sa mga pangungusap na ito? Ang orihinal na teksto ay nagbibigay ng sumusunod na mga pahayag: “At si Abraham ay maagang gumising kinabukasan, at inihanda ang kanyang asno, at isinama ang dalawa sa kanyang mga batang lalaking alipin, at si Isaac na kanyang anak, at nagsibak ng kahoy para sa haing susunugin, at bumangon at naparoon sa lugar na sinabi sa kanya ng Diyos” (Gen 22:3). “At dumating sila sa lugar na sinabi ng Diyos sa kanya; at nagtayo si Abraham doon ng isang dambana, at inayos ang kahoy, at ginapos si Isaac na kanyang anak at inihiga sa dambana sa ibabaw ng kahoy. At iniunat ni Abraham ang kanyang kamay, at hinawakan ang sundang upang patayin ang kanyang anak” (Gen 22:9-10). Nang iniunat ni Abraham ang kanyang kamay at hinawakan ang sundang upang patayin ang kanyang anak, nakita ba ng Diyos ang kanyang mga pagkilos? Oo, nakita Niya. Ang buong proseso—mula sa simula, nang hiniling ng Diyos kay Abraham na ialay si Isaac, hanggang sa aktwal na itinaas ni Abraham ang kanyang sundang upang patayin ang kanyang anak—ay ipinakita sa Diyos ang puso ni Abraham, at hindi alintana ang kanyang dating kahangalan, kamangmangan, at hindi pagkakaunawa sa Diyos, sa pagkakataong iyon ang puso ni Abraham para sa Diyos ay totoo, at tapat, at tunay na ibabalik Niya si Isaac, ang anak na ibinigay sa kanya ng Diyos, pabalik sa Diyos. Sa kanya, nakita ng Diyos ang pagsunod—ang mismong pagsunod na nais Niya.

    Sa tao, marami ang ginagawa ng Diyos na hindi kayang unawain at ni hindi kapani-paniwala. Kapag nais ng Diyos na isaayos ang isang tao, ang pagsasaayos na ito ay madalas salungat sa mga pagkaintindi ng tao, at hindi niya kayang unawain, gayon pa man tiyak na itong di-pagkakatugma at kawalan ng kakayahang maunawaan ay mga pagsubok at hamon ng Diyos sa tao. Si Abraham, samantala, ay nagpakita ng pagsunod sa Diyos sa sarili niya, na pinaka-pangunahing kondisyon ng kanyang kakayahang tugunan ang hinihingi ng Diyos. Saka lamang, nang nagawang sundin ni Abraham ang hinihingi ng Diyos, nang kanyang ialay si Isaac, na tunay na naramdaman ng Diyos ang muling pagtitiwala at pagsang-ayon sa sangkatauhan—tungo kay Abraham, na Kanyang hinirang. Saka lamang nakasiguro ang Diyos na ang taong ito na Kanyang hinirang ay isang hindi mababalewalang pinuno na maaaring magsagawa ng Kanyang pangako at ng Kanyang mga susunod na plano sa pamamahala. Kahit na ito ay isang pagsubok lamang, nasiyahan ang Diyos, naramdaman Niya ang pag-ibig ng tao para sa Kanya, at nadama Niya ang kalinga ng tao na hindi Niya dating nadama. Sa sandaling iyon na itinaas ni Abraham ang kanyang sundang upang patayin si Isaac, pinigilan ba siya ng Diyos? Hindi hinayaan ng Diyos na ialay ni Abraham si Isaac, dahil walang intensyon ang Diyos na bawiin ang buhay ni Isaac. Kaya, pinigilan ng Diyos si Abraham sa tamang oras. Para sa Diyos, nakapasa na sa pagsubok ang pagkamasunurin ni Abraham, sapat na ang kanyang ginawa, at nakita na ng Diyos ang kalalabasan ng Kanyang binalak gawin. Kasiya-siya ba ang kinalabasang ito para sa Diyos? Maaaring sabihin na ang kinalabasan na ito ay kasiya-siya sa Diyos, na ito ang nais ng Diyos, at ang nais Niyang makita. Totoo ba ito? Kahit na, sa iba’t ibang konteksto, ginagamit ng Diyos ang iba’t ibang paraan ng pagsubok sa bawat tao, nakita ng Diyos kay Abraham ang nais Niya, nakita Niyang totoo ang puso ni Abraham, at walang kondisyon ang kanyang pagsunod, at tiyak na ang “walang kondisyon” na ito ang ninais ng Diyos. Madalas sabihin ng mga tao, inialay ko na ito, tinalikuran ko na iyan—bakit hindi pa rin nasisiyahan ang Diyos sa akin? Bakit Niya ako laging isinasailalim sa mga pagsubok? Bakit Niya ako parating sinusubukan? Ito ay nagpapakita ng isang katotohanan: Hindi nakita ng Diyos ang iyong puso, at hindi Niya nakamit ang iyong puso. Ang ipinahihiwatig nito, hindi Niya nakita ang katapatan na gaya ng ipinamalas ni Abraham nang nagawa niyang itaas ang sundang para patayin ang kanyang anak sa sarili niyang mga kamay upang ialay siya sa Diyos. Hindi Niya nakita ang iyong walang kondisyong pagsunod, at hindi mo pa Siya naaaliw. Ito ay likas, samakatuwid, na patuloy kang sinusubok ng Diyos. Hindi ba ito totoo? Dito natin tapusin ang paksang ito. Susunod, babasahin natin ang “Pangako ng Diyos kay Abraham.”

3. Ang Pangako ng Diyos kay Abraham

   (Gen 22:16-18) Sa aking sarili ay sumumpa ako, ang sabi ni Jehova, sapagka’t ginawa mo ito, at hindi mo ipinagkait sa akin ang iyong anak, ang iyong bugtong na anak: Na sa pagpapala ay pagpapalain kita, at sa pagpaparami ay pararamihin ko ang iyong lahi, na gaya ng mga bituin sa langit, at gaya ng mga buhangin sa baybayin ng dagat; at kakamtin ng iyong lahi ang pintuang-bayan ng kanyang mga kaaway; At pagpapalain sa iyong lahi ang lahat ng bansa sa lupa; sapagka’t sinunod mo ang aking tinig.

   Ito ay isang walang bawas na pahayag ng pagpapala ng Diyos kay Abraham. Kahit maikli, ang nilalaman nito ay sagana: Kabilang dito ang dahilan, at pinagbabatayan, ng regalo ng Diyos kay Abraham, at kung ano ang ibinigay Niya kay Abraham. Puspos din ito ng kagalakan at kasiyahan na kung saan binigkas ng Diyos ang mga salitang ito, pati na rin ang pangangailangan ng madaliang pagkilos ng Kanyang pag-asam upang makakuha ng mga taong magagawang pakinggan ang Kanyang mga salita. Dito, nakikita natin ang kasiyahan ng Diyos, at kalinga tungo, sa mga sumusunod sa Kanyang mga salita at sumusunod sa Kanyang mga utos. Gayundin naman, nakikita natin ang halaga ng Kanyang binabayaran upang makamit ang tao, at ang kalinga at pagtuon na Kanyang binibigay sa kanila. Bukod dito, ang sipi, na naglalaman ng mga salitang “Sa aking sarili ay sumumpa ako,” ang nagbibigay sa atin ng matinding pag-iisip ng kapaitan at pasakit na taglay ng Diyos, at tanging Diyos, ang nasa likod ng gawaing ito ng Kanyang plano sa pamamahala. Ito ay isang nakakapukaw-isipang sipi, at isang may natatanging kabuluhan na pinanghahawakan, at nagkaroon ng napakalalim na epekto para sa mga taong dumating pagkatapos noon.

Nakamit ng Tao ang Pagpapala ng Diyos dahil sa Kanyang Pagkamatapat at Pagkamasunurin

   Malaki ba ang pagpapalang ibinigay ng Diyos kay Abraham sa ating nabasa rito? Gaano ito kalaki? Mayroong isang napakahalagang pangungusap dito: “At pagpapalain sa iyong lahi ang lahat ng bansa sa lupa,” na nagpapakita na tinanggap ni Abraham ang pagpapala na hindi ibinigay sa sinumang dumating bago o pagkatapos. Nang, gaya ng hiningi ng Diyos, ibinalik ni Abraham ang kanyang nag-iisang anak na lalaki—ang kanyang pinakamamahal at kaisa-isang anak na lalaki— sa Diyos (paalala: Hindi natin maaaring gamitin dito ang salitang “inalay”; dapat nating sabihing ibinalik niya ang kanyang anak sa Diyos), hindi lamang hindi pinahintulutan ng Diyos na ialay ni Abraham si Isaac, kundi binasbasan din Niya siya. Anong pangako ang Kanyang naging pagpapala kay Abraham? Ang pangako na paramihin ang kanyang lahi. At gaano karami sila pararamihin? Ibinibigay ng Banal na Kasulatan ang sumusunod na talaan: “gaya ng mga bituin sa langit, at gaya ng mga buhangin sa baybayin ng dagat; at kakamtin ng iyong lahi ang pintuang-bayan ng kanyang mga kaaway; At pagpapalain sa iyong lahi ang lahat ng bansa sa lupa;” Ano ang konteksto kung saan binigkas ng Diyos ang mga salitang ito? Na ang ibig sabihin, paano tinanggap ni Abraham ang pagpapala ng Diyos? Tinanggap niya ito tulad ng sinasabi ng Diyos sa Banal na Kasulatan: “sapagka’t sinunod mo ang aking tinig.” Iyan nga, dahil sumunod si Abraham sa utos ng Diyos, dahil nagawa niya ang lahat ng sinabi, hiningi at iniutos ng Diyos nang wala ni katiting na pagdaing, kung kaya’t gumawa ng ganitong pangako ang Diyos sa kanya. May isang mahalagang pangungusap sa pangakong ito na tumuon sa kaisipan ng Diyos sa pagkakataong iyon. Nakita ba ninyo ito? Maaaring hindi ninyo gaanong binigyang pansin ang mga salita ng Diyos na “Sa pamamagitan ng aking sarili, ako ay nanumpa.” Ibig nilang sabihin, nang bigkasin ng Diyos ang mga salitang ito, ay nanunumpa Siya sa Kanyang Sarili. Ano ang ipinapangako ng mga tao kapag nanunumpa sila? Sumusumpa sila sa pamamagitan ng Langit, na ang ibig sabihin ay nangangako at sumusumpa sila sa ngalan ng Diyos. Maaaring walang gaanong pag-unawa ang mga tao sa kababalaghan kung saan nanumpa ang Diyos sa Kanyang Sarili, ngunit mauunawaan ninyo rin ito kapag naibigay Ko sa inyo ang tamang paliwanag. Kapag kaharap ang isang tao na naririnig lamang ang Kanyang mga salita ngunit hindi naman nauunawaan sa Kanyang puso nadarama Niyang muli ang kalungkutan at kawalan. Sa kawalan ng pag-asa—at, maaaring sabihin, na bunga ng pag-iisip—ginawa ng Diyos ang isang napakalikas na bagay: Inilagay ng Diyos ang Kanyang kamay sa Kanyang puso at kinausap ang Kanyang Sarili nang ibigay ang pangakong ito kay Abraham, at mula sa taong ito narinig ang sinabi ng Diyos “Nanumpa ako sa aking sarili.” Sa pamamagitan ng pagkilos ng Diyos, maaari mong isipin ang iyong sarili. Kapag inilagay mo ang iyong kamay sa iyong puso at makipag-usap sa iyong sarili, malinaw ba sa iyo ang iyong sinasabi? Taos-puso ba ang iyong saloobin? Ikaw ba ay nagsasalita nang matapat, nang iyong buong puso? Kaya, nakikita natin dito nang nagsalita ang Diyos kay Abraham, Siya ay maalab at taos-puso. Kasabay ng pagsasalita at pagpapala kay Abraham, nangungusap din ang Diyos sa Kanyang Sarili. Sinasabi Niya sa Kanyang Sarili: Pagpapalain Ko si Abraham, at gagawin ang kanyang mga supling na kasing dami ng mga bituin sa langit, at kasing sagana gaya ng buhangin sa baybayin ng dagat, sapagka’t dininig niya ang aking mga salita at siya ang Aking pinili. Nang sabihin ng Diyos “Sa aking sarili ay sumumpa ako,” pinagpasiyahan ng Diyos na magmumula kay Abraham ang Kanyang lahing hinirang na Israel, pagkatapos ay pangungunahan Niya ang mga taong ito ayon sa bilis ng Kanyang gawain. Iyan nga, gagawin ng Diyos ang lipi ni Abraham bilang taga-dala ng gawain ng pamamahala ng Diyos, at ang gawain ng Diyos at ang ipinahayag ng Diyos ay magsisimula kay Abraham, at magpapatuloy sa lipi ni Abraham, kaya’t maisasakatuparan ang hangarin ng Diyos na iligtas ang tao. Anong masasabi ninyo, hindi ba ito isang pagpapala? Para sa tao, wala nang hihigit pang pagpapala kaysa rito; ito, na maaaring sabihin, ay ang pinaka-mapalad na bagay. Ang pagpapalang nakamit ni Abraham ay hindi ang pagpaparami sa kanyang supling, ngunit ang tagumpay ng Diyos sa Kanyang pamamahala, ang Kanyang komisyon, at ang Kanyang gawain sa lipi ni Abraham. Ibig ipakahulugan ng mga ito na ang mga pagpapalang nakamit ni Abraham ay hindi pansamantala, ngunit patuloy na sumulong ayon sa plano sa pamamahala ng Diyos. Nang nagsalita ang Diyos, nang mangako ang Diyos sa Kanyang Sarili, nakapagpasiya na Siya. Totoo ba ang proseso ng pagpapasiyang ito? Tunay ba ito? Napagpasiyahan ng Diyos mula noon na ang Kanyang mga pagsisikap ang halagang Kanyang binayaran kung ano ang mayroon at kung ano Siya, ang lahat sa Kanya, at maging ang Kanyang buhay ay ibibigay kay Abraham at sa lipi ni Abraham. Maging yaon ay napagpasiyahan ng Diyos, magmula sa grupong ito ng tao, na ipapakita Niya ang Kanyang mga gawain, at papayagan ang taong makita ang Kanyang karunungan, awtoridad, at kapangyarihan.

   Ang Pagkamit sa mga Nakakikilala sa Diyos at mga may Kakayahang Magpatotoo sa Kanya ay ang Di-magbabagong Hangarin ng Diyos

   Kasabay ng pakikipag-usap sa Kanyang Sarili, nangusap din Siya kay Abraham, ngunit maliban sa mga narinig na pagpapapala na ibinigay ng Diyos sa kanya, ganap nga bang naunawaan ni Abraham ang tunay na mga hangarin ng Diyos sa lahat ng Kanyang mga salita sa sandaling iyon? Hindi! At kaya, sa sandaling iyon, nang nangako ang Diyos sa Kanyang Sarili, malungkot at nagdadalamhati pa rin ang Kanyang puso. Wala pa rin kahit isang tao ang nakaunawa o nakaiintindi ng Kanyang balak at plano. Sa sandaling iyon, walang sinuman—kabilang si Abraham—ang buo ang loob na makipag-usap sa Kanya, at lalong walang sinuman ang kayang makipagtulungan sa Kanya sa paggawa ng mga dapat Niyang gawin. Sa panlabas, nakamit ng Diyos si Abraham, at nakamit ang isang tao na kayang sundin ang Kanyang mga salita. Ngunit sa katunayan, ang kaalaman ng taong ito sa Diyos ay halos salat na salat. Kahit na pinagpala ng Diyos si Abraham, ang puso ng Diyos ay hindi pa rin nasiyahan. Ano ang ibig sabihin na ang Diyos ay hindi nasiyahan? Ito ay nangangahulugan na ang Kanyang pamamahala ay kailan lamang nasimulan, ito ay nangangahulugan na ang mga taong nais Niyang makamit, ang mga taong inasam Niyang makita, ang mga taong inibig Niya, ay malayo pa rin sa Kanya; kailangan Niya ng oras, kailangan Niyang maghintay, at kailangan Niyang maging matiyaga. Dahil sa panahong yaon, bukod sa Diyos Mismo, wala ni isa ang nakakaalam ng mga pangangailangan Niya, o mga nais Niyang makuha, maging Kanyang mga inaasam na makamit. Kung kaya, kasabay ng naramdaman na matinding kasiyahan, nakaramdam din ng kabigatan ng puso ang Diyos. Ngunit hindi Niya pinigilan ang Kanyang mga hakbang, at nagpatuloy na magplano ng susunod na mga hakbang na dapat Niyang gawin.

   Ano ang nakikita ninyo sa pangako ng Diyos kay Abraham? Nagbigay ng maraming biyaya ang Diyos kay Abraham dahil lamang nakinig si Abraham sa mga salita ng Diyos. Kahit na, sa panlabas na anyo, tila normal ito, at mangyari pa, sa loob nito nakikita natin ang puso ng Diyos: Pinahahalagahang lalo ng Diyos ang pagkamasunurin ng tao sa Kanya, at minamahal ang pag-unawa ng tao sa Kanya at ang katapatan nito tungo sa Kanya. Gaano minamahal ng Diyos ang katapatang ito? Maaaring hindi ninyo maunawaan kung gaano Niya ito minamahal, o maaaring wala ni isa ang nakakatanto nito. Ibinigay ng Diyos ang isang anak na lalaki kay Abraham, at nang lumaki ang batang ito, hiningi ng Diyos kay Abraham na ialay ang kanyang anak sa Diyos. Sinunod ni Abraham ang utos ng Diyos nang walang labis at walang kulang, sinunod niya ang salita ng Diyos, at nakapagpalambot sa damdamin ng Diyos ang kanyang katapatan at pinahalagahan ng Diyos. Gaano ito pinahalagahan ng Diyos? At bakit Niya ito pinahalagahan? Sa panahong walang nakaunawa sa mga salita ng Diyos o nakaintindi sa Kanyang puso, may ginawa si Abraham na nagpayanig sa kalangitan at nagpanginig sa kalupaan, at nagbigay ito ng di matatawarang kasiyahan sa Diyos, at nagbigay sa Diyos ng kagalakan sa pagkamit ng isang tao na kayang sundin ang Kanyang mga salita. Ang kasiyahan at kagalakan na ito ay nagmula sa isang nilalang na gawa ng sariling kamay ng Diyos, at ang unang “sakripisyo” na inialay ng tao sa Diyos na lubos Niyang pinahalagahan, mula nang nilikha ang tao. Naging napakahirap para sa Diyos ang paghihintay para sa sakripisyong ito, at trinato Niya ito bilang unang pinakamahalagang regalo na mula sa tao, na nilikha Niya. Ipinakita nito sa Diyos ang unang bunga ng Kanyang mga pagsusumikap at ang halaga ng Kanyang binayaran, at hinayaan Siyang makita ang pag-asa na mayroon ang sangkatauhan. Pagkatapos, nagkaroon ng higit pang pananabik ang Diyos para sa isang grupo ng mga naturang tao upang samahan Siya, na tratuhin Siya nang may katapatan, na kalingain Siya nang may katapatan. Umasa rin ang Diyos na patuloy na mabubuhay si Abraham, dahil ninais Niyang magkaroon ng gayong uri ng puso upang samahan Siya sa pagpapatuloy Niya sa Kanyang pamamahala. Anuman ang nais ng Diyos, isa lamang iyong hangarin, isa lamang ideya—dahil si Abraham ay isa lamang taong nagawa Siyang sundin, at walang kahit kakaunting pag-unawa o kaalaman sa Diyos. Siya ay isang taong masyadong malayo ang agwat sa mga pamantayan na kinakailangan ng Diyos para sa tao: sa pagkilala sa Diyos, sa kakayahang magpatotoo sa Diyos, at sa pakikiisa sa isipan ng Diyos. At sa gayon, hindi siya makalakad kasama ng Diyos. Sa paghahandog ni Abraham kay Isaac, nakita ng Diyos ang katapatan at pagkamasunurin ni Abraham, at nakitang napagtagumpayan niya ang pagsubok ng Diyos sa kanya. Kahit pa tinanggap ng Diyos ang kanyang katapatan at pagkamasunurin, hindi pa rin siya karapat-dapat na maging katiwala ng Diyos, na maging isang nilalang na kilala ang Diyos at naunawaan ang Diyos, at binigyang kaalaman tungkol sa disposisyon ng Diyos; malayo siya sa pagiging kaisa sa isipan ng Diyos at sa pagpapatupad ng Kanyang kalooban. At sa gayon, sa Kanyang puso, ang Diyos ay malungkot at nababahala pa rin. Habang mas nalulungkot at nababahala ang Diyos, mas kinailangan Niyang ipagpatuloy ang Kanyang pamamahala sa lalong madaling panahon, at makapili at makatamo ng isang grupo ng mga tao upang matupad ang Kanyang plano sa pamamahala at makamit ang Kanyang kalooban sa lalong madaling panahon. Ito ang masugid na pagnanais ng Diyos, at nanatili itong hindi nagbago mula sa pinakasimula hanggang ngayon. Mula pa nang nilikha Niya ang tao sa simula, nananabik ang Diyos sa grupo ng mga mananagumpay, isang grupo na kasabay Niyang lalakad, na nauunawaan, naiintindihan at nalalaman ang Kanyang disposisyon. Ito ang pagnanais ng Diyos na hindi nagbago kailanman. Hindi alintana kung gaano katagal pa Siyang maghintay, hindi alintana kung gaano kahirap ang daan sa hinaharap, gaano man kalayo ang mga layuning Kanyang kinasasabikan, hindi kailanman nagbago ang Diyos o sumuko sa mga inaasahan sa tao. Ngayong nasabi Ko na ito, may napagtanto ba kayo tungkol sa hangarin ng Diyos? Marahil kung ano ang inyong natanto ay hindi masyadong malalim—ngunit unti-unti itong darating!

   Sa kapanahunan din ni Abraham, ginunaw ng Diyos ang isang lungsod. Ang lungsod na ito ay tinawag na Sodoma. Walang duda, maraming mga tao ang pamilyar sa kuwento ng Sodoma, ngunit walang nakakaalam sa mga kaisipan ng Diyos tungkol sa dahilan ng Kanyang pagwasak ng lungsod.

   Kaya ngayon, sa pakikipag-usap ng Diyos kay Abraham na nasa ibaba, matututuhan natin ang Kanyang mga kaisipan sa panahong iyon, habang natututuhan din ang Kanyang disposisyon. Susunod, basahin natin ang sumusunod na mga sipi ng banal na kasulatan.

B. Dapat Wasakin ng Diyos ang Sodoma

   (Gen 18:26) At sinabi ni JEHOVA, Kung makasumpong ako sa Sodoma ng limampung matuwid sa loob ng lungsod, patatawarin ko ang buong lugar, alang-alang sa kanila.

   (Gen 18:29) At siya’y muling nagsalita pa sa kanya, at sinabi, Marahil ay may masusumpungang apatnapu. At sinabi niya, Hindi ko gagawin, alang-alang sa apatnapu.

   (Gen 18:30) At sinabi niya, Oh huwag magalit ang Panginoon at ako'y magsasalita kung sakaling may masusumpungan doong tatlumpu. At sinabi niya, Hindi ko gagawin kung makakasumpong ako roon ng tatlumpu.

   (Gen 18:31) At kanyang sinabi, Narito ngayon, ako'y nangahas na magsalita sa Panginoon, kung sakaling may masusumpungan doong dalawampu. At sinabi niya, Hindi ko lilipulin, alang-alang sa dalawampu.

  (Gen 18:32) At sinabi niya, Oh huwag magalit ang Panginoon at magsasalita na lamang akong minsan, kung sakaling may masusumpungan doong sammpu. at sinabi niya, Hindi ko lilipulin, alang-alang sa sampu.

   Ito ang ilang mga siping napili Ko mula sa Biblia. Hindi ito ang kumpleto at orihinal na mga bersyon. Kung nais ninyong makita ang mga iyon, maaari ninyo mismong tingnan sa Biblia; upang makatipid sa oras, inalis Ko ang orihinal na bahagi ng nilalaman. Pinili ko lamang dito ang ilang mga pangunahing sipi at pangungusap, at iniwan ang ilang mga pangungusap na walang kinalaman sa ating pagsasamahan ngayon. Sa lahat ng mga sipi at nilalaman na ating ibinabahagi, hindi natin pagtutuunan ng pansin ang mga detalye ng mga kuwento at asal ng tao sa mga kuwento; sa halip, pag-uusapan lang natin ang mga kaisipan at ideya ng Diyos sa panahong iyon. Sa mga kaisipan at ideya ng Diyos, makikita natin ang disposisyon ng Diyos, at mula sa lahat ng ginawa ng Diyos, makikita natin ang tunay na Diyos Mismo—at makakamtan natin mula rito ang ating layunin.

   Pinagtutuunan Lamang ng Pansin ng Diyos ang mga Nakakasunod sa Kanyang mga Salita at Sinusunod ang Kanyang mga Utos

   Naglalaman ng ilang mga pangunahing salita ang mga sipi sa itaas: mga numero. Una, sinabi ni Jehova na kung may matagpuan Siyang limampung matuwid sa lungsod, patatawarin Niya kung gayon ang buong lugar, na nangangahulugang hindi Niya wawasakin ang lungsod. Mayroon nga ba talagang limampung matuwid sa Sodoma? Wala. Pagkatapos na pagkatapos, ano ang sinabi ni Abraham sa Diyos? Sinabi niya, marahil ay may masusumpungang apatnapu? At sinabi ng Diyos, hindi Ko gagawin ito. Pagkatapos, sinabi ni Abraham, marahil ay may masusumpungang tatlumpu roon? At sinabi ng Diyos, hindi Ko gagawin ito. At marahil dalawampu? Hindi Ko gagawin ito. Sampu? Hindi Ko gagawin ito. Mayroon nga ba talagang sampung matuwid sa lungsod? Walang sampu—ngunit mayroong isa. At sino ang isang ito? Ito ay si Lot. Sa panahong iyon, may iisa lamang na taong matuwid sa Sodoma, ngunit masyado bang mahigpit o mapagwasto ang Diyos pagdating sa bilang na ito? Hindi, hindi Siya ganoon! At nang paulit-ulit na nagtanong ang tao, “Paano kung apatnapu?” “Paano kung tatlumpu?” hanggang sa napunta siya sa “Paano kung sampu?” Sinabi ng Diyos, “Kahit na may sampu lamang, hindi ko wawasakin ang lungsod; patatawarin ko iyon at papatawarin ang ibang tao bukod sa sampung ito.” Maaaring kaawa-awa talaga ang bilang na sampu, ngunit sa totoo, wala man lang ganoon karaming tao ang matuwid sa Sodoma. Sa gayon, nakikita mo na sa mga mata ng Diyos, ang kasalanan at kasamaan ng mga tao sa lungsod ay gayon na lamang na wala nang iba pang magagawa ang Diyos kundi ang wasakin sila. Ano ang ibig sabihin ng Diyos nang sabihin Niyang hindi Niya wawasakin ang lungsod kung may limampung matuwid? Ang mga numerong ito ay hindi mahalaga sa Diyos. Ang mahalaga ay kung naglalaman o hindi ang lungsod ng matuwid na nais Niya. Kung may isa lang matuwid na tao ang lungsod, hindi hahayaan ng Diyos na mapahamak sila dahil sa Kanyang pagwasak sa lungsod. Ang ibig sabihin nito, na kahit wasakin o hindi ng Diyos ang lungsod, at gaano man karami ang matuwid doon, para sa Diyos ang makasalanang lungsod na ito ay napakasama at kasuklam-suklam, at dapat lang na wasakin, dapat maglaho mula sa mga mata ng Diyos, habang dapat manatili ang matuwid. Hindi alintana ang kapanahunan, hindi alintana ang yugto ng pag-unlad ng sangkatauhan, ang saloobin ng Diyos ay hindi nagbabago: Kinamumuhian Niya ang kasamaan, at nagmamalasakit sa mga matuwid sa Kanyang mga mata. Itong malinaw na saloobin ng Diyos ay tunay din na pagbubunyag ng diwa ng Diyos. Dahil may iisa lamang na matuwid na tao sa loob ng lungsod, hindi na nag-atubili pa ang Diyos. Ang katapusang resulta ay ang hindi maiwasang pagkawasak ng Sodoma. Ano ang nakikita ninyo rito? Sa kapanahunang iyon, hindi wawasakin ng Diyos ang isang lungsod kung mayroong limampung matuwid sa loob nito, at hindi rin kung may sampu, na nangangahulugan na ang Diyos ay magpapasiya na magpatawad at maging mapagparaya sa sangkatauhan, o gagawin ang gawain ng pagpatnubay, dahil kaya Siyang igalang at sambahin ng ilang tao. Nagtitiwala nang malaki ang Diyos sa matutuwid na gawa ng tao, malaki ang tiwala Niya sa mga sumasamba sa Kanya, at nagtitiwala Siya nang malaki sa mga nakagagawa ng mabubuting gawain sa harapan Niya.

   Mula sa sinaunang panahon hanggang ngayon, nabasa na ba ninyo ang Biblia ng Diyos habang winiwika ang katotohanan, o sinasabi ang tungkol sa paraan ng Diyos, sa sinumang tao? Hindi, hindi kailanman. Ang mga salita ng Diyos sa tao na binasa natin ay sinabi lamang sa mga tao kung ano ang gagawin. Ang ilan ay pumunta at ginawa ito, ang ilan ay hindi; ang ilan ay naniwala, at ang ilan ay hindi. Iyan lamang ang naroon. Kaya, ang matuwid sa kapanahunang iyan—ang mga matuwid sa mga mata ng Diyos—ay yaon lamang mga nakakarinig sa mga salita ng Diyos at nakakasunod sa mga utos ng Diyos. Sila ang mga lingkod na naisakatuparan ang mga salita ng Diyos sa tao. Matatawag ba ang mga taong ito na nakakakilala sa Diyos? Matatawag ba silang mga taong ginawang perpekto ng Diyos? Hindi, hindi maaari ang mga ito. Samakatuwid, anuman ang kanilang bilang, sa mga mata ng Diyos, karapat-dapat ba ang matutuwid na ito bilang mga pinagkakatiwalaan ng Diyos? Maaari ba silang tawaging mga saksi ng Diyos? Tiyak na hindi! Sila ay tiyak na hindi karapat-dapat tawaging mga pinagkakatiwalaan at saksi ng Diyos. Kaya ano ang itinawag ng Diyos sa mga naturang tao? Sa Biblia, hanggang sa mga sipi ng banal na kasulatan na atin lang nabasa, maraming mga pagkakataon na tinatawag sila ng Diyos bilang “Aking lingkod.” Na ibig sabihin, sa panahong iyon, sa mga mata ng Diyos ang matutuwid na taong ito ay mga lingkod ng Diyos, sila ang mga taong naglingkod sa Kanya sa lupa. At paano inisip ng Diyos ang katawagang ito? Bakit Niya sila tinawag nang ganoon? Mayroon bang mga pamantayan ang Diyos sa Kanyang puso sa kung ano ang mga tinatawag Niya sa tao? Tiyak na mayroon Siya. May mga pamantayan ang Diyos, hindi alintana kung ang tawag Niya sa mga tao ay matuwid, perpekto, tapat o mga lingkod. Kapag tinawag Niya na Kanyang lingkod ang isang tao, matibay ang Kanyang paniniwala na kayang matanggap ng taong ito ang Kanyang mga sugo at nagagawang sundin ang Kanyang mga utos, at maaaring isagawa ang inuutos ng mga sugo. At ano ang isinasagawa ng taong ito? Yaong inuutos ng Diyos sa tao na gawin at ipatupad sa mundo. Sa panahong iyon, ang iniutos ba ng Diyos sa tao na gawin at ipatupad sa lupa ay matatawag bang paraan ng Diyos? Hindi, hindi ito maaari. Dahil sa panahong iyon, inutusan lamang ng Diyos ang tao na gumawa ng ilang simpleng bagay; bumigkas Siya ng ilang simpleng utos na sinasabi sa tao na gawin lamang ito o iyon, at wala nang iba pa. Ang Diyos ay gumawa ayon sa Kanyang plano. Dahil, sa panahong iyon, maraming mga kondisyon ang hindi pa nangyari, hindi pa hinog ang panahon, at mahirap sa sangkatauhang pasanin ang paraan ng Diyos, kaya ang paraan ng Diyos ay hindi pa nagsimulang lumabas mula sa puso ng Diyos. Nakita ng Diyos ang mga matuwid na taong sinabi Niya, na nakita natin dito—kahit na tatlumpu o dalawampu—bilang Kanyang mga lingkod. Nang pinuntahan ng mga sugo ng Diyos ang mga lingkod na ito, magagawa nilang tanggapin sila, at sundin ang kanilang mga utos, at kumilos alinsunod sa kanilang mga salita. Ito ang tiyak na dapat ginawa, at natamo, ng mga lingkod sa mga mata ng Diyos. Ang Diyos ay makatarungan sa Kanyang mga tawag para sa mga tao. Hindi niya sila tinawag na Kanyang mga lingkod dahil sila ay tulad ninyo ngayon—dahil marami ang kanilang narinig na pangaral, alam kung ano ang dapat ginawa ng Diyos, naunawaang mabuti ang kalooban ng Diyos, at naintindihan ang Kanyang plano sa pamamahala—ngunit dahil naging tapat ang kanilang pagkatao at nagawa nilang sumunod sa mga salita ng Diyos; nang inutusan sila ng Diyos, isinantabi nila ang kanilang ginagawa at ipinatupad kung ano ang inutos ng Diyos. At kaya, para sa Diyos, ang iba pang aspeto ng kahulugan sa titulo ng[a] lingkod ay ang pakikipagtulungan nila sa Kanyang gawain sa lupa, at kahit na hindi sila mga sugo ng Diyos, sila ang mga tagapagpaganap at tagapagpatupad ng mga salita ng Diyos sa lupa. Makikita ninyo, pagkatapos, na ang mga lingkod na ito o matutuwid na mga tao ay may malaking kabuluhan sa puso ng Diyos. Ang gawain na sinimulan ng Diyos sa lupa ay hindi maaaring mangyari kung wala ang mga taong tumulong sa Kanya, at ang papel na ginampanan ng mga lingkod ng Diyos ay hindi pinalitan ng mga sugo ng Diyos. Ang bawat gawain na iniutos ng Diyos sa mga lingkod na ito ay malaki ang kahalagahan sa Kanya, at kaya hindi Niya sila kayang iwan. Kung wala ang pakikipagtulungan na ito ng mga lingkod sa Diyos, maaaring mahinto ang Kanyang gawain sa sangkatauhan, dahil dito maaaring mauwi sa wala ang plano sa pamamahala ng Diyos at ang mga pag-asa ng Diyos.

Sagana sa Awa ang Diyos sa Kanyang mga Pinagmamalasakitan, at Malalim ang Poot sa mga Kinamumuhian at Tinatanggihan Niya

   Sa mga salaysay sa Biblia, mayroon bang sampung mga lingkod ng Diyos sa Sodoma? Hindi, wala ang mga ito! Karapat-dapat bang kaawaan ng Diyos ang lungsod na ito? Tanging ang isang tao sa lungsod—si Lot—ang tumanggap sa mga sugo ng Diyos. Ang implikasyon nito ay dahil iisa lamang ang lingkod ng Diyos sa lungsod, at sa gayon walang ibang pagpipilian ang Diyos kundi ang iligtas si Lot at wasakin ang lungsod ng Sodoma. Maaaring simple ang pag-uusap na ito sa pagitan ni Abraham at ng Diyos, ngunit isang bagay na napakalalim ang ipinapakita nito: May mga prinsipyo sa mga pagkilos ng Diyos, at bago gumawa ng isang desisyon, maglalaan Siya ng mahabang oras sa pagmamasid at pagsasaalang-alang; bago ang tamang oras, siguradong hindi Siya gagawa ng anumang desisyon o agad-agad na magpapasiya. Ang mga pag-uusap sa pagitan ni Abraham at ng Diyos ay nagpapakita sa atin na wala ni katiting na pagkakamali ang desisyon ng Diyos na wasakin ang Sodoma, dahil alam na ng Diyos na walang apatnapung matuwid sa lungsod, walang tatlumpu, walang dalawampu. Wala ni kahit na sampu. Ang tanging matuwid na tao sa lungsod ay si Lot. Ang lahat ng nangyari sa Sodoma at kalagayan nito ay pinagmasdan ng Diyos, at pamilyar sa Diyos gaya ng likuran ng Kanyang sariling kamay. Kaya, ang Kanyang desisyon ay hindi maaaring maging mali. Sa kabilang banda, kung ihambing sa pagka-makapangyarihan ng Diyos, napakamanhid ng tao, sobrang hangal at mangmang, lubos na kulang sa pagpapahalaga sa kinabukasan. Ito ang nakikita natin sa mga pag-uusap sa pagitan ni Abraham at ng Diyos. Inilalabas ng Diyos ang Kanyang disposisyon mula sa simula hanggang sa ngayon. Dito, gayon din naman, mayroon ding disposisyon ng Diyos na dapat nating makita. Simple ang mga numero, at hindi nagpapakita ng kahit ano, ngunit dito ay may napakahalagang pagpapahayag sa disposisyon ng Diyos. Hindi wawasakin ng Diyos ang lungsod dahil sa limampung matuwid. Ito ba ay dahil sa awa ng Diyos? Ito ba ay dahil sa Kanyang pag-ibig at pagpapaubaya? Nakita ba ninyo ang panig na ito ng disposisyon ng Diyos? Kahit na may sampung matuwid lamang, hindi sana winasak ng Diyos ang lungsod dahil sa sampung matuwid na mga taong ito. Ito ba, o hindi ba ito ang pagpapaubaya at pagmamahal ng Diyos? Dahil sa awa, pagpapaubaya, at pagmamalasakit ng Diyos sa mga matuwid na mga taong ito, hindi Niya sana wawasakin ang lungsod. Ito ang pagpapaubaya ng Diyos. At sa katapusan, ano ang kalalabasan na nakikita natin? Nang sinabi ni Abraham, “Marahil sampung masusumpungan doon,” Sinabi ng Diyos, “Hindi ko lilipulin.” Pagkatapos noon, wala nang sinabi si Abraham—dahil walang sampung matuwid sa Sodoma na Kanyang tinukoy, at wala na siyang sinabi pa, sa panahong iyon naunawaan niya kung bakit nagpasiya ang Diyos na wasakin ang Sodoma. Dito, anong disposisyon ng Diyos ang nakikita niyo? Anong klaseng paglutas ang binitiwan ng Diyos? Iyan ay, kung walang sampung matuwid ang lungsod na ito, hindi pinahintulutan ng Diyos ang pag-iral nito at hindi maiiwasan ang pagwasak dito. Hindi ba ito ang galit ng Diyos? Ang poot bang ito ang kumakatawan sa disposisyon ng Diyos? Ito bang disposisyon ang pagbubunyag ng banal na diwa ng Diyos? Ito ba ay ang pagbubunyag ng matuwid na diwa ng Diyos, na hindi dapat sinasaktan ng tao? Dahil napagtibay na walang sampung matuwid sa Sodoma, tiniyak ng Diyos na wawasakin ang lungsod, at parurusahan nang matindi ang mga tao sa lungsod na iyan, dahil sinalungat nila ang Diyos at dahil marumi at tiwali sila.

   Bakit natin sinuri ang mga siping ito sa ganitong paraan? Dahil ang ilang simpleng pangungusap na ito ay nagbibigay ng ganap na pagpapahayag sa disposisyon ng Diyos tungkol sa masaganang awa at malalim na poot. Kasabay sa pagpapahalaga sa matuwid, pagkakaroon ng awa, pagpapaubaya, at pagmamalasakit sa kanila, may malalim na galit sa puso ng Diyos para sa lahat ng mga nasa Sodoma na naging masama. Ito ba, o hindi ba ito, ang malaking awa at malalim na poot? Sa anong paraan ginawa ng Diyos na wasakin ang lungsod? Sa pamamagitan ng apoy. At bakit Niya winasak ito gamit ang apoy? Kapag nakikita mo ang isang bagay na nasusunog ng apoy, o kung magsusunog ka ng isang bagay, ano ang nararamdaman mo rito? Bakit gusto mong sunugin ito? Nadarama mo ba na hindi mo na kailangan ang mga ito, na hindi mo na nais pang tingnan ang mga ito? Gusto mo bang iwanan ito? Ang paggamit ng Diyos sa apoy ay nangangahulugan ng pag-iiwan, at pagkamuhi, at hindi na Niya nais pang makita ang Sodoma. Ito ang damdaming nagtulak sa Diyos upang tupukin ng apoy ang Sodoma. Ang paggamit ng apoy ay kumakatawan lamang kung gaano ang galit ng Diyos. Ang awa at pagpapaubaya ng Diyos ay talagang umiiral, ngunit ang kabanalan at pagkamatuwid ng Diyos kapag pinakakawalan Niya ang Kanyang poot ay nagpapakita rin sa tao ng panig ng Diyos na hindi nagpapahintulot ng pagkakasala. Kapag ganap na kayang sundin ng tao ang mga utos ng Diyos at kumikilos alinsunod sa mga kailangan ng Diyos, masagana ang awa ng Diyos sa tao; napakatindi ng galit ng Diyos kapag ang tao ay napuno ng kasamaan, pagkamuhi at pagkapoot para sa Kanya. At hanggang saan ang tindi ng Kanyang galit? Mananatili ang Kanyang poot hanggang hindi na nakikita ng Diyos ang pagsuway at masasamang gawain ng tao, hanggang wala na sila sa harapan ng Kanyang mga mata. Saka lamang mawawala ang galit ng Diyos. Sa ibang salita, hindi mahalaga kung sinuman ang tao, kung ang kanilang puso ay naging malayo mula sa Diyos, at tumalikod sa Diyos, hindi kailanman bumalik, hindi alintana kung paano, anumang anyo o patungkol sa kanilang pansariling pagnanasa, nais nilang sumamba at sumunod at tumalima sa Diyos sa kanilang katawan o sa kanilang pag-iisip, sa oras na tumalikod ang kanilang puso sa Diyos, ang poot ng Diyos ay pakakawalan nang walang tigil. Ito ay magiging tulad ng kapag lubos na pinapakawalan ng Diyos ang Kanyang galit, dahil nabigyan ng sapat na pagkakataon ang tao, sa oras na pakawalan ito wala nang paraan upang bawiin ito, at hindi na Siya kailanman pa maaawa at magpapaubaya sa naturang tao. Ito ay isang panig ng disposisyon ng Diyos na hindi nagpapahintulot ng anumang kasalanan. Dito, tila normal sa mga tao na wawasakin ng Diyos ang isang lungsod, dahil, sa mga mata ng Diyos, ang lungsod na puno ng kasalanan ay hindi maaaring umiral at magpatuloy na manatili, at makatuwiran lang na dapat itong wasakin ng Diyos. Ngunit sa nangyari bago at kasunod ng Kanyang pagwasak sa Sodoma, nakikita natin ang kabuuan ng disposisyon ng Diyos. Siya ay mapagparaya at maawain sa mga bagay na mabait, at maganda, at mabuti; sa mga bagay na masama, at makasalanan, at nakakasuklam, malalim ang Kanyang poot, sa paraang hindi tumitigil ang Kanyang poot. Ito ang dalawang pangunahin at pinakakilalang aspeto sa disposisyon ng Diyos, at, higit pa rito, nabunyag ang mga ito ng Diyos mula simula hanggang katapusan: malaking awa at malalim na poot. Karamihan sa inyo rito ay nakaranas na ng awa ng Diyos, ngunit napakakaunti sa inyo ang nagpahalaga sa poot ng Diyos. Ang awa at mapagkandiling pagmamahal ng Diyos ay makikita sa bawat tao; ang ibig sabihin, na ang Diyos ay nagbigay ng masaganang awa sa bawat tao. Ngunit napaka-bihira—o, masasabing, hindi kailanman—nagalit nang matindi ang Diyos sa sinumang indibidwal o sa anumang pangkat ng mga tao sa gitna ninyo na naririto ngayon. Huminahon lang! Sa darating na panahon, ang poot ng Diyos ay makikita at mararanasan ng bawat tao, ngunit hindi pa ngayon ang panahon. At bakit ganito? Dahil kapag palaging galit ang Diyos sa isang tao, iyan nga, kapag pinakawalan Niya sa kanila ang Kanyang malalim na poot, ibig sabihin nito na matagal na Niyang kinamuhian at tinanggihan ang taong ito, kinamumuhian Niya ang kanilang pananatiling buhay, at hindi Niya matagalan ang kanilang pananatiling buhay; sa sandaling dumating ang Kanyang galit sa kanila, sila ay maglalaho. Ngayon, ang gawain ng Diyos ay upang maabot ang puntong iyan. Wala ni isa sa inyo ang makakayanan ito kapag ang Diyos ay lubhang nagalit. Nakikita ninyo, kung gayon, na sa panahong ito masagana lamang ang awa sa inyo ng Diyos ngunit hindi pa ninyo nakikita ang Kanyang malalim na galit. Kung may mga nanatiling hindi kumbinsido, maaaring hingin ninyo na dumating sa inyo ang poot ng Diyos, upang maaari ninyong maranasan kung talagang naroroon o hindi ang poot ng Diyos at ang Kanyang hindi nagkakasalang disposisyon sa tao. Maglakas-loob kaya kayo?

   Nakikita Lang ng mga Tao ng mga Huling Araw ang Galit ng Diyos sa Kanyang mga Salita, at 'Di Nila Tunay na Nararanasan ang Galit ng Diyos

   Ang dalawang panig ba ng disposisyon ng Diyos na nakikita sa mga siping ito ng banal na kasulatan ay karapat-dapat sa pagsasamahan? Nang marinig ang kuwentong ito, nagkaroon ba kayo ng panibagong pag-unawa sa Diyos? Anong klaseng pag-unawa? Masasabi na mula sa panahon ng paglikha hanggang ngayon, walang grupong lubos na nasiyahan tulad ng huling grupong ito sa biyaya o awa at mapagkandiling pagmamahal ng Diyos. Bagama’t, sa huling yugto, ginawa na ng Diyos ang paghatol at pagkastigo, at ginawa ang Kanyang gawain nang may kamahalan at poot, kadalasan ginagamit lang ng Diyos ang mga salita para tapusin ang Kanyang gawain; gumagamit Siya ng mga salita upang magturo, at magdilig, at magbigay, at magpakain. Ang galit ng Diyos, samantala, ay palaging nanatiling nakatago, at bukod sa nararanasang mabagsik na disposisyon ng Diyos sa Kanyang mga salita, kakaunting tao lang ang personal na nakaranas ng Kanyang galit. Na ang ibig sabihin, sa panahon ng paghatol at pagkastigo, kahit na ang galit na ibinunyag sa mga salita ng Diyos ay hinahayaan ang mga tao na maranasan ang kamahalan at kawalang-pagpaparaya ng Diyos sa kasalanan, hanggang sa Kanyang mga salita lang ang poot na ito. Sa ibang salita, ang Diyos ay gumagamit ng mga salita para pagalitan nang mabuti ang tao, ilantad ang tao, hatulan ang tao, kastiguhin ang tao at kahit isumpa ang tao—ngunit ang Diyos ay hindi pa talagang nagagalit sa tao, at bahagya pa lang na pinakawalan ang Kanyang poot sa tao nang hindi ginagamit ang Kanyang mga salita. Kaya, ang awa at mapagkandiling pagmamahal ng Diyos na naranasan ng tao sa kapanahunang ito ay ang pagbubunyag ng tunay na disposisyon ng Diyos, habang ang poot ng Diyos na naranasan ng tao ay epekto lang ng tono at pakiramdam ng Kanyang mga pagbigkas. Maraming tao ang nagkakamali sa pagtingin ng epektong ito bilang tunay na karanasan at tunay na kaalaman sa poot ng Diyos. Bilang resulta, naniniwala ang karamihan na nakita na nila ang awa at mapagkandiling pagmamahal ng Diyos sa Kanyang mga salita, na naranasan na nila ang walang-pagpaparaya ng Diyos sa mga kasalanan ng tao, at karamihan sa kanila ay pinahahalagahan pa ang awa at pagpaparaya ng Diyos sa tao. Ngunit gaano man kasama ang ugali ng tao, o gaano kasama ang kanyang disposisyon, palaging nagtitiis ang Diyos. Sa pagtitiis, ang Kanyang layunin ay ang maghintay sa mga salitang sinabi Niya, sa mga pagsisikap na ginawa Niya at sa halagang binayad Niya para maapektuhan ang mga taong gusto Niyang matamo. Ang paghihintay ng kinalabasan nito ay inaabot ng matagal na panahon, at nangangailangan ng paglikha ng iba’t-ibang kapaligiran para sa tao, sa parehong paraan na hindi agad nagiging magulang ang pag-iisip ng tao pagkapanganak nila, inaabot iyan ng labingwalo o labingsiyam na taon, at ang ilang tao naman ay kailangan ng dalawampu o tatlumpung taon bago maging magulang ang kanilang isipan. Hinihintay ng Diyos ang pagkumpleto sa prosesong ito, naghihintay Siya sa pagdating ng ganitong oras, at naghihintay Siya sa pagdating ng kalalabasang ito. At sa buong panahon na Siya ay naghihintay, ang Diyos ay lubos na mahabagin. Sa panahon ng gawain ng Diyos, gayunman, napaka-kaunting mga tao ang tinatanggal, at ang ilan ay pinaparusahan dahil sa kanilang malubhang pagsalungat sa Diyos. Ang ganitong mga halimbawa ay mas malaking patunay ng disposisyon ng Diyos na hindi pinapalampas ang pagkakasala ng tao, at ganap na pinapagtibay ang tunay na pag-iral ng pagpaparaya at pagtitiis ng Diyos sa mga hinirang Niya. Mangyari pa, sa mga karaniwang halimbawang ito, hindi nakakaapekto sa pangkalahatang plano sa pamamahala ng Diyos ang pagbubunyag ng bahagi ng disposisyon ng Diyos sa mga taong ito. Sa katunayan, sa huling yugtong ito ng gawain ng Diyos, ang Diyos ay nagtiis sa buong panahon ng Kanyang paghihintay, at ipinagpalit Niya ang Kanyang pagtitiis at ang Kanyang buhay para sa kaligtasan ng mga taong sumusunod sa Kanya. Nakikita ba ninyo ito? Hindi sisirain ng Diyos ang Kanyang plano nang walang dahilan. Maaari Niyang ipamalas ang Kanyang galit, at maaari rin Siyang maging mahabagin; ito ang pagbubunyag ng dalawang pangunahing bahagi ng disposisyon ng Diyos. Ito ba, o hindi ba ito, napakalinaw? Sa ibang salita, pagdating sa Diyos, tama at mali, makatarungan at hindi makatarungan, ang positibo at ang negatibo—ang lahat ng ito ay malinaw na ipinapakita sa tao. Kung ano ang Kanyang gagawin, kung ano ang gusto Niya, kung ano ang kinamumuhian Niya—ang lahat ng ito ay maaaring direktang nakalarawan sa Kanyang disposisyon. Ang ganitong mga bagay ay maaari ring higit na maliwanag at malinaw na nakikita sa gawain ng Diyos, at hindi malabo o pangkalahatan ang mga ito; sa halip, hinahayaan ng mga ito na ipakita sa lahat ng tao ang disposisyon ng Diyos at kung ano ang mayroon at kung ano Siya sa isang talagang kongkreto, tunay at praktikal na paraan. Ito ang tunay na Diyos Mismo.

Ang Disposisyon ng Diyos ay Hindi Kailanman Nakatago Mula sa Tao—Lumayo sa Diyos ang Puso ng Tao

   Kung hindi Ko ibinahagi ang mga bagay na ito, wala sa inyo ang makakayang masdan ang tunay na disposisyon ng Diyos sa mga kuwento sa Biblia. Ito ang katotohanan. Iyan ay dahil, kahit na ang mga kuwentong ito sa Biblia ay itinala ang ilan sa mga bagay na ginawa ng Diyos, kakaunti lang ang sinabi ng Diyos, at hindi Niya direktang ipinakilala ang Kanyang disposisyon o hayagang inilabas ang Kanyang kalooban sa tao. Ipinagpalagay ng mga sumunod na henerasyon na ang mga kasulatang ito ay mga kuwento lang, at kaya nagmukha sa mga tao na itinatago ng Diyos ang Kanyang Sarili mula sa tao, na hindi ang persona ng Diyos ang nakatago sa tao, kundi ang Kanyang disposisyon at kalooban. Pagkatapos ng Aking pagbabahagi ngayon, nadarama pa rin ba ninyo na ang Diyos ay lubos na nakatago sa tao? Naniniwala pa rin ba kayo na ang disposisyon ng Diyos ay nakatago mula sa tao?

   Mula noong panahon ng paglalang, ang disposisyon ng Diyos ay naaayon sa Kanyang gawain. Ito ay hindi kailanman nakatago mula sa tao, ngunit ganap na nakalathala at ginawang malinaw sa tao. Ngunit, sa paglipas ng panahon, ang puso ng tao ay lalong lumayo sa Diyos, at habang lumalalim ang kasamaan ng tao, lalo pang naging magkalayo ang tao at ang Diyos. Dahan-dahan ngunit tiyak, ang tao ay naglaho mula sa paningin ng Diyos. Hindi na kayang “makita” ng tao ang Diyos, na iniwan siyang walang anumang “balita” tungkol sa Diyos; kaya, hindi niya alam kung mayroong Diyos na umiiral, at nagagawa pang itanggi nang ganap ang pag-iral ng Diyos. Bilang resulta, ang kawalan ng pag-unawa ng tao sa disposisyon ng Diyos at kung ano ang mayroon at kung ano Siya ay hindi dahil nakatago ang Diyos sa tao, kundi dahil sa ang kanyang puso ay tumalikod sa Diyos. Kahit ang tao ay naniniwala sa Diyos, walang Diyos sa puso ng tao, at hindi niya alam kung paano mahalin ang Diyos, ni hindi niya rin gustong mahalin ang Diyos, dahil ang kanyang puso ay hindi kailanman lumalapit sa Diyos at siya ay palaging umiiwas sa Diyos. Bilang resulta, ang puso ng tao ay malayo mula sa Diyos. Kaya nasaan ang kanyang puso? Sa katunayan, ang puso ng tao ay hindi nagpunta saan man: Sa halip na ibigay ito sa Diyos o ibunyag ito para makita ng Diyos, sinarili niya ito. Iyan ay sa kabila ng katunayan na may ilang madalas na nananalangin sa Diyos at sinasabi, “O Diyos, tingnan mo ang aking puso—alam mo ang lahat ng nasa isip ko,” at ang ilan ay sumusumpa pa na hayaan ang Diyos na tumingin sa kanila, na maaring parusahan sila kung sirain nila ang kanilang panunumpa. Kahit pinahihintulutan ng tao ang Diyos na tumingin sa loob ng kanyang puso, hindi ito nangangahulugan na siya ay may kakayahang sumunod sa mga pagsasaayos at paghahanda ng Diyos, ni hindi rin ibig sabihin na iniwan niya ang kanyang kapalaran at mga inaasam at ang kanyang lahat sa ilalim ng kontrol ng Diyos. Kaya, kahit pa anong mga pangako ang ginawa mo sa Diyos o anong ipinahayag mo sa Kanya, sa mga mata ng Diyos sarado pa rin ang iyong puso sa Kanya, dahil hinahayaan mo lang ang Diyos na tingnan ang iyong puso ngunit hindi Siya pinapayagang pamahalaan ito. Sa ibang salita, hindi mo pa talaga binibigay ang iyong puso sa Diyos, at nagsasalita ka lang ng magandang pakinggan na mga salita para marinig ng Diyos; ang iyong iba’t ibang mapanlinlang na mga balak, samantala, ay iyong itinatago sa Diyos, kasama na ang iyong mga lihim na pakana, panlilinlang, at plano, at hinahawakan mong mahigpit ang iyong mga inaasam at ang iyong kapalaran sa iyong mga kamay, na may matinding takot na kukunin sila ng Diyos. Kaya, ang Diyos ay hindi kailanman tumingin sa katapatan ng tao sa Kanya. Kahit nagmamasid ang Diyos sa kailaliman ng puso ng tao, at nakakakita kung ano ang iniisip ng tao at mga nais gawin sa kanyang puso, at nakakakita kung anong mga bagay ang nakatago sa kanyang puso, ang puso ng tao ay hindi pag-aari ng Diyos, hindi niya ito ibinigay para sa pamamahala ng Diyos. Sa tamang salita, ang Diyos ay may karapatan na magmasid, ngunit wala Siyang karapatan na mamahala. Sa pansariling kamalayan ng tao, hindi gusto at walang balak ang tao na iwan ang kanyang sarili sa awa ng Diyos. Hindi lamang isinara ng tao ang kanyang sarili sa Diyos, ngunit mayroon pang mga taong nag-iisip kung paano itatago ang kanilang mga puso, gamit ang mga kaakit-akit na mga salita at labis-labis na papuri para lumikha ng maling impresyon at makuha ang tiwala ng Diyos, at itinatago ang kanilang tunay na katauhan sa paningin ng Diyos. Ang kanilang layunin sa hindi pagpapahintulot sa Diyos na makakita ay upang hindi payagan ang Diyos na maisip kung ano sila talaga. Hindi nila nais na ibigay ang kanilang mga puso sa Diyos, kundi panatilihin ang mga ito para sa kanilang mga sarili. Ibig sabihin nito na ang ginagawa ng tao at ang gusto niya ay lahat nakaplano, tinantiya at pinagpasiyahan ng tao mismo; hindi niya kailangan ang paglahok o pamamagitan ng Diyos, lalong hindi niya kailangan ang mga pagsasaayos at paghahanda ng Diyos. Sa gayon, alinman patungkol sa mga utas ng Diyos, ang Kanyang komisyon, o ang mga kinakailangan ng Diyos sa paggawa ng tao, nababatay ang mga desisyon ng tao sa kanyang sariling mga balak at interes, sa kanyang sariling estado at mga kalagayan sa panahong iyon. Laging ginagamit ng tao ang kaalaman at mga kabatiran na pamilyar sa kanya, at sa kanyang sariling pag-iisip, na humatol at pumili ng landas na dapat niyang kunin, at hindi pumapayag sa panghihimasok o pamamahala ng Diyos. Ito ang puso ng tao na nakikita ng Diyos.

   Mula sa simula hanggang ngayon, tanging tao lamang ang may kakayahang makipag-usap sa Diyos. Iyan ay, sa gitna ng lahat ng nabubuhay at mga nilalang ng Diyos, walang iba kundi tao lang ang kayang makipag-usap sa Diyos. Ang tao ay may mga tainga para makarinig siya, at mga mata para makakita siya, mayroon siyang wika, at kanyang sariling mga ideya, at malayang kalooban. Nagmamay-ari siya ng lahat ng kailangan para marinig ang Diyos na nagsasalita, at maintindihan ang kalooban ng Diyos, at tanggapin ang komisyon ng Diyos, at kaya ipinagkakaloob ng Diyos ang lahat ng Kanyang mga hangarin sa tao, na gusto Niyang gawin ang tao bilang isang kasama na pareho ang pag-iisip gaya Niya at kayang maglakad na kasama Niya. Mula pa nang nagsimula Siyang mamahala, naghihintay ang Diyos na ibigay ng tao ang kanyang puso sa Kanya, na hayaan ang Diyos na dalisayin at bigyan ng kailangan ito, upang gawin siyang kasiya-siya sa Diyos at mahal ng Diyos, upang igalang ang Diyos at layuan ang kasamaan. Ang Diyos ay lubos na umasa at nag-abang sa kalalabasang ito. Mayroon bang mga naturang tao sa mga tala ng Biblia? Iyan ay, mayroon bang nasa Biblia na kayang ibigay ang kanilang mga puso sa Diyos? Mayroon bang nauna bago ang kapanahunang ito? Ngayon, ituloy natin ang pagbabasa sa mga tala ng Biblia at tingnan kung ang ginawa ng taong ito—ni Job—ay may anumang kinalaman sa paksang “pagbibigay ng iyong puso sa Diyos” na pinag-uusapan natin ngayon. Tingnan natin kung si Job ay kasiya-siya sa Diyos at minahal ng Diyos.

Ano ang inyong palagay kay Job? Sinisipi sa orihinal na banal na kasulatan, may mga nagsasabi na si Job ay “takot sa Diyos at umiwas sa kasamaan.” “Takot sa Diyos at umiwas sa kasamaan”: Ito ang orihinal na pagtatasa kay Job na nakasulat sa Biblia. Kung gagamitin ninyo ang inyong sariling mga salita, paano ninyo ilalarawan si Job? May mga nagsasabi na si Job ay isang mabuti at makatuwirang tao; may nagsasabi na may tunay na pananampalataya siya sa Diyos; may nagsasabi na si Job ay isang taong matuwid at makatao. Nakita ninyo ang pananampalataya ni Job, na ang ibig sabihin, binibigyan ninyo ng halaga sa inyong mga puso at kinaiinggitan ang pananampalataya ni Job. Ngayon, pagkatapos, tingnan natin kung ano ang mayroon si Job na ikinalulugod ng Diyos. Susunod, basahin natin ang banal na kasulatan sa ibaba.

C. Job

1. Ang Mga Pagtatasa ng Diyos kay Job sa Biblia

  (Job 1:1) May isang lalaki sa lupain ng Uz, na ang pangalan ay Job; at ang lalaking yaon ay perpekto at matuwid, at natatakot sa Diyos, at umiiwas sa kasamaan.

   (Job 1:5) At nangyari, nang makaraan ang mga araw ng kanilang pagpipista, na si Job ay nagsugo at pinapagbanal sila, at maagang bumangon kinaumagahan, at nag-alay ng mga handog na susunugin ayon sa bilang nilang lahat: sapagkat sinabi ni Job, Marahil ang aking mga anak na lalaki ay nagkasala, at itinakwil ang Diyos sa kanilang mga puso. Ganito palagi ang ginawa ni Job.

  (Job 1:8) At sinabi ni JEHOVA kay Satanas, Iyo bang napansin ang aking lingkod na si Job, sapagkat walang gaya niya sa lupa, na perpekto at matuwid na lalaki, na natatakot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan?

   Ano ang mahalagang punto na nakikita ninyo sa mga siping ito? Ang tatlong maiikling siping ito ng banal na kasulatan ay may kaugnayan lahat kay Job. Kahit maikli, malinaw na sinasaad nito kung anong uri ng tao siya. Sa pamamagitan ng paglalarawan nito ng araw-araw na pag-uugali at asal ni Job, sinasabi nito sa lahat, na sa halip na walang batayan, ang pagtatasa ng Diyos kay Job ay batay sa katotohanan. Sinasabi nito sa atin na maging ito man ay pagtasa ng tao kay Job (Job 1:1), o pagtasa sa kanya ng Diyos (Job 1:8), pareho itong resulta ng mga gawain ni Job sa harap ng Diyos at ng tao (Job 1:5).

   Una, basahin natin ang unang sipi: “May isang lalaki sa lupain ng Uz, na ang pangalan ay Job; at ang lalaking yaon ay perpekto at matuwid, at natatakot sa Diyos, at umiiwas sa kasamaan.” Sa unang pagtatasa kay Job sa Biblia, ang pangungusap na ito ay ang pagtasa ng may-akda ng aklat ng Job. Natural, ito rin ay kumakatawan sa pagtatasa ng tao kay Job, na kung saan “ang lalaking yaon ay perpekto at matuwid, at natatakot sa Diyos, at umiiwas sa kasamaan.” Susunod, basahin natin ang pagtatasa ng Diyos kay Job: “sapagka’t walang gaya niya sa lupa, na perpekto at matuwid na lalaki, na natatakot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan” (Job 1:8). Sa dalawang ito, ang isa ay galing sa tao, at ang isa ay buhat sa Diyos; ito ang dalawang pagtatasa na may parehong nilalaman. Makikita natin, pagkatapos, na ang pag-uugali at asal ni Job ay kilala ng tao, at pinuri rin ng Diyos. Sa ibang salita, ang asal ni Job sa harap ng tao at ang kanyang asal sa harap ng Diyos ay pareho; inilatag niya ang kanyang pag-uugali at motibasyon sa harap ng Diyos sa lahat ng oras, upang maaari itong pagmasdan ng Diyos, at isa siyang tao na natatakot sa Diyos at lumalayo sa kasamaan. Kaya, sa mga mata ng Diyos, sa lahat ng tao sa lupa si Job lang ang perpekto at matuwid, at isang natakot sa Diyos at lumayo sa kasamaan.

   Partikular na mga Pagpapamalas ni Job ng Pagkatakot sa Diyos at Paglayo sa Kasamaan sa Kanyang Araw-araw na Buhay

  Susunod, tingnan natin ang partikular na mga pagpapamalas ni Job ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan. Bilang karagdagan sa mga sipi na nauna at sumunod dito, basahin din natin ang Job 1:5, na isa sa mga halimbawa ng pagpapamalas ni Job ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan. Ito ay may kinalaman sa kung paano siya natakot sa Diyos at lumayo sa kasamaan sa kanyang araw-araw na buhay; lalo pang kitang-kita, dahil hindi lamang niya ginawa ang mga dapat niyang gawin para sa sarili niyang takot sa Diyos at paglayo sa kasamaan, kundi regular din siyang nagsakripisyo ng mga handog na susunugin sa harap ng Diyos sa ngalan ng kanyang mga anak na lalaki. Siya ay takot na sila ay madalas na “nagkasala, at itinakwil ang Diyos sa kanilang mga puso” habang nagdiriwang. At paano ipinamalas ni Job ang takot na ito? Ang orihinal na teksto ay nagbibigay ng mga sumusunod na salaysay: “At nangyari, nang makaraan ang mga araw ng kanilang pagpipista, na si Job ay nagsugo at pinapagbanal sila, at maagang bumangon kinaumagahan, at nag-alay ng mga handog na susunugin ayon sa bilang nilang lahat.” Ipinapakita sa atin ng asal ni Job, na sa halip na ipamalas sa kanyang panlabas na pag-uugali, ang kanyang takot sa Diyos ay nagmula sa loob ng kanyang puso, at ang kanyang takot sa Diyos ay makikita sa bawat aspeto ng kanyang araw-araw na buhay, sa lahat ng pagkakataon, dahil hindi lamang siya lumayo sa kasamaan, kundi madalas ding mag-alay ng mga sinunog na handog sa ngalan ng kanyang mga anak na lalaki. Sa ibang salita, si Job ay hindi lamang may malalim na takot sa pagkakasala laban sa Diyos at pagtalikod sa Diyos sa kanyang puso, kundi nag-alala rin siya na ang kanyang mga anak na lalaki ay nagkasala laban sa Diyos at tinalikuran Siya sa kanilang mga puso. Makikita natin mula rito na ang katotohanan ng takot sa Diyos ni Job ay nagtatagumpay laban sa masusing pagsisiyasat, at walang pag-aalinlangan ng sinumang tao. Ginawa niya ba ito paminsan-minsan, o madalas? Ang huling pangungusap ng teksto ay “Ganito palagi ang ginawa ni Job.” Nangangahulugang ang mga salitang ito ay hindi pumunta at bumisita si Job sa kanyang mga anak nang paminsan-minsan, o kung nais niya, at hindi rin siya nagkumpisal sa Diyos sa pamamagitan ng panalangin. Sa halip, regular niyang sinugo at pinapagbanal ang kanyang mga anak, at nagsakripisyo ng mga handog na susunugin para sa kanila. Ang “palagi” dito ay hindi nangangahulugan na gumawa siya ng gayon para sa isa o dalawang araw, o para sa isang sandali. Sinasabi nito na ang pagpapamalas ng takot sa Diyos ni Job ay hindi pansamantala, at hindi tumigil sa kaalaman, o mga winikang salita; sa halip, ang paraan ng takot sa Diyos at paglayo sa kasamaan ang pumatnubay sa kanyang puso, ito ang nagdikta sa kanyang asal, at ito nga, sa kanyang puso, ang ugat ng kanyang pananatiling buhay. Ang patuloy niyang paggawa dito ay ipinapakita, na sa kanyang puso, madalas siyang natakot na siya mismo ay magkakasala laban sa Diyos at natakot din siya na ang kanyang mga anak na lalaki at babae ay nagkasala laban sa Diyos. Kinakatawan nito kung gaano kabigat ang paraan ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan na dala sa loob ng kanyang puso. Patuloy niya itong ginawa, sa kanyang puso, dahil nasindak at natakot siya—takot na may ginawa siyang masama at nagkasala laban sa Diyos at nalihis siya mula sa paraan ng Diyos at kaya hindi niya nagawang malugod ang Diyos. At kasabay nito, nag-alala rin siya tungkol sa kanyang mga anak na lalaki at babae, na takot na ginalit nila ang Diyos. Gayon ang karaniwang asal ni Job sa kanyang araw-araw na buhay. Ang tiyak na karaniwang asal na ito na nagpapatunay na ang takot sa Diyos ni Job at ang paglayo sa kasamaan ay 'di lang puro salita, na talagang isinabuhay ni Job ang ganitong katotohanan. “Ganito palagi ang ginawa ni Job”: ang mga salitang ito ang nagsasabi sa atin ng araw-araw na mga gawa ni Job sa harap ng Diyos. Nang palagi niya itong ginawa, naabot ba ng kanyang ugali at ng kanyang puso ang Diyos? Sa ibang salita, madalas bang nalugod ang Diyos sa kanyang puso at sa kanyang ugali? Kung gayon, sa anong kalagayan at sa anong konteksto iyon na palaging ginawa ni Job? May mga nagsasabi na ganito kumilos si Job dahil madalas magpakita sa kanya ang Diyos; may ilang nagsasabi na patuloy niya itong ginawa dahil lalayo siya sa kasamaan; at may ilang nagsasabi na marahil inisip niya na hindi naging madaling nakamit ang kanyang kayamanan, at alam niya na Diyos ang nagkaloob nito sa kanya, at kaya siya ay lubhang natakot na mawala ang kanyang ari-arian bilang bunga ng pagkakasala laban sa Diyos o pagkagalit ng Diyos. May mga totoo ba sa mga pahayag na ito? Malinaw na wala. Dahil, sa mga mata ng Diyos, ang lubos na tinanggap at pinahalagahan ng Diyos kay Job ay hindi lang ang kanyang palaging paggawa nito; higit pa rito, ay ang kanyang asal sa harapan ng Diyos, ng tao at kay Satanas nang ipasa siya kay Satanas at tinukso. Ibinibigay ng mga bahagi sa ibaba ang pinaka-kapani-paniwalang katibayan, ang katibayan na nagpapakita sa atin ng katotohanan ng pagtatasa ng Diyos kay Job. Susunod, basahin natin ang sumusunod na mga sipi sa banal na kasulatan.

   2. Tinukso ni Satanas si Job sa Unang Pagkakataon (Ninakaw ang Kanyang mga Alagang Hayop at Dumanas ng Kalamidad ang Kanyang mga Anak)

a. Ang Mga Salitang Winika ng Diyos

   (Job 1:8) At sinabi ni Jehova kay Satanas, Iyo bang napansin ang aking lingkod na si Job, sapagka’t walang gaya niya sa lupa, na perpekto at matuwid na lalaki, na natatakot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan.

  (Job 1:12) At sinabi ni JEHOVA kay Satanas, Narito, lahat niyang tinataglay ay nasa iyong kapangyarihan; siya lamang ang huwag mong pagbuhatan ng iyong kamay. Sa gayo’y umalis si Satanas mula sa harapan ni Jehova.

b. Sagot ni Satanas

   (Job 1:9-11) Nang magkagayo’y sumagot si Satanas kay JEHOVA, at sinabi, Natatakot ba nang walang kabuluhan si Job sa Diyos? Hindi mo ba kinulong siya, at ang kanyang sambahayan, at ang lahat niyang tinataglay sa bawa’t dako? iyong pinagpala ang gawa ng kanyang mga kamay, at ang kanyang pag-aari ay dumami sa lupain. Nguni’t pagbuhatan mo siya ng iyong kamay ngayon, at galawin mo ang lahat niyang tinataglay, at itatakwil ka niya nang harapan

   Pinahihintulutan ng Diyos si Satanas na Tuksuhin si Job upang Gawing Perpekto ang Pananampalataya ni Job

   Ang Job 1:8 ay ang unang tala na nakikita natin sa Bibliya tungkol sa isang pag-uusap sa pagitan ng Diyos na Jehova at ni Satanas. At ano ang sinabi ng Diyos? Ang orihinal na teksto ay naglalaman ng sumusunod na salaysay: “At sinabi ni JEHOVA kay Satanas, Iyo bang napansin ang aking lingkod na si Job, sapagka’t walang gaya niya sa lupa, na perpekto at matuwid na lalaki, na natatakot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan.” Ito ay pagtatasa ng Diyos kay Job sa harap ni Satanas; sinabi ng Diyos na siya ay isang perpekto at matuwid na lalaki, na natatakot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan. Bago pa man ang mga salitang ito sa pagitan ng Diyos at ni Satanas, pinagpasiyahan na ng Diyos na gagamitin Niya si Satanas upang tuksuhin si Job—na ipapasa Niya si Job kay Satanas. Sa isang banda, patutunayan nito na ang pagmamasid at pagtataya ng Diyos kay Job ay tumpak at walang pagkakamali, at magdudulot ng kahihiyan kay Satanas sa pamamagitan ng patotoo ni Job; sa kabilang banda, gagawin nitong perpekto ang pananampalataya at takot ni Job sa Diyos. Kaya, nang si Satanas ay naparoon sa harap ng Diyos, hindi nagpaligoy-ligoy ang Diyos. Diretso Niyang sinabi at tinanong kay Satanas: “Iyo bang napansin ang aking lingkod na si Job, sapagka’t walang gaya niya sa lupa, na perpekto at matuwid na lalaki, na natatakot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan?” Sa tanong ng Diyos ay may sumusunod na kahulugan: Alam ng Diyos na lumilibot si Satanas sa lahat ng lugar, at madalas niyang manmanan si Job, na lingkod ng Diyos. Madalas niya itong tuksuhin at salakayin, sinusubukang maghanap ng paraan upang magdala ng kasiraan kay Job para mapatunayan na ang pananampalataya sa Diyos at ang takot sa Diyos ni Job ay hindi matatag. Si Satanas din ay mabilisang naghanap ng mga pagkakataon para ganap na masira si Job, na itatakwil ni Job ang Diyos at hayaan si Satanas na agawin siya sa mga kamay ng Diyos. Ngunit ang Diyos ay tumingin sa loob ng puso ni Job at nakita Niya na siya ay perpekto at matuwid, at siya ay natatakot sa Diyos at lumalayo sa kasamaan. Ginamit ng Diyos ang isang tanong para sabihin kay Satanas na si Job ay isang perpekto at matuwid na tao na natatakot sa Diyos at lumalayo sa kasamaan, na hindi kailanman tatalikuran ni Job ang Diyos at susunod kay Satanas. Nang marinig ang pagtasa ng Diyos kay Job, nagalit si Satanas dahil sa kahihiyan, at lalo siyang napoot, at lalong nainip na agawin si Job, dahil hindi kailanman naniwala si Satanas na may isang taong maaaring maging perpekto at matuwid, o makaya nilang matakot sa Diyos at layuan ang kasamaan. Kasabay nito, si Satanas ay napoot din sa pagka-perpekto at pagkamatuwid ng tao, at nagalit sa mga tao na makayang matakot sa Diyos at layuan ang kasamaan. Gayon din naman nasusulat sa Job 1:9-11 na “Nang magkagayo’y sumagot si Satanas kay Jehova, at sinabi, Natatakot ba nang walang kabuluhan si Job sa Diyos? Hindi mo ba kinulong siya, at ang kanyang sambahayan, at ang lahat niyang tinataglay, sa bawa’t dako? iyong pinagpala ang gawa ng kanyang mga kamay, at ang kanyang pag-aari ay dumami sa lupain. Nguni’t pagbuhatan mo siya ng iyong kamay ngayon, at galawin mo ang lahat niyang tinataglay, at itatakwil ka niya nang harapan,” Kilalang-kilala ng Diyos ang malisyosong kalikasan ni Satanas, at alam na alam na matagal nang balak ni Satanas na sirain si Job, at kaya ninais ng Diyos, sa pamamagitan ng pagsasabing muli kay Satanas na si Job ay perpekto at matuwid at siya ay may takot sa Diyos at lumalayo sa kasamaan, upang ilagay sa kanyang lugar si Satanas, na maibunyag ni Satanas ang tunay nitong mukha at lusubin at tuksuhin si Job. Sa ibang salita, kusang binigyang-diin ng Diyos na perpekto at matuwid si Job, at kinatakutan niya ang Diyos at umiiwas siya sa kasamaan, at sa pamamagitan nito'y hinayaan Niyang lusubin ni Satanas si Job dahil sa pagkamuhi at galit ni Satanas sa pagiging perpekto at matuwid ni Job, isang taong may takot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan. Bunga nito, magdadala ng kahihiyan ang Diyos kay Satanas dahil sa katotohanan na si Job ay perpekto at matuwid na tao, isang tao na may takot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan, at si Satanas ay maiiwang napahiya at talunan. Pagkatapos nito, si Satanas ay hindi na muling mag-aalinlangan o gagawa ng mga paratang kay Job tungkol sa kanyang pagka-perpekto, pagkamatuwid, pagkatakot sa Diyos, o paglayo sa kasamaan. Sa ganitong paraan, ang pagsubok ng Diyos at tukso ni Satanas ay halos di-maiiwasan. Ang tanging isa na nagawang makatiis sa pagsubok ng Diyos at tukso ni Satanas ay si Job. Sunod sa usapang ito, si Satanas ay nabigyan ng pahintulot na tuksuhin si Job. Kaya nagsimula ang unang mga paglusob ni Satanas. Ang pinatatamaan ng mga paglusob na ito ay ang mga ari-arian ni Job, sapagkat ginawa ni Satanas ang mga sumusunod na paratang laban kay Job: “Natatakot ba nang walang kabuluhan si Job sa Diyos? ... iyong pinagpala ang gawa ng kanyang mga kamay, at ang kanyang pag-aari ay dumami sa lupain.” Bunga nito, pinahintulutan ng Diyos si Satanas na kunin ang lahat ng ari-arian ni Job—na siyang tunay na layunin kung bakit nakipag-usap ang Diyos kay Satanas. Gayunman, gumawa ang Diyos ng isang utos kay Satanas: “lahat niyang tinataglay ay nasa iyong kapangyarihan; siya lamang ang huwag mong pagbuhatan ng iyong kamay” (Job 1:12). Ito ang kondisyong ginawa ng Diyos matapos Niyang payagan si Satanas na tuksuhin si Job at ilagay si Job sa kamay ni Satanas, ang hangganan na itinakda Niya para kay Satanas: Inutusan niya si Satanas na huwag saktan si Job. Dahil kinikilala ng Diyos na si Job ay perpekto at matuwid, at mayroon Siyang pananampalataya na ang pagka-perpekto at pagkamatuwid ni Job sa Kanyang harapan ay walang alinlangan, at kayang tiisin ang pagsubok, kaya pinahintulutan ng Diyos na tuksuhin ni Satanas si Job, ngunit nagpataw Siya ng hangganan kay Satanas: Si Satanas ay pinahintulutan na kunin ang lahat ng ari-arian ni Job, ngunit hindi ito maaaring magtaas ng isang daliri laban sa kanya. Ano ang ibig sabihin nito? Ang ibig sabihin nito ay hindi lubusang ibinigay ng Diyos si Job kay Satanas. Maaaring tuksuhin ni Satanas si Job sa anumang paraan na nais niya, ngunit hindi nito maaaring saktan si Job mismo, kahit isang buhok sa kanyang ulo, dahil ang lahat sa tao ay pinamamahalaan ng Diyos, kung mabubuhay at mamamatay ang tao ay naaayon sa pasiya ng Diyos, at si Satanas ay walang ganitong karapatan. Matapos sabihin ng Diyos ang mga salitang ito kay Satanas, hindi na makapaghintay na magsimula si Satanas. Ginamit nito ang lahat ng paraan upang tuksuhin si Job, at 'di nagtagal nawala kay Job ang gabundok na tupa at baka at lahat ng ari-arian na ibinigay sa kanya ng Diyos.... Kaya dumating ang mga pagsubok ng Diyos sa kanya.

   Kahit sinasabi sa atin ng Biblia ang mga pinagmulan ng tukso ni Job, si Job ba mismo, na sumailalim sa mga tuksong ito, ay may kamalayan kung ano ang nangyayari? Si Job ay isa lamang mortal na tao; siyempre wala siyang alam sa mga nangyayari sa likod niya. Gayunman, ang kanyang takot sa Diyos, at ang kanyang pagka-perpekto at pagkamatuwid, ang nakapagpatanto sa kanya na ang mga pagsubok ng Diyos ay dumating sa kanya. Hindi niya alam kung ano ang naganap sa espirituwal na larangan, o kung ano ang mga layunin ng Diyos sa likod ng mga pagsubok na ito. Ngunit alam niya na kahit ano pa man ang mangyari sa kanya, dapat niyang patotohanan ang kanyang pagka-perpekto at pagkamatuwid, at dapat siyang sumunod sa paraan ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan. Malinaw na nakita ng Diyos ang saloobin ni Job at reaksyon niya sa mga bagay na ito. At ano ang nakita ng Diyos? Nakita Niya ang puso ni Job na natatakot sa Diyos, dahil mula sa simula pa lang hanggang sa pagsubok kay Job, nanatiling bukas ang puso ni Job sa Diyos, inihain ito sa harap ng Diyos, at hindi itinakwil ni Job ang kanyang pagka-perpekto o pagkamatuwid, at hindi rin siya tumanggi o tumalikod sa paraan ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan—at wala nang ibang mas kasiya-siya pa sa Diyos. Susunod, titingnan natin kung ano ang mga tukso na pinagdaanan ni Job at kung paano niya trinato ang mga pagsubok na ito. Basahin natin ang banal na kasulatan.

c. Ang Reaksyon ni Job

   (Job 1:20-21) Nang magkagayo’y bumangon si Job, at pinunit ang kanyang balabal, at inahitan ang kanyang ulo, at nagpatirapa sa lupa at sumamba; At sinabi niya, Hubad akong lumabas sa sinapupunan ng aking ina, at hubad na babalik ako roon: si JEHOVA ang nagbigay, at si JEHOVA ang babawi; purihin ang pangalan ni JEHOVA.

   Na Kusang Ibinalik ni Job ang Lahat ng Kanyang Pag-aari na Nanggaling sa Kanyang Takot sa Diyos

   Pagkatapos sabihin ng Diyos kay Satanas, “lahat ng kanyang pag-aari ay nasa iyong kapangyarihan; siya lamang ang huwag mong pagbuhatan ng iyong kamay.” umalis si Satanas, at matapos noon ay napasailalim sa biglaan at mababangis na paglusob si Job: Una, ninakaw ang kanyang mga baka at mga asno at pinatay ang mga tagapaglingkod niya; sumunod, sinunog hanggang sa pagkawasak ang kanyang mga tupa at mga tagapaglingkod; matapos noon, kinuha ang mga kamelyo niya at pinatay ang mga tagapaglingkod niya; sa huli, kinuha ang buhay ng mga anak niyang lalaki at babae. Ang sunod-sunod na paglusob na ito ay ang paghihirap na dinanas ni Job sa unang tukso. Ayon sa iniutos ng Diyos, ang mga ari-arian at mga anak lang ni Job ang pinuntirya sa panahon ng mga paglusob ni Satanas, at hindi sinaktan si Job. Gayunman, si Job ay biglaang nabago mula sa pagiging mayamang tao na nagmamay-ari ng malaking kayamanan hanggang sa naging taong walang kahit anong ari-arian. Walang sinuman ang may kakayahang matagalan ang mga kagila-gilalas na biglaang paglusob o tumugon nang maayos dito, ngunit ipinakita ni Job ang kanyang pambihirang kakayahan. Nagbibigay ang Banal na Kasulatan ng sumusunod na salaysay: “Nang magkagayo’y bumangon si Job, at pinunit ang kanyang balabal, at inahitan ang kanyang ulo, at nagpatirapa sa lupa at sumamba;” Ito ang unang reaksyon ni Job pagkatapos niyang marinig na nawala sa kanya ang kanyang mga anak at lahat ng kanyang ari-arian. Higit sa lahat, hindi siya mukhang nagulat, o takot na takot, lalong hindi siya nagpahayag ng galit o poot. Nakikita mo, sa gayon, na nakilala na niya sa kanyang puso na ang mga sakunang ito ay hindi isang aksidente, o gawain ng kamay ng tao, lalong hindi sila pagganti o kaparusahan. Sa halip, dumating sa kanya ang mga pagsubok ni Jehova; si Jehova ang nagnais na kunin ang kanyang ari-arian at mga anak. Napaka-mahinahon at malinaw ang pag-iisip ni Job noon. Ang kanyang perpekto at matuwid na pagkatao ang tumulong sa kanya upang makatwiran at likas na gumawa ng mga tumpak na paghatol at pagpapasya tungkol sa mga sakunang dumating sa kanya, at dahil dito, nagawa niyang kumilos nang may pambihirang kahinahunan: “Nang magkagayo’y bumangon si Job, at pinunit ang kanyang balabal, at inahitan ang kanyang ulo, at nagpatirapa sa lupa at sumamba;” Ang “Pinunit ang kanyang balabal” ay nangangahulugan na wala siyang suot, at walang pagmamay-ari; ang “inahitan ang kanyang ulo” ay nangangahulugang bumalik siya sa Diyos bilang isang bagong silang na sanggol; ang “nagpatirapa sa lupa, at sumamba” ay nangangahulugang dumating siya sa mundo nang hubad, at wala pa ring pag-aari sa ngayon, ibinalik siya sa Diyos bilang isang bagong silang na sanggol. Ang saloobin ni Job sa lahat ng sinapit niya ay hindi maaaring makamit ng anumang nilalang ng Diyos. Ang kanyang pananampalataya kay Jehova ay hindi kapani-paniwala; ganito ang kanyang takot sa Diyos, at pagkamasunurin sa Diyos, at hindi lamang siya nagpasalamat sa Diyos sa pagbibigay sa kanya, ngunit pati na rin sa pagkuha mula sa kanya. Higit pa rito, nagawa niyang ibalik ang lahat ng kanyang pag-aari, pati ang kanyang buhay.

   Ang takot at pagkamasunurin ni Job sa Diyos ay isang halimbawa sa sangkatauhan, at ang kanyang pagka-perpekto at ang pagkamatuwid ay ang rurok ng pagkatao na dapat taglayin ng tao. Kahit hindi niya nakita ang Diyos, napagtanto niya na tunay na umiiral ang Diyos, at dahil sa pagtatantong ito ay natakot siya sa Diyos—at dahil sa takot niya sa Diyos, nagawa niyang sumunod sa Diyos. Binigyan niya ang Diyos ng kalayaan na kunin ang lahat ng kanyang pag-aari, gayunman wala siyang hinaing, at nagpakumbaba sa harap ng Diyos at sinabi sa Kanya, sa oras na ito, na kahit na kunin ng Diyos ang kanyang laman, masaya siyang hahayaan na gawin Niya ito, nang walang hinaing. Ang kanyang buong asal ay dahil sa kanyang perpekto at matuwid na pagkatao. Ibig sabihin, bunga ng kanyang kawalang-sala, katapatan, at kabaitan, si Job ay di-natinag sa kanyang pagtatanto at karanasan na mayroong Diyos, at mula sa saligang ito inatasan niya ang kanyang sarili at binigyan ng pamantayan ang kanyang pag-iisip, pag-uugali, pag-aasal at mga alituntunin ng mga gawain sa harap ng Diyos na naayon sa patnubay ng Diyos sa kanya at sa mga gawa ng Diyos na nakita niya sa lahat ng bagay. Sa paglipas ng panahon, nagdulot sa kanya ang kanyang mga karanasan ng tunay at totoong takot sa Diyos at nagawa niyang layuan ang kasamaan. Ito ang pinagmulan ng katapatan na mahigpit na pinanghawakan ni Job. Nagmay-ari si Job ng isang matapat, walang sala, at mabait na pagkatao, at siya ay mayroong tunay na karanasan ng takot sa Diyos, pagsunod sa Diyos, at paglayo sa kasamaan, pati na rin ang kaalaman na “si JEHOVA ang nagbigay, at si JEHOVA ang babawi.” Dahil lamang sa mga bagay na ito kaya siya matibay na nakatayo at sumaksi sa gitna ng mapaminsalang paglusob ni Satanas, at dahil sa mga ito kaya niya nagawang hindi biguin ang Diyos at magbigay ng kasiya-siyang sagot sa Diyos nang ang mga pagsubok ng Diyos ay sumakanya. Kahit na ang asal ni Job sa unang tukso ay lubos na tapat, ang mga sumunod na henerasyon ay hindi siguradong may kakayahang makamit ang ganitong katapatan kahit na pagkatapos ng kanilang habambuhay na mga pagsisikap, at hindi rin nila kayang taglayin ang asal ni Job na inilarawan sa itaas. Ngayon, nakikita mo ang tapat na asal ni Job, at kung ihahambing ito sa mga sigaw at pagpupunyagi ng “lubos na pagkamasunurin at katapatang hanggang sa kamatayan” na ipinapakita sa Diyos ng mga taong nagsasabing naniniwala sa Diyos at sumusunod sa Diyos, kayo ba, o hindi ba kayo, nakakaramdam nang lubos na kahihiyan?

   Kung babasahin mo sa banal na kasulatan ang lahat ng pinagdusahan ni Job at ng kanyang pamilya, ano ang iyong reaksyon? Napag-isipan mo ba itong mabuti? Nagulat ka ba? Masasabi bang ang mga pagsubok na dumating kay Job ay “kahindik-hindik”? Sa ibang salita, kakila-kilabot na basahin ang mga pagsubok ni Job na inilarawan sa banal na kasulatan, ano pang masasabi natin sa kung paano sila sa tunay na buhay. Nakikita mo, sa gayon, na ang naranasan ni Job ay hindi isang “pagsasanay,” ngunit isang tunay na “labanan,” na nagtatampok ng tunay na “mga baril” at “mga bala.” Ngunit kaninong kamay ang nagsailalim sa kanya sa mga pagsubok na ito? Ang mga ito, siyempre, ay isinagawa ni Satanas, personal na isinagawa ang mga ito ni Satanas—ngunit pinahintulutan ng Diyos ang mga ito. Sinabi ba ng Diyos kay Satanas kung sa anong mga paraan dapat tuksuhin si Job? Hindi Niya sinabi. Nagbigay lang ang Diyos ng isang kondisyon, pagkatapos nito ay dumating ang tukso kay Job. Nang dumating ang tukso kay Job, binigyan nito ang mga tao ng pag-unawa sa kasamaan at kapangitan ni Satanas, ng kanyang mga masamang hangarin at pagkamuhi sa tao, at ng kanyang pagkapoot sa Diyos. Dito makikita natin na hindi maaaring ilarawan ng mga salita kung gaano kalupit ng tuksong ito. Masasabing ang malisyosong kalikasan ni Satanas na ginamit niya upang pagmalupitan ang tao at ang pangit nitong mukha ay buong ibinunyag sa sandaling ito. Ginamit ni Satanas ang pagkakataong ito, ang pagkakataong ibinigay ng pahintulot ng Diyos, para isailalim si Job sa nag-iinit at walang awang pagmamalupit, ang paraan at antas ng kalupitan ay parehong hindi mailarawan at ganap na hindi mapag-titiisan ng mga tao ngayon. Sa halip na sabihing tinukso ni Satanas si Job, at naging matatag siya sa kanyang pagpatotoo sa panahon ng tuksong ito, mas mabuting sabihin na sa mga pagsubok na itinakda para sa kanya ng Diyos si Job ay nakipagpaligsahan kay Satanas upang ingatan ang kanyang pagka-perpekto at pagkamatuwid, at ipagtanggol ang kanyang paraan ng takot sa Diyos at paglayo sa kasamaan. Sa paligsahang ito, nawala kay Job ang gabundok na mga tupa at baka, nawala sa kanya ang lahat ng kanyang ari-arian, at nawala sa kanya ang kanyang mga anak na lalaki at babae—ngunit hindi niya tinalikuran ang kanyang pagka-perpekto, pagkamatuwid, o takot sa Diyos. Sa ibang salita, sa paligsahang ito laban kay Satanas, mas ginusto pa niyang mawala ang kanyang ari-arian at mga anak sa halip na mawala ang kanyang pagka-perpekto, pagkamatuwid, at takot sa Diyos. Ginusto niyang manatili sa ugat ng ibig sabihin ng pagiging tao. Ang Banal na Kasulatan ay nagbibigay ng isang maikling salaysay ng buong pamamaraan kung paano nawala kay Job ang kanyang mga ari-arian, at itinala rin nito ang asal at saloobin ni Job. Ang mga tuwiran at malinaw na mga salaysay na ito, ay nagbibigay ng pakiramdam na halos mahinahon si Job sa pagharap sa tuksong ito, ngunit kung ang tunay na nangyari ay mangyayari uli, na dinagdagan ng malisyosong kalikasan ni Satanas—sa gayon ang mga bagay ay hindi magiging kasing-simple o kasindali ng inilarawan sa mga pangungusap na ito. Ang katotohanan ay higit na mas malupit. Ganoon ang antas ng pagkasira at poot na ginamit ni Satanas sa pagtrato sa sangkatauhan at sa lahat ng pinagtibay ng Diyos. Kung hindi sinabi ng Diyos kay Satanas na huwag saktan si Job, walang duda na papatayin siya ni Satanas nang walang pag-aatubili. Hindi nais ni Satanas na may sinumang sumamba sa Diyos, at hindi rin nito nais na magpatuloy na matakot sa Diyos at lumayo sa kasamaan ang mga taong matapat sa mga mata ng Diyos at yaong mga perpekto at matuwid. Para sa mga tao na matakot sa Diyos at lumayo sa kasamaan ay nangangahulugan na dapat layuan at talikdan nila si Satanas, at kaya sinamantala ni Satanas ang pahintulot ng Diyos upang ibunton ang lahat ng poot at galit nito kay Job nang walang awa. Nakikita mo, sa gayon, kung gaano kalaki ang paghihirap na pinagdusahan ni Job, mula sa isip hanggang sa laman, mula sa labas hanggang sa loob. Ngayon, hindi natin nakikita kung paano ito noon, at maaari lamang makuha, mula sa mga salaysay ng Biblia, ang isang maikling sulyap ng mga damdamin ni Job nang ipailalim siya sa mga paghihirap ng panahong iyon.

   Ang Di-Natitinag na Katapatan ni Job ay Nagdadala ng Kahihiyan kay Satanas at Nagiging Sanhi ng Pagtakas Nito nang may Pagkasindak

   At ano ang ginawa ng Diyos noong sumasailalim si Job sa pagpapahirap na ito? Ang Diyos ay nagmasid, at nanood, at naghintay ng kalalabasan. Habang nagmamasid at nanonood ang Diyos, ano ang nadama Niya? Siyempre nakadama Siya ng pighati. Ngunit, bilang resulta ng Kanyang kalungkutan, pinagsisihan kaya Niya ang Kanyang pahintulot kay Satanas na tuksuhin si Job? Ang sagot ay, Hindi, hindi Niya pinagsisihan. Sapagka’t matatag Siyang naniwala na perpekto at matuwid si Job, na siya ay may takot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan. Binigyan lang ng Diyos si Satanas ng pagkakataon na patunayan ang pagkamatuwid ni Job sa harap ng Diyos, at para ibunyag ang sarili nitong kasamaan at kasuklam-suklam na kalagayan. Bukod diyan, pagkakataon ito para patunayan ni Job ang kanyang pagkamatuwid at takot sa Diyos at pag-iwas sa kasamaan sa harap ng mga tao sa mundo, kay Satanas, at kahit sa mga taong sumusunod sa Diyos. Pinatunayan ba ng kinalabasang ito na ang pagsusuri ng Diyos kay Job ay tama at walang pagkakamali? Talaga bang nangibabaw si Job kay Satanas? Dito ay mababasa natin ang mga pangkaraniwang salita na sinabi ni Job, mga salitang patunay na napagtagumpayan niya si Satanas. Sinabi niya: “Hubad akong lumabas sa sinapupunan ng aking ina, at hubad na babalik ako roon:” Ganito ang pagkamasunurin ni Job sa Diyos. Susunod, sinabi niya: “si JEHOVA ang nagbigay, at si JEHOVA ang nag-alis; purihin ang pangalan ni JEHOVA.” Ang mga salitang ito na sinabi ni Job ay patunay na pinagmamasdan ng Diyos ang kailaliman ng puso ng tao, na nakikita Niya ang nasa isip ng tao, at pinatutunayan ng mga ito na ang Kanyang pagsang-ayon kay Job ay walang pagkakamali, na ang taong ito na sinang-ayunan ng Diyos ay matuwid. “si JEHOVA ang nagbigay, at si JEHOVA ang nag-alis; purihin ang pangalan ni JEHOVA.” Ang mga salitang ito ay patotoo ni Job sa Diyos. Ang mga pangkaraniwang salitang ito ang nagpasuko kay Satanas, nagdala dito ng kahihiyan at naging dahilan ng pagtakas nito nang may pagkasindak, at, higit pa rito, nagkadena sa kanya at nag-iwan sa kanyang walang mga mapagkukunan. Gayundin, ang mga salitang ito ang nagparamdam kay Satanas ng kamanghaan at kapangyarihan ng mga gawa ng Diyos na Jehovah, at nagpahintulot ditong makita ang pambihirang bighani ng isang tao na ang puso ay pinamamahalaan ng paraan ng Diyos. Bukod pa rito, pinatunayan ng mga ito kay Satanas ang pambihirang sigla na ipinakita ng isang maliit at hamak na tao sa pag-ayon sa daan na may takot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan. Kaya natalo si Satanas sa unang paligsahan. Sa kabila ng kanyang “pinagtrabahuhang pananaw,” walang balak si Satanas na pakawalan si Job, at wala ring anumang pagbabago sa kanyang malisyosong kalikasan. Sinikap ni Satanas na patuloy na lusubin si Job, at minsan pang tumayo sa harap ng Diyos. ...

   Susunod, basahin natin ang mga banal na kasulatan tungkol sa pangalawang pagkakataon na tinukso si Job.

   3. Muling Tinukso ni Satanas si Job (Naglitawan Ang Mahapdi na mga Pigsa sa Buong Katawan ni Job)

a. Ang mga Salitang Winika ng Diyos

   (Job 2:3) At sinabi ni JEHOVA kay Satanas, napansin Mo ba ang aking lingkod na si Job? sapagka’t walang gaya niya sa lupa, na perpekto at matuwid na lalake, na natatakot sa Diyos, at umiiwas sa kasamaan: at siya’y namamalagi sa kanyang katapatan, bagama’t pinakilos mo ako laban sa kanya, upang ilugmok siya nang walang kadahilanan.

   (Job 2:6) At sinabi ni Jehova kay Satanas, Narito, nasa kamay mo siya; ingatan mo lamang ang kanyang buhay.

b. Ang mga Salitang Winika ni Satanas

   (Job 2:4-5) At sumagot si Satanas kay JEHOVA, at sinabi, Balat kung balat, oo, lahat na tinatangkilik ng tao ay ibibigay dahil sa kanyang buhay. Nguni’t pagbuhatan mo ngayon ng iyong kamay, at galawin mo ang kanyang buto at ang kanyang laman, at itatakwil ka niya nang harapan.

c. Paano Hinaharap ni Job ang Pagsubok

   (Job 2:9-10) Nang magkagayo’y sinabi ng kanyang asawa sa kanya, Namamalagi ka pa ba sa iyong katapatan? itakwil mo ang Diyos, at mamatay ka. Nguni’t sinabi niya sa kanya, nagsasalita kang gaya ng pagsasalita ng hangal na babae. Ano? tatanggap ba tayo ng mabuti sa kamay ng Diyos, at hindi tayo tatanggap ng masama? Sa lahat ng ito ay hindi nagkasala si Job sa kanyang mga labi.

   (Job 3:3) Mapawi sana ang kaarawan ng kapanganakan ko, at ang gabi kung kailan sinabi, may isang batang lalaking ipinaglihi.

Ang Pag-ibig ni Job sa Paraan ng Diyos ay Humihigit sa Lahat

   Itinala ng Kasulatan ang mga salita sa pagitan ng Diyos at ni Satanas sa mga sumusunod: “At sinabi ni JEHOVA kay Satanas, napansin Mo ba ang aking lingkod na si Job? sapagka’t walang gaya niya sa lupa, na perpekto at matuwid na lalake, na natatakot sa Diyos, at umiiwas sa kasamaan: at siya’y namamalagi sa kanyang katapatan, bagama’t pinakilos mo ako laban sa kanya, upang ilugmok siya nang walang kadahilanan” (Job 2:3). Sa ganitong palitan, inuulit ng Diyos ang parehong tanong kay Satanas. Ito ay isang tanong na nagpapakita sa atin ng positibong pagsusuri ng Diyos na Jehovah sa ipinakita at isinabuhay ni Job sa unang pagsubok, at wala itong pinagkaiba sa pagsusuri ng Diyos kay Job bago pa man siya napasailalim sa tukso ni Satanas. Ibig sabihin, bago pa man dumating ang tukso sa kanya, perpekto na si Job sa mga mata ng Diyos, at dahil doon siya at ang kanyang pamilya ay pinangalagaan ng Diyos, at pinagpala siya; karapat-dapat siyang pagpalain sa mga mata ng Diyos. Pagkatapos ng panunukso, hindi nagkasala ang mga labi ni Job dahil nawala sa kanya ang kanyang mga ari-arian at ang kanyang mga anak, ngunit patuloy niyang pinuri ang pangalan ni Jehovah. Pinuri siya ng Diyos, at binigyan siya ng matataas na marka dahil sa kanyang tunay na asal. Sapagkat sa mga mata ni Job, hindi sapat ang kanyang mga anak o ang kanyang mga ari-arian upang itakwil niya ang Diyos. Sa madaling salita, ang lugar ng Diyos sa kanyang puso ay hindi maaaring palitan ng kanyang mga anak o anumang piraso ng ari-arian. Sa panahon ng unang tukso kay Job, ipinakita niya sa Diyos na walang kapantay ang kanyang pag-ibig para sa Kanya at ang kanyang pagmamahal sa paraan na may takot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan. Ito ay isang pagsubok lang na nagbigay kay Job ng karanasan na makatanggap ng gantimpala mula sa Diyos na Jehovah at ang mawalan ng kanyang ari-arian at mga anak sa pamamagitan Niya.

   Para kay Job, ito ay isang tunay na karanasan na naglinis sa kanyang kaluluwa, ito ay isang pagbibinyag ng buhay na tumupad sa kanyang pag-iral, at, higit pa, isa itong marangyang kapistahan na sumubok sa kanyang pagkamasunurin, at takot sa Diyos. Binago ng pagnunuksong ito ang estado ni Job mula sa pagiging isang mayaman na tao, siya ay naging isang taong walang pag-aari, at ipinaranas din sa kanya ang pagmamalupit ni Satanas sa sangkatauhan. Hindi naging dahilan ang kanyang paghihikahos upang kapootan si Satanas; sa halip, sa mga mapang-alipustang gawain ni Satanas, nakita niya ang kapangitan at kasuklam-suklam na kalagayan ni Satanas, pati na rin ang poot at panghihimagsik ni Satanas sa Diyos, at mas hinikayat siya nito na habambuhay na humawak sa paraan na may takot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan. Isinumpa niya na hindi niya kailanman tatalikdan ang Diyos at ang daan ng Diyos dahil sa mga panlabas na kadahilanan gaya ng ari-arian, mga anak o mga kamag-anak, at hindi siya kailanman magiging alipin ni Satanas, ng ari-arian o ng sinumang tao; bukod sa Diyos na Jehovah, wala nang ibang maaaring maging kanyang Panginoon, o kanyang Diyos. Iyon ang mga hangarin ni Job. Sa kabilang dako ng tukso, nakakuha si Job ng isang bagay: Nagkamit siya ng malaking kayamanan sa gitna ng mga pagsubok na ibinigay sa kanya ng Diyos.

   Sa kanyang buhay sa mga nakaraang dekada, pinagmasdan ni Job ang mga gawain ni Jehovah at nakamit ang mga biyaya ng Diyos na Jehovah para sa kanya. Mga biyaya ang mga ito na nagdulot sa kanya ng pakiramdam ng pagkabalisa at pagkakautang, dahil naniwala siya na wala pa siyang ginagawa para sa Diyos, ngunit pinamanahan na siya ng maraming biyaya at nagtamasa na ng napakaraming pagpapala. Para sa kadahilanang ito, madalas siyang nanalangin sa kanyang puso, umaasa siya na makakabayad siya sa Diyos, umaasa na mabigyan siya ng pagkakataon na magpatotoo sa mga gawa at kadakilaan ng Diyos, at umaasa na susubukin ng Diyos ang kanyang pagkamasunurin, at, higit pa rito, mapadalisay ang kanyang pananampalataya, hanggang sang-ayunan ng Diyos ang kanyang pagkamasunurin at pananampalataya. At nang dumating ang pagsubok kay Job, naniwala siya na narinig ng Diyos ang kanyang mga panalangin. Itinatangi ni Job ang pagkakataong ito higit pa sa anumang bagay, at dahil dito hindi siya nangahas na balewalain ito, dahil ang kanyang pinakadakilang hangarin sa buhay ay maaaring maganap. Nangangahulugan ang pagdating ng pagkakataong ito na ang kanyang pagsunod at takot sa Diyos ay maaaring malagay sa pagsubok, at maaaring mapadalisay. Bukod pa rito, nangangahulugan ito na may pagkakataon na si Job na makuha ang pagsang-ayon ng Diyos, at sa gayon ay mas mapapalapit siya sa Diyos. Sa panahon ng pagsubok, ang gayong pananampalataya at paghahangad ang lalong nagpaperpekto sa kanya, at para mas maunawaan ang kalooban ng Diyos. Lalong nagpasalamat rin si Job sa mga biyaya at grasya ng Diyos, nagbuhos siya ng papuri sa mga gawa ng Diyos sa kanyang puso, at siya ay mas natakot at mas gumalang sa Diyos, at humangad pa ng mas maraming kagandahan, kadakilaan, at kabanalan ng Diyos. Sa oras na ito, kahit na si Job ay isa pa ring tao na may takot sa Diyos at umiiwas sa masama sa paningin ng Diyos, dahil sa kanyang mga karanasan, lalong lumago ang pananampalataya at kaalaman ni Job: Nadagdagan ang kanyang pananampalataya, nagkaroon ng pundasyon ang kanyang pagkamasunurin, at lalong lumalim ang kanyang takot sa Diyos. Kahit binago ng pagsubok na ito ang espiritu at buhay ni Job, hindi nito napasiya si Job, at hindi rin nito pinabagal ang kanyang pag-unlad. Kasabay ng kanyang pagtatantiya sa napakinabangan niya mula sa pagsubok na ito, at habang iniisip ang kanyang mga pagkukulang, tahimik siyang nanalangin, naghihintay sa pagdating ng susunod na pagsubok sa kanya, sapagkat naghahangad siya na maitaas ang kanyang pananampalataya, pagkamasunurin, at takot sa Diyos sa susunod na pagsubok ng Diyos.

   Pinagmamasdan ng Diyos ang pinakamalalim na saloobin ng tao at lahat ng sinasabi at ginagawa ng tao. Nakarating sa pandinig ng Diyos na Jehovah ang mga saloobin ni Job, at dininig ng Diyos ang kanyang mga panalangin, at dumating ang sumunod na pagsubok ng Diyos gaya ng inaasahan.

   Sa Gitna ng Sukdulang Paghihirap, Tunay na Napagtanto ni Job ang Pangangalaga ng Diyos sa Sangkatauhan

   Kasunod ng mga katanungan ng Diyos na Jehovah kay Satanas, palihim na masaya si Satanas. Dahil alam ni Satanas na pahihintulutan uli siyang lusubin ang tao na perpekto sa mga mata ng Diyos—na para kay Satanas ay isang bihirang pagkakataon. Nais ni Satanas na gamitin ang pagkakataong ito upang ganap na pahinain ang paniniwala ni Job, upang mawala ang kanyang pananampalataya sa Diyos at sa gayon ay hindi na siya matakot sa Diyos o magpapuri sa pangalan ni Jehovah. Magbibigay ito ng pagkakataon kay Satanas: Anuman ang lugar o oras, maaari nitong gawin si Job na isang laruang nauutusan niya. Itinago ni Satanas ang kanyang masasamang balak nang walang anumang bakas, ngunit hindi nito maitago ang kanyang masamang kalikasan. Ang katotohanang ito ay ipinapahiwatig sa sagot niya sa mga salita ng Diyos na Jehovah, gaya ng nakatala sa banal na kasulatan: “At si Satanas ay sumagot kay JEHOVA, at nagsabi, Balat kung balat, oo, lahat na tinatangkilik ng tao ay ibibigay dahil sa kanyang buhay. Nguni’t pagbuhatan mo ngayon ng iyong kamay, at galawin mo ang kanyang buto at ang kanyang laman, at itatakwil ka niya nang harapan” (Job 2:4-5). Imposibleng hindi makakuha ng mahalagang kaalaman at pakiramdam tungkol sa malisyosong katangian ni Satanas sa palitang ito sa pagitan ng Diyos at ni Satanas. Pagkarinig sa mga kamaliang ito ni Satanas, walang dudang magkakaroon ang lahat ng nagmamahal sa katotohanan at namumuhi sa kasamaan ng mas malaking galit sa kawalang-dangal at kabastusan ni Satanas, makakaramdam ng galit at pandidiri sa mga pagkakamali ni Satanas, at, gayundin, ay mag-aalok ng malalalim na dasal at masugid na hiling para kay Job, nananalangin na makamtan ng matuwid na taong ito ang pagiging perpekto, humihiling na ang taong ito na may takot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan ay habangbuhay na mapagtagumpayan ang mga tukso ni Satanas, at mabuhay sa liwanag, at mabuhay sa gitna ng patnubay at mga biyaya ng Diyos; gayundin, hinihiling nila na habambuhay na umudyok at humimok ang pagkamatuwid ni Job sa lahat ng tumatahak sa daan na may takot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan. Kahit makikita ang malisyosong layunin ni Satanas sa pagpapahayag na ito, madaliang pumayag ang Diyos sa “kahilingan” ni Satanas—ngunit Siya rin ay may isang kundisyon: “nasa kamay mo siya; ingatan mo lamang ang kanyang buhay” (Job 2:6). Dahil, sa pagkakataong ito, hiningi ni Satanas na maiunat niya ang kanyang kamay upang makapinsala sa laman at mga buto ni Job, sinabi ng Diyos, “ingatan mo lamang ang kanyang buhay.” Ang kahulugan ng mga salitang ito ay ibinigay Niya ang laman ni Job kay Satanas, ngunit pinanatili Niya ang kanyang buhay. Hindi maaaring kunin ni Satanas ang buhay ni Job, ngunit liban dito maaaring gumamit si Satanas ng anumang pamamaraan laban kay Job.

   Pagkatapos makuha ang pahintulot ng Diyos, mabilisang pumunta si Satanas kay Job at iniunat ang kanyang kamay para dulutan ng sakit ang kanyang balat, at nagkaroon ng mga namamagang bukol sa buong katawan niya, at nakadama si Job ng sakit sa kanyang balat. Pinuri ni Job ang kamanghaan at kabanalan ng Diyos na Jehovah, na mas lalong nagpagarapal kay Satanas sa kanyang kapangahasan. Dahil nakadama ito ng kaligayahan sa pagpinsala sa tao, iniunat ni Satanas ang kanyang kamay at kinalaykay ang laman ni Job, na naging dahilan upang magnana ang kanyang mga namamagang bukol. Agad na naramdaman ni Job ang walang kapantay na sakit at paghihirap sa kanyang laman, at wala siyang magawa kundi ang hilutin ang sarili niya mula ulo hanggang paa gamit ang kanyang mga kamay, na para bang mapapawi nito ang dagok sa kanyang espiritu na nanggaling sa sakit ng laman na ito. Napagtanto niya na nasa tabi niya ang Diyos na nagmamasid sa kanya, at ginawa niya ang kanyang makakaya upang magpakatatag. Siya ay minsan pang lumuhod sa lupa, at nagsabi: Tumitingin Ka sa loob ng puso ng tao, napagmamasdan Mo ang kanyang paghihirap; bakit Ka nababahala sa kahinaan niya? Purihin ang pangalan ng Diyos na Jehovah. Nakita ni Satanas ang matinding sakit na nararamdaman ni Job, pero hindi nito nakitang itinakwil ni Job ang pangalan ng Diyos na Jehovah. Kaya nagmamadali nitong iniunat ang kanyang kamay upang pahirapan ang mga buto ni Job, desperado na pilasin siya sa sobrang galit. Kaagad na nadama ni Job ang walang kapantay na paghihirap; na para bang pinunit ang kanyang laman mula sa kanyang mga buto, at para bang unti-unting dinudurog ang kanyang mga buto. Ang pagdurusang ito ang dahilan kung bakit naisip niya na mas mabuti pa ang mamatay.… Umabot na sa hangganan ang kanyang kakayahang magtiis.… Nais niyang sumigaw, nais niyang pilasin ang balat sa kanyang katawan upang bawasan ang sakit—ngunit pinigil niya ang kanyang mga pagsigaw, at hindi niya pinilas ang kanyang balat sa kanyang katawan, sapagkat hindi niya nais na makita ni Satanas ang kanyang kahinaan. At muli siyang lumuhod, ngunit sa pagkakataong ito ay hindi niya nadama ang presensya ng Diyos na Jehovah. Alam niya na madalas Siyang nasa harapan niya, at sa kanyang likuran, at sa magkabilang panig niya. Ngunit sa panahon ng kanyang paghihirap, ang Diyos ay hindi kailanman tumingin; tinakpan Niya ang Kanyang mukha at nagtago, dahil ang kahulugan ng Kanyang paglikha sa tao ay hindi upang magdala ng paghihirap sa tao. Sa oras na ito, si Job ay tumatangis, at ginagawa ang kanyang makakaya upang pagtiisan itong pisikal na sakit, gayunpaman hindi na niya mapigilan ang sarili niya na magpasalamat sa Diyos: Ang tao ay bumabagsak sa unang dagok, siya ay mahina at walang kapangyarihan, siya ay musmos at mangmang—bakit Mo nanaisin na maging mapag-alaga at mapagmahal sa kanya? Hinampas Mo ako, gayunpaman nasasaktan Kang gawin ito. Anong mayroon ang tao na karapat-dapat sa Iyong pag-aalaga at pag-aalala? Umabot ang mga panalangin ni Job sa mga tainga ng Diyos, at ang Diyos ay tahimik, nanonood lamang nang walang imik.... Matapos walang mangyari sa kabila ng paggamit ng lahat ng pakana na nasa libro, tahimik na umalis si Satanas, ngunit hindi dito natapos ang mga pagsubok ng Diyos kay Job. Dahil ang kapangyarihan ng Diyos na nahayag kay Job ay hindi naisapubliko, ang kuwento ni Job ay hindi nagtatapos sa pag-atras ni Satanas. Sa pagpasok ng ibang mga tauhan, marami pang kamangha-manghang eksena ang darating.

   Isa pang Paghahayag ni Job ng Takot sa Diyos at Pag-iwas sa Kasamaan ay ang Kanyang Pagpupuri sa Pangalan ng Diyos sa Lahat ng Bagay

   Pinagdusahan ni Job ang pamiminsala ni Satanas, ngunit hindi pa rin niya itinakwil ang pangalan ng Diyos na Jehovah. Ang kanyang asawa ang unang lumabas at gumanap sa katauhan ni Satanas na maaaring makita sa paglusob kay Job. Inilarawan ito sa orihinal na sulat bilang: “Nang magkagayo’y sinabi ng kanyang asawa sa kanya, Namamalagi ka pa ba sa iyong katapatan? itakwil mo ang Diyos, at mamatay ka” (Job 2:9). Ang mga salitang ito ang sinabi ni Satanas na nagbabalat-kayong tao. Ang mga ito ay mga paglusob, bintang, pang-akit, tukso, at paninirang-puri. Matapos mabigong saktan ang laman ni Job, tuluyang nilusob ni Satanas ang katapatan ni Job, gusto niyang gamitin ito para isuko ni Job ang kanyang katapatan, talikuran ang Diyos, at tumigil sa pamumuhay. Gusto ring gamitin ni Satanas ang mga salitang ito para tuksuhin si Job: Kung itatakwil ni Job ang pangalan ni Jehovah, hindi niya kailangang pagtiisan ang ganitong paghihirap, maaari niyang mapalaya ang kanyang sarili mula sa paghihirap ng laman. Noong maharap sa payo ng kanyang asawa, pinagsabihan siya ni Job, “Nagsasalita ka na gaya ng pagsasalita ng hangal na babae. Ano? tatanggap ba tayo ng mabuti sa kamay ng Diyos, at hindi tayo tatanggap ng masama?” (Job 2:10). Matagal nang alam ni Job ang mga salitang ito, ngunit sa pagkakataong ito napatunayan ang katotohanan ng kaalaman ni Job sa mga ito.

   Noong pinayuhan siya ng kanyang asawa na sumpain ang Diyos at mamatay, ang ibig niyang sabihin ay: Ganito ka tratuhin ng Diyos mo, bakit hindi mo Siya isumpa? Paano mo pa nagagawang mabuhay? Hindi patas sa iyo ang iyong Diyos, ngunit sinasabi mo pa rin na purihin ang pangalan ng Diyos na Jehovah. Paano Niya nagagawang magdulot ng sakuna sa iyo samantalang pinupuri mo ang Kanyang pangalan? Magmadali ka at talikuran mo ang pangalan ng Diyos, at huwag ka nang sumunod sa Kanya. Sa ganitong paraan matatapos ang mga problema mo. Sa sandaling ito, nakita ang pagpapatotoo na ninais na makita ng Diyos kay Job. Walang karaniwang tao ang maaaring magpatotoo nang ganito, at hindi rin natin nababasa ito sa anumang mga kwento sa Biblia—ngunit nakita na ng Diyos ang mga ito bago pa man sinabi ni Job ang mga salitang ito. Gusto lamang gamitin ng Diyos ang pagkakataong ito upang pahintulutan si Job na patunayan sa lahat na tama ang Diyos. Nahaharap sa payo ng kanyang asawa, hindi lamang hindi isinuko ni Job ang kanyang katapatan o tumalikod sa Diyos, sinabi rin niya sa kanyang asawa: “tatanggap ba tayo ng mabuti sa kamay ng Diyos, at hindi tayo tatanggap ng masama?” May bigat ba ang mga salitang ito? Dito, mayroon lamang isang katotohanan na kayang magpatunay sa bigat ng mga salitang ito. Ang bigat ng mga salitang ito ay na pinagtibay ng Diyos ang mga ito sa Kanyang puso, ang mga ito ang ninais ng Diyos, ang mga ito ang ninais na marinig ng Diyos, at ang mga ito ang resultang hinangad na makita ng Diyos; ang mga salitang ito rin ang diwa ng testimonya ni Job. Dito, napatunayan ang pagiging perpekto, pagkamatuwid, pagkatakot sa Diyos, at pag-iwas ni Job sa kasamaan. Ang kahalagahan ni Job ay nakasalalay sa kung paano, nang tuksuhin siya, at kahit noong puno ang kanyang buong katawan ng namamagang bukol, noong pinagtiisan niya ang sukdulang paghihirap, at noong pinayuhan siya ng kanyang asawa at kamag-anak, nasabi pa rin niya ang mga ganoong salita. Sa madaling salita, naniniwala siya sa kanyang puso na, kahit ano pang tukso, o gaano kabigat ang pagtitiis o paghihirap, kahit na dumating ang kamatayan sa kanya, hindi siya tatalikod sa Diyos o tatanggi sa daan na may takot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan. Sa gayon, makikita mo na hawak ng Diyos ang pinakamahalagang lugar sa kanyang puso, at Diyos lamang ang nasa kanyang puso. Dahil dito, mababasa natin ang mga paglalarawan sa kanya sa mga Banal na Kasulatan bilang: Sa lahat ng ito ay hindi nagkasala si Job sa kanyang mga labi. Hindi lamang siya hindi nagkasala sa kanyang mga labi, ngunit sa kanyang puso hindi siya nagreklamo tungkol sa Diyos. Hindi siya nagsabi ng masasakit na salita tungkol sa Diyos, at hindi rin siya nagkasala laban sa Diyos. Hindi lamang basta pinagpala ng kanyang bibig ang pangalan ng Diyos, ngunit sa kanyang puso ay pinuri niya ang pangalan ng Diyos; ang kanyang bibig at puso ay iisa. Ito ang tunay na Job na nakita ng Diyos, at ito ang tunay na dahilan kung bakit itinatangi ng Diyos si Job.

Ang Maraming Di-Pagkakaunawa ng mga Tao Tungkol kay Job

   Ang paghihirap na naranasan ni Job ay hindi gawain ng mga mensaherong ipinadala ng Diyos, at hindi rin ito dahil sa kamay ng Diyos. Sa halip, ito ay dulot mismo ni Satanas, ang kaaway ng Diyos. Bilang resulta, malalim ang antas ng paghihirap na naranasan ni Job. Ngunit sa sandaling ito ipinakita ni Job, nang walang pagpipigil, ang kanyang araw-araw na kaalaman sa Diyos sa kanyang puso, ang mga prinsipyo ng kanyang araw-araw na mga gawain, at ang kanyang mga saloobin sa Diyos—at ito ang katotohanan. Kung si Job ay hindi natukso, kung ang Diyos ay hindi nagdala ng pagsubok kay Job, noong sinabi ni Job, “si Jehova ang nagbigay, at si Jehova ang nag-alis; purihin ang pangalan ni Jehova,” sasabihin mo na ipokrito si Job; binigyan siya ng Diyos ng maraming ari-arian, kaya siyempre binasbasan niya ang pangalan na Jehovah. Kung, bago sumailalim sa mga pagsubok, sinabi ni Job na, “tatanggap ba tayo ng mabuti sa kamay ng Diyos, at hindi tayo tatanggap ng masama?” sasabihin mo na nagmamalaki si Job, at na hindi niya itatakwil ang pangalan ng Diyos dahil madalas siyang pinagpapala ng kamay ng Diyos. Kung nagdala ang Diyos ng sakuna sa kanya, siguradong itatakwil niya ang pangalan ng Diyos. Ngunit noong natagpuan ni Job ang sarili niya sa mga kalagayang walang nagnanais, o nagnanais na makakita, o nagnanais na makaranas, na kinatatakutan ng mga taong sapitin nila, mga kalagayan na hindi kayang pagmasdan kahit ng Diyos, nagawa pa rin ni Job na panghawakan ang kanyang katapatan: “si Jehova ang nagbigay, at si Jehova ang nag-alis; purihin ang pangalan ni Jehova” at “tatanggap ba tayo ng mabuti sa kamay ng Diyos, at hindi tayo tatanggap ng masama?” Nahaharap sa asal ni Job sa oras na ito, natatahimik ang mga nagsasabi ng matatayog na salita, at ang mga nagsasalita ng mga banal na sulat at ng mga aral. Ang mga pumupuri sa pangalan ng Diyos sa salita lang, ngunit hindi pa kailanman tinanggap ang mga pagsubok ng Diyos, ay hinatulan ng katapatan na pinanghawakan ni Job, at ang mga hindi kailanman naniwalang kayang manindigan ng tao sa daan ng Diyos ay hinatulan ng testimonya ni Job. Nahaharap sa pag-uugali ni Job sa panahon ng mga pagsubok at mga salita na kanyang winika, may mga malilito, may mga maiinggit, at may magdududa, at may iba na magmumukhang hindi interesado, hindi maniniwala sa testimonya ni Job dahil hindi lang nila nakikita ang paghihirap na naranasan ni Job sa panahon ng kanyang pagsubok, at nababasa ang mga salitang winika ni Job, nakikita rin nila ang “kahinaan” na ipinamalas ni Job nang dumating ang mga pagsubok sa kanya. Naniniwala sila na ang “kahinaan” na ito ay isang kasiraan sa pagiging perpekto ni Job, isang dungis sa isang tao na perpekto sa paningin ng Diyos. Ibig sabihin, pinaniniwalaang ang mga perpekto ay walang kamalian, walang dungis o mantsa, wala silang kahinaan o karanasan sa sakit, hindi sila kailanman nakakaramdam ng lungkot o lumbay, at wala silang galit o malubhang asal; bunga nito, maraming hindi naniniwalang tunay na perpekto si Job. Hindi sumasang-ayon ang mga tao sa kanyang asal sa panahon ng kanyang pagsubok. Halimbawa, noong mawala kay Job ang kanyang mga ari-arian at mga anak, hindi siya umiyak, gaya ng inaasahan ng mga tao. Dahil sa kanyang “paglabag sa kagandahang-asal” inisip ng mga tao na malamig ang kanyang puso, dahil hindi siya umiyak, o nagpakita ng pagmamahal para sa kanyang pamilya. Ito ang masamang impresyon na unang nakikita ng tao kay Job. Mas nakakagulo sa isip nila ang asal niya matapos nito: “Hinapak ang kanyang balabal” ay ipinaliwanag ng mga tao bilang kawalan niya ng galang sa Diyos, at ang “inahitan ang kaniyang ulo” ay pinaniniwalaang paglapastangan at pagsalungat niya sa Diyos. Bukod sa mga salita ni Job na “si Jehova ang nagbigay, at si Jehova ang nag-alis; purihin ang pangalan ni Jehova,” hindi nakikita ng mga tao ang pagkamatuwid ni Job na pinupuri ng Diyos, at sa gayon ang pagsusuri ng marami sa kanila kay Job ay puro walang pang-unawa, walang pagkaka-intindi, may pag-aalinlangan, paghahatol, at pagsang-ayon sa teorya lamang. Wala sa kanila ang tunay na nakakaintindi at nakakapagpahalaga sa mga salita ng Diyos na Jehovah na si Job ay isang perpekto at matuwid na tao, na natatakot sa Diyos at umiiwas sa masama.

   Batay sa kanilang mga impresyon kay Job sa itaas, mas lalong nagdududa ang mga tao sa pagkamatuwid ni Job, dahil ang mga galaw at asal ni Job na nakasaad sa banal na kasulatan ay hindi nakakaantig nang husto gaya ng inisip ng mga tao. Hindi lamang siya walang naisagawang mga dakilang gawa, kumuha pa siya ng isang basag na palayok upang ipangkalmot sa sarili niya habang nakaupo sa mga abo. Dahil din sa gawaing ito kaya nagugulat ang mga tao at pinagdududahan nila—at itinatanggi—ang pagkamatuwid ni Job, dahil habang kinakalmot niya ang sarili niya, hindi nagdasal o nangako sa Diyos si Job; at higit pa rito, hindi rin siya nakitang umiyak sa sakit. Sa oras na ito, nakikita lamang ng mga tao ang kahinaan ni Job at wala nang iba, at kaya kahit na narinig nila si Job na nagsabing “tatanggap ba tayo ng mabuti sa kamay ng Diyos, at hindi tayo tatanggap ng masama?” talagang hindi sila matinag, o hindi mabago ang kanilang paniniwala, at hindi pa rin nila maintindihan ang pagkamatuwid ni Job sa kanyang mga salita. Ang pangunahing impresyon na ibinibigay ni Job sa mga tao sa panahon ng kanyang paghihirap ay hindi siya natatakot o mapagmataas. Hindi nakikita ng mga tao ang mga kuwento sa likod ng kanyang pag-uugali na galing sa kanyang puso, at hindi rin nila nakikita ang takot sa Diyos sa loob ng kanyang puso o ang pagsunod sa alituntuning pag-iwas sa kasamaan. Ang kanyang kahinahunan ang dahilan kung bakit iniisip ng mga tao na ang kanyang pagiging perpekto at matuwid ay mga salita lang, na ang kanyang takot sa Diyos ay sabi-sabi lang; samantala, ang “kahinaan” na ipinakita niya ay nag-iiwan ng malalim na impresyon sa kanila, nagbibigay sa kanila ng “bagong pananaw” at “bagong pag-unawa” sa taong inilarawan ng Diyos bilang perpekto at matuwid. Napatunayan ang ganitong “bagong pananaw” at “bagong pag-unawa” noong buksan ni Job ang kanyang bibig at isumpa ang araw na ipinanganak siya.

   Kahit hindi mailarawan at hindi kayang unawain ng sinumang tao ang antas ng paghihirap na pinagdaanan niya, hindi siya nagsabi ng mga salita ng maling pananampalataya, ngunit binawasan lang ang sakit na nararamdaman niya sa sarili niyang paraan. Gaya ng nakatala sa Banal na Kasulatan, sinabi niya: “Mapawi sana ang kaarawan ng kapanganakan ko, at ang gabi kung kailan sinabi, may isang batang lalaking ipinaglihi” (Job 3:3). Marahil, walang sinuman ang tumuring na mahalaga ang mga salitang ito, at marahil may mga taong nagbigay-pansin sa mga ito. Sa inyong paningin, ang ibig ba nilang sabihin ay sumalungat si Job sa Diyos? Mga reklamo ba ang mga ito laban sa Diyos? Alam kong marami sa inyo ang may ilang ideya tungkol sa mga salitang ito na sinabi ni Job at naniniwalang kung perpekto at matuwid si Job, hindi dapat siya nagpakita ng anumang kahinaan o pagdadalamhati, at sa halip ay hinarap ang anumang pagsubok mula kay Satanas sa positibong paraan, at ngumiti pa sa harap ng mga tukso ni Satanas. Hindi dapat siya nagpakita ng anumang reaksyon sa anumang paghihirap na idinulot ni Satanas sa katawan niya, at hindi siya dapat nagpakita ng kahit anong damdamin mula sa puso niya. Dapat nga hiniling pa niya sa Diyos na gawing mas malupit ang mga pagsubok na ito. Ito ang dapat na ipinapakita at tinataglay ng isang taong matibay at tunay na natatakot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan. Sa gitna ng ganitong matinding paghihirap ng kalooban, isinumpa ni Job ang araw ng kanyang kapanganakan. Hindi siya nagreklamo tungkol sa Diyos, at lalong hindi siya nagbalak na kalabanin ang Diyos. Mas madali itong sabihin kaysa gawin, dahil mula pa sa sinaunang panahon hanggang ngayon, wala pang sinuman ang nakaranas ng ganoong mga tukso o nagdusa gaya ng paghihirap na dumating kay Job. At bakit wala pang sinuman ang napasailalim sa tuksong katulad ng dumating kay Job? Dahil, ayon sa nakikita ng Diyos, walang sinuman ang may kakayahang magpasan ng ganitong pananagutan o tungkulin, walang makakagawa sa ginawa ni Job, at, higit pa rito, walang sinuman ang, bukod sa pagsumpa sa araw ng kanilang kapanganakan, ang may kakayahang hindi talikdan ang pangalan ng Diyos at patuloy na purihin ang pangalan ng Diyos na Jehovah, kagaya ng ginawa ni Job noong dumanas siya ng paghihirap. Mayroon bang kayang gumawa nito? Kapag sinasabi natin ito tungkol kay Job, pinupuri ba natin ang kanyang pag-uugali? Siya ay isang lalaking matuwid, at kayang magpatotoo nang ganoon sa Diyos, at kayang palayasin si Satanas nang tangan ang kanyang ulo sa kanyang mga kamay, kaya hindi na ito muling lumapit sa harap ng Diyos upang akusahan siya—kaya anong mali sa pagpupuri sa kanya? Mas mataas ba ang mga pamantayan ninyo kaysa sa Diyos? Magiging mas mahusay kaya kayo kaysa kay Job kapag dumating ang mga pagsubok sa inyo? Si Job ay pinuri ng Diyos—may pagtutol ba kayo dito?

   Isinusumpa ni Job ang Araw ng Kanyang Kapanganakan dahil Hindi Niya Gustong Masaktan ang Diyos nang dahil sa Kanya

   Madalas kong sabihin na tumitingin ang Diyos sa puso ng mga tao, at ang mga tao ay tumitingin sa panlabas na anyo ng mga tao. Dahil ang Diyos ay tumitingin sa puso ng mga tao, nauunawaan Niya ang kanilang diwa, samantalang inilalarawan ng mga tao ang diwa ng ibang tao batay sa kanilang panlabas na anyo. Noong binuksan ni Job ang kanyang bibig at isumpa ang kanyang kaarawan, ginulat nito ang mga espirituwal na pinuno, kabilang na ang tatlong kaibigan ni Job. Ang tao ay nanggaling sa Diyos, at dapat na nagpapasalamat para sa buhay at laman, pati na rin sa araw ng kanyang kapanganakan, na ibinigay sa kanya ng Diyos, at hindi niya dapat isumpa ang mga ito. Naiintindihan at nauunawaan ito ng karamihan ng tao. Para sa sinumang sumusunod sa Diyos, ang pang-unawang ito ay banal at hindi dapat nilalabag, ito ay isang katotohanan na hindi kailanman magbabago. Sa kabilang banda, nilabag ni Job ang mga patakaran: Isinumpa niya ang araw ng kanyang kapanganakan. Isa itong gawain na itinuturing ng karamihan bilang pagtawid sa ipinagbabawal na lupain. Hindi lamang siya hindi karapat-dapat sa pang-unawa at simpatiya ng mga tao, hindi rin siya karapat-dapat sa kapatawaran ng Diyos. Kasabay nito, mas maraming tao ang nagduda sa pagkamatuwid ni Job, dahil tila ba naging makasarili siya bunga ng papuri ng Diyos sa kanya, naging sobrang mapangahas at walang ingat kung kaya hindi lamang siya hindi nagpasalamat sa Diyos sa mga biyaya at pag-aalaga Niya sa kanya sa kanyang buong buhay, ngunit isinumpa niya ang araw ng kanyang kapanganakan. Ano ito, kung hindi pagsalungat sa Diyos? Ang mga ganitong kababawan ang nagbibigay sa mga tao ng patunay upang kondenahin ang ginawang ito ni Job, ngunit sino ang nakakaalam ng tunay na iniisip ni Job sa oras na iyon? At sino ang nakakaalam kung bakit kumilos si Job nang ganoon? Tanging ang Diyos at si Job lamang ang may alam ng tunay na kuwento at mga dahilan dito.

   Noong iniunat ni Satanas ang kamay nito upang pahirapan ang mga buto ni Job, nahulog si Job sa kanyang mga kamay, nang walang paraan upang makatakas o lakas upang lumaban. Nagdusa ang kanyang katawan at kaluluwa ng napakatinding sakit, at dahil sa sakit na ito nagkaroon siya ng malalim na kamalayan sa kawalang-saysay, kahinaan, at kawalan ng kapangyarihan ng taong namumuhay sa laman. Kasabay nito, nagkaroon din siya ng malalim na pag-unawa kung bakit inaalagaan at iniingatan ng Diyos ang sangkatauhan. Sa mga kamay ni Satanas, napagtanto ni Job na ang tao, na may laman at dugo, ay talagang walang kapangyarihan at mahina. Noong napaluhod at nanalangin siya sa Diyos, nadama niya na tila ba tinatakpan ng Diyos ang Kanyang mukha, at nagtatago, sapagkat ganap siyang inilagay ng Diyos sa mga kamay ni Satanas. Kasabay nito, umiyak din ang Diyos para sa kanya, at, higit pa rito, ay nasaktan para sa kanya; ang Diyos ay nasaktan dahil sa kanyang sakit, at nasugatan dahil sa kanyang mga sugat.… Nadama ni Job ang sakit ng Diyos, pati na rin kung gaano ito kahirap para sa Diyos.… Ayaw na ni Job na magdulot ng karagdagang pighati sa Diyos, at hindi na niya nais na umiyak ang Diyos para sa kanya, lalong hindi niya nais na makitang nasasaktan ang Diyos dahil sa kanya. Sa sandaling ito, ninais lamang ni Job na ihiwalay ang sarili niya sa kanyang laman, upang hindi na tiisin ang sakit na dala sa kanya ng laman na ito, dahil ito ang makakapigil sa paghihirap ng Diyos dahil sa kanyang sakit—ngunit hindi niya kaya, at kinailangan niyang tiisin hindi lamang ang sakit ng laman, kundi pati ang paghihirap ng pagnanais na huwag mag-alala ang Diyos. Ang dalawang sakit na ito—isa mula sa laman, at isa mula sa espiritu—ay nagdala ng makabagbag-damdamin at nakakapanginig-laman na sakit kay Job, at nagparamdam sa kanya kung paano maaaring iparamdam ng limitasyon ng tao na laman at dugo ang pagiging bigo at mahina. Sa ilalim ng mga sitwasyong ito, naging mas matindi ang kanyang pananabik para sa Diyos, at naging mas matindi ang kanyang pagkamuhi kay Satanas. Sa oras na ito, mas gugustuhin pa ni Job na hindi na lamang ipinanganak sa mundo ng tao, mas gugustuhin pa niya na hindi na siya umiiral, kaysa makita ang Diyos na lumuluha o nasasaktan dahil sa kanyang kapakanan. Nagsimula siyang mapoot nang husto sa kanyang laman, at mapagod sa kanyang sarili, sa araw ng kanyang kapanganakan, at maging sa lahat ng may kinalaman sa kanya. Ayaw niyang makarinig ng tungkol sa kanyang araw ng kapanganakan o anumang bagay na may kinalaman dito, kaya binuksan niya ang kanyang bibig at isinumpa ang kanyang kaarawan: “Mapawi sana ang kaarawan ng kapanganakan ko, at ang gabi kung kailan sinabi, may isang batang lalaking ipinaglihi. Magdilim sana ang kaarawang iyon; huwag sanang pansinin ng Diyos mula sa itaas, ni silangan man ng liwanag (Job 3:3-4). Dala ng mga salita ni Job ang poot niya sa sarili niya, “Mapawi sana ang kaarawan ng kapanganakan ko, at ang gabi kung kailan sinabi, may isang batang lalaking ipinaglihi,” pati na rin ang kanyang galit sa kanyang sarili at pakiramdam ng pagkakautang dahil naging sanhi siya ng pasakit sa Diyos, “Hayaan ang kaarawang iyon na maging kadiliman; huwag sanang pansinin ng Diyos mula sa itaas, ni silangan man ng liwanag ang mga ito.” Ang dalawang sipi na ito ay ang sukdulang paghahayag sa nadarama ni Job noon, at ganap na pinatunayan ang kanyang pagiging perpekto at matuwid sa lahat. Kasabay nito, gaya ng ninais ni Job, tunay na itinaas ang kanyang pananampalataya at pagsunod sa Diyos, pati na rin ang kanyang takot sa Diyos. Siyempre, ang pagtataas na ito mismo ang resulta na inaasahan ng Diyos.

Tinalo ni Job si Satanas at Naging Tunay na Lalake sa Paningin ng Diyos

   Noong unang dinanas ni Job ang kanyang mga pagsubok, kinuha sa kanya ang lahat ng kanyang ari-arian at lahat ng kanyang anak, subalit hindi siya nadapa o nagsabi ng anuman na kasalanan laban sa Diyos bilang bunga nito. Napagtagumpayan niya ang mga tukso ni Satanas, at napagtagumpayan niya ang kanyang materyal na ari-arian at mga anak, at ang pagsubok ng pagkawala ng lahat ng kanyang makamundong ari-arian, ibig sabihin, nagawa niyang sumunod sa pagkuha ng Diyos sa kanya at nagbigay ng pasasalamat at papuri sa Diyos dahil dito. Ganito ang asal ni Job sa panahon ng unang tukso ni Satanas, at ganito rin ang patotoo ni Job sa panahon ng unang pagsubok ng Diyos. Sa ikalawang pagsubok, iniunat ni Satanas ang kanyang kamay upang pahirapan si Job, at kahit na naranasan ni Job ang sakit na 'di pa niya nararanasan noon, sapat na ang kanyang patotoo upang kamanghaan siya ng mga tao. Ginamit niya ang kanyang katatagan ng loob, pananalig, at pagkamasunurin sa Diyos, pati na rin ang kanyang takot sa Diyos, upang muling matalo si Satanas, at muling sinang-ayunan at pinaboran ng Diyos ang kanyang asal at patotoo. Sa panahon ng panunuksong ito, ginamit ni Job ang kanyang tunay na asal upang ipahayag kay Satanas na hindi kayang baguhin ng sakit ng laman ang kanyang pananampalataya at pagsunod sa Diyos o alisin ang kanyang debosyon at takot sa Diyos; hindi niya tatalikuran ang Diyos o isusuko ang kanyang pagiging perpekto at matuwid dahil nahaharap siya sa kamatayan. Dahil sa determinasyon ni Job naging duwag si Satanas, dahil sa kanyang pananampalataya natakot at nanginig si Satanas, dahil sa pwersa ng kanyang pakikipaglaban kay Satanas buhay man o kamatayan ang kahihinatnan, nagkaroon ng malalim na galit at hinagpis si Satanas, dahil sa kanyang pagiging perpekto at matuwid, wala nang magawa sa kanya si Satanas, kung kaya tinalikuran ni Satanas ang paglusob sa kanya at ang mga paratang nito laban kay Job sa harap ng Diyos na Jehovah. Nangangahulugan ito na napagtagumpayan ni Job ang mundo, napagtagumpayan niya ang laman, napagtagumpayan niya si Satanas, napagtagumpayan niya ang kamatayan; siya ay isang taong ganap at lubos na pag-aari ng Diyos. Sa panahon ng dalawang pagsubok na ito, naging matatag si Job sa kanyang patotoo, at tunay na isinabuhay ang kanyang pagiging perpekto at matuwid, at pinalawak ang saklaw ng alituntunin niya sa buhay na pagkatakot sa Diyos at pag-iwas sa kasamaan. Matapos maranasan ang dalawang pagsubok na ito, nagkaroon si Job ng mas mayamang karanasan, at dahil sa karanasang ito, naging mas magulang at mas marunong siya, naging mas malakas, nagkaroon ng mas matibay na paniniwala, at mas nagtitiwala Siya sa pagiging tama at pagiging karapat-dapat ng katapatang pinanghahawakan niya. Binigyan si Job ng pagsubok ng Diyos na Jehovah ng malalim na pag-unawa at pakiramdam sa pagmamalasakit ng Diyos sa tao, at ipinaramdam sa kanya ang kahalagahan ng pag-ibig ng Diyos, at magmula noon naidagdag ang pagsasaalang-alang at pag-ibig para sa Diyos sa kanyang takot sa Diyos. Ang mga pagsubok ng Diyos na Jehovah ay hindi lamang hindi inilayo si Job mula sa Kanya, ngunit mas inilapit pa ng mga ito ang kanyang puso sa Diyos. Noong umabot sa sukdulan ang sakit sa laman na tiniis ni Job, dahil sa pag-aalalang nadama niya mula sa Diyos na Jehovah, wala siyang nagawa kundi sumpain ang araw ng kanyang kapanganakan. Ang ganitong asal ay hindi binalak, ngunit isang natural na paghahayag ng pagsasaalang-alang at pag-ibig sa Diyos mula sa loob ng kanyang puso, ito ay isang likas na paghahayag na nagmula sa kanyang pagsasaalang-alang at pag-ibig sa Diyos. Ibig sabihin, dahil kinapopootan niya ang sarili niya, at ayaw niya, at hindi niya matiis na pahirapan ang Diyos, umabot ang kanyang pagsasaalang-alang at pag-ibig sa punto na hindi na niya iniisip ang kanyang sarili. Sa oras na ito, itinaas ni Job ang kanyang matagal nang pagsamba, pananabik at malasakit sa Diyos sa antas ng pagsasaalang-alang at pagmamahal. Kasabay nito, itinaas din niya ang kanyang pananampalataya, pagsunod at takot sa Diyos sa antas ng pagsasaalang-alang at pagmamahal. Hindi niya hinayaan ang kanyang sarili na gumawa ng anumang bagay na maaaring magdulot ng pinsala sa Diyos, hindi niya pinahintulutan ang kanyang sarili ng anumang asal na makakasakit sa Diyos, at hindi niya pinayagan ang kanyang sarili na magdala ng anumang dalamhati, pighati, o kahit na kalungkutan sa Diyos dahil sa sarili niyang mga kadahilanan. Sa paningin ng Diyos, kahit na si Job ay ang dati pa ring Job, nagdala ang kanyang pananampalataya, pagsunod, at takot sa Diyos ng ganap na kaluguran at kasiyahan sa Diyos. Sa oras na ito, nakamit ni Job ang pagiging perpekto na inaasahan ng Diyos na makakamit niya, siya ay naging tunay na karapat-dapat na tawaging “perpekto at matuwid” sa paningin ng Diyos. Ang kanyang mga matuwid na gawa ang nagpatagumpay sa kanya laban kay Satanas at nagpatibay sa kanya sa kanyang patotoo sa Diyos. Gayundin, ang kanyang mga matuwid na gawa ang nagperpekto sa kanya, at nagtaas sa halaga ng kanyang buhay at mangibabaw nang higit pa sa kailanman, at gumawa sa kanya bilang ang unang tao na hindi na kailanman lulusubin at tutuksuhin ni Satanas. Dahil si Job ay matuwid, siya’y pinaratangan at tinukso ni Satanas; dahil si Job ay matuwid, siya ay ibinigay kay Satanas; at dahil si Job ay matuwid, napagtagumpayan at tinalo niya si Satanas, at nanindigan sa kanyang patotoo. Simula noon si Job ang naging unang tao na hindi na kailanman muling ibibigay kay Satanas, talagang humarap siya sa trono ng Diyos, at nabuhay sa liwanag, sa ilalim ng mga pagpapala ng Diyos na walang pagmamanman o paninira ni Satanas.... Siya ay naging isang tunay na lalake sa paningin ng Diyos, siya ay napalaya....

Tungkol Kay Job
   Pagkatapos matutuhan kung paano nalampasan ni Job ang mga pagsubok, malamang ang karamihan sa inyo ay nais na malaman ang higit pang detalye tungkol kay Job mismo, lalo na patungkol sa lihim kung saan nakamit niya ang papuri ng Diyos. Kaya ngayon, pag-usapan natin ang tungkol kay Job!

   Sa Araw-araw na Pamumuhay ni Job Makikita Natin ang Kanyang Pagka-perpekto, Pagkamatuwid, Takot sa Diyos at Paglayo sa Kasamaan

   Kung tatalakayin natin si Job, dapat magsimula tayo sa pagtatasa sa kanya na galing mismo sa bibig ng Diyos: “sapagka’t walang gaya niya sa lupa, na perpekto at matuwid na lalaki, na natatakot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan.”

Alamin muna natin ang tungkol sa pagka-perpekto at pagkamakatwiran ni Job.

   Ano ang inyong pag-unawa ng mga salitang “perpekto” at “matuwid”? Naniniwala ba kayo na si Job ay walang kasiraan, at marangal? Ito, siyempre, ay magiging isang literal na interpretasyon at pag-unawa ng “perpekto” at “matuwid.” Mahalaga sa tunay na pag-unawa kay Job ay ang tunay na buhay—ang mga salita, libro, at teorya lamang ay hindi magbibigay ng anumang sagot. Sisimulan natin sa pamamagitan ng pagtingin sa buhay ni Job sa tahanan, kung ano ang kanyang karaniwang asal sa kanyang buhay. Sasabihin nito sa atin ang tungkol sa kanyang mga prinsipyo at layunin sa buhay, pati na rin ang tungkol sa kanyang personalidad at gawain. Ngayon, basahin natin ang huling mga salita sa Job 1:3: “ang lalaking ito ay siyang pinakadakila sa lahat na mga anak ng silanganan.” Sinasabi ng mga salitang ito na ang estado at katayuan ni Job ay napakataas, at kahit na hindi sa atin sinasabi kung siya ang pinakadakila sa lahat ng tao sa silangan dahil sa kanyang maraming ari-arian, o dahil siya ay perpekto at matuwid, at natatakot sa Diyos at lumalayo sa kasamaan, sa pangkalahatan, alam natin na ang kanyang estado at katayuan ay napakahalaga. Gaya ng nakatala sa Biblia, ang unang tingin ng mga tao kay Job ay perpekto si Job, na siya ay natatakot sa Diyos at lumalayo sa kasamaan, at siya ay nagtataglay ng malaking kayamanan at kagalang-galang na katayuan. Para sa isang pangkaraniwang tao na nakatira sa ganitong kapaligiran at sa ilalim ng naturang mga kondisyon, ang pagkain ni Job, ang kalidad ng kanyang buhay, at ang iba’t ibang aspeto ng kanyang personal na buhay ay ang mga pagtutuunan ng pansin ng karamihan sa mga tao; kaya kailangan nating ipagpatuloy ang pagbabasa ng banal na kasulatan: “At ang kanyang mga anak ay nagsiyaon at nagsidaos ng kapistahan sa bahay ng bawa’t isa sa kanya-kanyang araw; at sila’y nagsugo, at ipinatawag ang kanilang tatlong kapatid na babae upang magsikain at magsiinom na kasalo nila. At nangyari, nang makaraan ang mga araw ng kanilang pagpipista, na si Job ay nagsugo, at pinapagbanal sila, at maagang bumangon kinaumagahan, at nag-alay ng mga handog na susunugin ayon sa bilang nilang lahat: sapagka’t sinabi ni Job, Marahil ang aking mga anak na lalaki ay nagkasala, at itinakwil ang Diyos sa kanilang mga puso. Ganito palagi ang ginawa ni Job (Job 1:4-5). Ang siping ito ay nagsasabi sa atin ng dalawang bagay: Ang una ay ang mga anak na lalaki at babae ni Job ay karaniwang nagpipista, kumakain at umiinom; ang pangalawa ay ang madalas na pag-aalay ni Job ng mga handog na susunugin dahil madalas siyang nag-aalala para sa kanila, natatakot na sila ay nagkakasala, na sa kanilang mga puso ay itinakwil nila ang Diyos. Dito ay inilalarawan ang buhay ng dalawang magkaibang uri ng tao. Ang una, ang mga anak na lalaki at babae ni Job, na madalas na nagpipista dahil sa kanilang yaman, sila ay namuhay nang marangya, sila ay uminom at kumain hanggang nais nila, tinatamasa ang mataas na kalidad ng buhay na dulot ng materyal na kayamanan. Sa ganitong pamumuhay, hindi maiiwasan na madalas silang nagkakasala at nakakasakit sa Diyos—gayunman 'di nila pinabanal ang kanilang mga sarili o nag-aalay ng mga handog na susunugin bilang bunga nito. Nakikita mo, kung gayon, na ang Diyos ay walang lugar sa kanilang mga puso, na hindi nila iniisip ang mga biyaya ng Diyos, at 'di natatakot na magkasala sa Diyos, lalong hindi sila natatakot na itakwil ang Diyos sa kanilang mga puso. Siyempre, ang ating paksa ay hindi ang mga anak ni Job, kundi ang ginawa ni Job kapag nahaharap siya sa mga ganitong bagay; ito ang iba pang bagay na inilarawan sa sipi, at kung saan ay kabilang ang araw-araw na buhay ni Job at ang diwa ng kanyang pagkatao. Kapag inilalarawan ng Biblia ang pagpipista ng mga anak na lalaki at babae ni Job, hindi nababanggit si Job; sinasabi lamang na ang kanyang mga anak na lalaki at babae ay madalas na kumain at uminom ng magkakasama. Sa ibang salita, hindi siya nagdaos ng kapistahan, at hindi rin siya sumali sa kanyang mga anak na lalaki at babae sa pagkain ng marangya. Kahit mayaman, at nagtataglay ng maraming ari-arian at mga tagapaglingkod, ang buhay ni Job ay hindi maluho. Siya ay hindi nalinlang ng kanyang mapagmalabis na kapaligiran, at hindi niya inabuso ang mga kasiyahan sa laman o kinalimutan na mag-álay ng mga handog na susunugin dahil sa kanyang kayamanan, lalong hindi ito naging sanhi nang unti-unting paglayo ng kanyang puso sa Diyos. Kung gayon, maliwanag na disiplinado si Job sa kanyang uri ng pamumuhay, at hindi sakim o naghahanap ng kasiyahan, at hindi rin nakatuon ang kanyang pansin sa kalidad ng buhay, bilang bunga ng pagpapala sa kanya ng Diyos. Sa halip, siya ay mapagpakumbaba at may mababang-loob, at mapagmasid at maingat sa harap ng Diyos, madalas niyang inisip ang mga biyaya at pagpapala ng Diyos, at patuloy na natatakot sa Diyos. Sa kanyang araw-araw na buhay, madalas na maagang bumangon si Job upang mag-alay ng mga handog na susunugin para sa kanyang mga anak na lalaki at babae. Sa ibang salita, hindi lamang natatakot si Job sa Diyos, ngunit umasa rin siya na ang kanyang mga anak ay gayon din ang magiging takot sa Diyos at hindi magkakasala laban sa Diyos. Walang lugar sa puso ni Job ang materyal na kayamanan, at hindi nito napalitan ang posisyon na hawak ng Diyos; maging para sa kapakanan ng sarili niya o ng kanyang mga anak, ang araw-araw na pagkilos ni Job ay may kinalaman sa pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan. Ang kanyang takot sa Diyos na Jehova ay hindi tumigil sa kanyang bibig, kundi isinakatuparan, at nasasalamin sa bawat bahagi ng kanyang pang-araw-araw na buhay. Ang tunay na asal na ito ni Job ay nagpapakita sa atin na siya ay tapat, at nagtataglay ng diwa na nagmahal sa katarungan at mga bagay na positibo. Na si Job ay madalas na nagsugo at pinapagbanal ang kanyang mga anak na lalaki at babae ay nangangahulugan na hindi niya pinahintulutan o sinang-ayunan ang asal ng kanyang mga anak; sa halip, sa kanyang puso siya ay pagod na sa kanilang pag-uugali, at hinatulan sila. Napagpasyahan niya na ang pag-uugali ng kanyang mga anak na lalaki at babae ay hindi kalugud-lugod sa Diyos na Jehova, kaya naman madalas niya silang pinagsabihan na pumunta sa harap ng Diyos na Jehova at ikumpisal ang kanilang mga kasalanan. Ipinapakita sa atin ng mga kilos ni Job ang isa pang bahagi ng kanyang pagkatao: isa na kung saan ay hindi siya kailanman lumakad kasama ang mga taong madalas na nagkakasala at ginagalit ang Diyos, ngunit sa halip ay nilayuan at iniwasan sila. Kahit na ang mga taong ito ay ang kanyang mga anak na lalaki’t babae, hindi niya tinalikuran ang kanyang sariling mga prinsipyo dahil sila ay kanyang sariling mga kamag-anak, at hindi niya pinagbigyan ang kanilang mga kasalanan dahil sa kanyang sariling mga damdamin. Sa halip, hinimok niya silang magkumpisal at magtamo ng patawad ng Diyos na Jehova, at nagbabala siya sa kanila na huwag talikdan ang Diyos para sa kapakanan ng kanilang mga sariling sakim na kasiyahan. Ang mga prinsipyo kung paano pinakitunguhan ni Job ang iba ay hindi maihihiwalay mula sa mga prinsipyo ng kanyang takot sa Diyos at paglayo sa kasamaan. Inibig niya yaong tinatanggap ng Diyos, at kinapootan yaong inaayawan ng Diyos, at inibig niya ang mga taong natatakot sa Diyos sa kanilang mga puso, at kinapootan niya ang mga gumagawa ng kasamaan o nagkakasala laban sa Diyos. Ang gayong pag-ibig at pagkamuhi ay ipinamalas sa kanyang pang-araw-araw na buhay, at ang tunay na pagkamatuwid ni Job na nakita ng mga mata ng Diyos. Natural, ito rin ang pagpapahayag at pagsasabuhay ng tunay na pagkatao ni Job sa kanyang mga kaugnayan sa iba sa kanyang pang-araw-araw na buhay na dapat nating matutuhan.

   Ang Paghahayag ng Pagkatao ni Job sa Kanyang mga Pagsubok (Ang Pag-unawa sa Pagka-perpekto, Pagkamatuwid, Takot sa Diyos at Paglayo sa Kasamaan ni Job sa Panahon ng Kanyang mga Pagsubok)

   Ibinahagi natin sa itaas ang iba’t-ibang aspeto ng pagkatao ni Job na ipinakita sa kanyang araw-araw na buhay bago ang kanyang mga pagsubok. Nang walang pag-aalinlangan, ang iba’t-ibang paghahayag na ito ay nagbibigay ng isang paunang pagkilala at pag-unawa sa pagkamatuwid ni Job, pagkatakot sa Diyos, at paglayo sa kasamaan, at natural lamang na nagbibigay ng paunang patunay. Ang dahilan kung bakit sinasabi Kong “pauna” ay dahil karamihan sa mga tao ay wala pa ring tunay na pag-unawa sa personalidad ni Job at sa antas na kung paano niya hinahanap ang paraan ng pagsunod at pagkatakot sa Diyos. Na ang ibig sabihin, karamihan sa pag-unawa ng tao kay Job ay hindi lumalampas sa kasiya-siyang impresyon sa kanya galing sa kanyang mga salita sa Biblia na “si JEHOVA ang nagbigay, at si JEHOVA ang babawi; purihin ang pangalan ni JEHOVA” at “tatanggap ba tayo ng mabuti sa kamay ng Diyos, at hindi tayo tatanggap ng masama?” Kaya, mayroong malaking pangangailangan para sa atin na maintindihan kung paano isinabuhay ni Job ang kanyang pagkatao nang tanggapin niya ang mga pagsubok ng Diyos; sa ganitong paraan, makikita ng lahat ang tunay na pagkatao ni Job sa kabuuan nito.

   Nang marinig ni Job na ang kanyang mga ari-arian ay ninakaw, na ang kanyang mga anak na lalaki at babae ay binawian ng buhay, at ang kanyang mga tagapaglingkod ay pinatay, ganito ang kanyang naging tugon: “Nang magkagayo’y bumangon si Job, at pinunit ang kanyang balabal, at inahitan ang kanyang ulo, at nagpatirapa sa lupa at sumamba” (Job 1:20). Ang mga salitang ito ay nagsasabi sa atin ng isang katotohanan: Pagkatapos marinig ang balitang ito, si Job ay hindi nasindak, hindi siya umiyak, o sinisi ang mga tagapaglingkod na nagdala sa kanya ng balita, lalong hindi niya siniyasat ang pinangyarihan ng krimen upang suriin at patunayan ang mga bakit at paano at alamin kung ano ba talaga ang nangyari. Hindi siya nagpakita ng anumang sakit o kalungkutan sa pagkawala ng kanyang mga ari-arian, at hindi rin siya umiyak nang husto dahil sa pagkawala ng kanyang mga anak, ng kanyang mga mahal sa buhay. Sa kabaliktaran, pinunit niya ang kanyang balabal, at inahitan ang kanyang ulo, at nagpatirapa sa lupa, at sumamba. Ang mga kilos ni Job ay hindi kagaya ng kilos ng pangkaraniwang tao. Nililito nila ang maraming tao, at pinangaralan nila si Job dahil sa kanyang “kalamigan” sa kanilang mga puso. Sa biglaang pagkawala ng kanilang mga ari-arian, madudurog ang puso ng mga karaniwang tao, o mawawalan ng pag-asa—o, sa kaso ng ilang tao, sila ay maaaring dumanas ng malubhang depresyon. Iyon ay dahil, sa kanilang mga puso, ang mga ari-arian ng mga tao ay kumakatawan sa isang habambuhay na pagsisikap, kung saan nakasalalay ang kanilang kaligtasan, ito ang pag-asa kung bakit sila nananatiling buhay; ang pagkawala ng kanilang ari-arian ay nangangahulugan na ang kanilang mga pagsisikap ay nauwi sa wala, na wala na silang pag-asa, at wala na rin silang kinabukasan. Ganito ang saloobin ng karaniwang tao sa kanilang ari-arian at ang kanilang malapit na kaugnayan sa mga ito, at ito rin ang kahalagahan ng ari-arian sa mga mata ng tao. Dahil dito, higit na nakakarami sa mga tao ay nalito sa mahinahong tugon ni Job sa pagkawala ng[b] kanyang ari-arian. Ngayon, aalisin natin ang pagkalito ng lahat ng mga taong ito sa pamamagitan ng pagpapaliwanag kung ano ang nangyayari sa loob ng puso ni Job.

   Idinidikta ng praktikal na katinuan, na dahil nabigyan ng maraming ari-arian ng Diyos, si Job ay dapat mahiya sa harap ng Diyos dahil sa pagkawala ng mga ari-ariang ito, dahil hindi niya binantayan o inalagaan ang mga ito, hindi niya pinanghawakan ang mga ari-ariang ibinigay sa kanya ng Diyos. Kaya, nang marinig niya na ang kanyang ari-arian ay ninakaw, ang kanyang unang dapat na ginawa ay ang pumunta sa pinangyarihan ng krimen at kumuha ng imbentaryo ng lahat ng bagay na nawala[c] at pagkatapos ay magkumpisal sa Diyos upang muling makatanggap ng mga pagpapala ng Diyos. Si Job, gayunman, ay hindi ginawa ito—at siya ay likas na may sariling mga dahilan kung bakit hindi niya ito ginawa. Sa kanyang puso, si Job ay tunay na naniniwala na ang lahat ng pag-aari niya ay ibinigay sa kanya ng Diyos, at hindi nanggaling sa sarili niyang paghihirap. Kaya, hindi niya nakita ang mga biyayang ito bilang isang bagay na dapat bigyan ng pansin, ngunit kumuha lang ng kanyang kailangan para mabuhay ng payak alinsunod sa kanyang mga prinsipyo sa pamumuhay. Itinatangi niya ang mga biyaya ng Diyos, at nagpasalamat para sa mga ito, ngunit hindi niya inibig, at hindi siya humingi ng karagdagang pagpapala. Ganito ang kanyang saloobin tungkol sa ari-arian. Wala rin siyang ginawa upang makatanggap pa ng mga pagpapala, o nag-alala o nagluksa sa kakulangan o kawalan ng mga pagpapapala ng Diyos; hindi siya naging mabangis at hibang sa kasiyahan dahil sa mga biyaya ng Diyos, hindi niya binalewala ang paraan ng Diyos o nakalimutan ang pagpapala ng Diyos dahil sa mga biyaya na madalas niyang tinatamasa. Ang saloobin ni Job sa kanyang ari-arian ay nagpakita sa mga tao ng kanyang tunay na pagkatao: Una, si Job ay hindi isang sakim na tao, at hindi mapaghingi ng materyal na bagay sa kanyang buhay. Pangalawa, si Job ay hindi kailanman nag-aalala o natatakot na kukunin ng Diyos ang lahat ng mayroon siya, ganito ang kanyang saloobin sa pagsunod sa Diyos sa kanyang puso; iyon ay, wala siyang mga hinihingi o reklamo tungkol sa kung kailan o kung ano ang kukunin ng Diyos sa kanya, at hindi nagtanong ng dahilan kung bakit, kundi naghangad lang na sumunod sa mga pag-aayos ng Diyos. Ikatlo, siya ay hindi kailanman naniwala na ang kanyang mga ari-arian ay galing sa sarili niyang paghihirap, kundi ibinigay ang mga ito sa kanya ng Diyos. Ganito ang pananampalataya ni Job sa Diyos, at ito ay isang pahiwatig ng kanyang matibay na paniniwala. Nilinaw ba ng tatlong buod na ito ang pagkatao ni Job at ang kanyang tunay na gawain sa araw-araw? Ang pagkatao at gawain ni Job ay mahalaga sa kanyang mahinahong asal nang maharap sa pagkawala ng kanyang ari-arian. Iyon ay tiyak na dahil sa kanyang araw-araw na gawain kaya si Job ay may lakas at matibay na paniniwala na sabihing, “si JEHOVA ang nagbigay, at si JEHOVA ang babawi; purihin ang pangalan ni JEHOVA,” sa panahon ng mga pagsubok ng Diyos. Ang mga salitang ito ay hindi nakamit ng magdamag, at hindi rin basta lumabas ang mga ito sa ulo ni Job. Ang mga ito ay kung ano ang kanyang nakita at natutuhan sa maraming taon ng kanyang karanasan sa buhay. Kung ihahambing sa lahat ng mga taong humihingi lang ng pagpapala ng Diyos, at natatakot sa kukunin sa kanila ng Diyos, at napopoot at nagrereklamo tungkol dito, ang pagsunod ba ni Job ay hindi makatotohanan? Kung ihahambing sa lahat ng mga taong naniniwala na may Diyos, ngunit hindi kailanman naniwala na ang Diyos ang namamahala sa lahat ng bagay, hindi ba nagtataglay si Job ng dakilang katapatan at pagkamatuwid?

Ang Pagkamakatwiran ni Job

   Ang tunay na mga karanasan ni Job at ang kanyang matuwid at tapat na pagkatao ay naangahulugan na ginawa niya ang pinaka-makatwirang paghatol at mga pagpili nang nawala sa kanya ang kanyang mga ari-arian at ang kanyang mga anak. Ang ganitong mga makatwirang pagpili ay hindi maaaring ihiwalay mula sa kanyang araw-araw na mga gawain at sa mga gawa ng Diyos na kanyang nalaman sa panahon ng kanyang pang-araw-araw na buhay. Ang katapatan ni Job ay ipinaniwala sa kanya na ang kamay ni Jehova ang namamahala sa lahat ng mga bagay; pinaalam sa kanya ng kanyang paniniwala ang dakilang kapangyarihan ng Diyos na Jehova sa lahat ng bagay, ang kaalaman niya ay ginawa siyang handa at masunurin sa dakilang kapangyarihan at mga pag-aayos ng Diyos na Jehova, ang kanyang pagkamasunurin ang nagtulak upang siya ay mas lalong maging totoo sa kanyang takot sa Diyos na Jehova; mas lalong pinatotoo ng kanyang takot ang kanyang paglayo sa kasamaan; sa huli, si Job ay naging perpekto dahil may takot siya sa Diyos at lumayo sa kasamaan; at ang kanyang pagka-perpekto ay ginawa siyang matalino, at binigyan siya ng sukdulang pagkamakatwiran.

   Paano natin dapat unawain itong salitang “makatwiran”? Ang literal na interpretasyon ay nangangahulugan ito ng mahusay na katinuan, pagiging lohikal at matino sa pag-iisip, pagiging tumpak sa mga salita, kilos, at paghatol, pagkakaroon ng tama at mga katamtamang pamantayang moral. Nguni’t ang pagkamakatwiran ni Job ay hindi madaling maipaliwanag. Nang sinabi rito na si Job ay nagtaglay ng sukdulang pagkamakatwiran, ito ay may kaugnayan sa kanyang pagkatao at sa kanyang asal sa harap ng Diyos. Dahil si Job ay tapat, nagawa niyang maniwala at sumunod sa dakilang kapangyarihan ng Diyos, na nagbigay sa kanya ng kaalaman na hindi makakamit ng iba, at ang kaalamang ito ay ginawa siyang mas tumpak na kilalanin, hatulan, at bigyang-kahulugan yaong mga nangyari sa kanya, na tumulong sa kanya upang mas tumpak at mas malinaw na pumili kung ano ang gagawin at kung ano ang matatag na panghahawakan niya. Kaya ang kanyang mga salita, pag-uugali, ang mga prinsipyo sa likod ng kanyang mga kilos, at ang tuntunin ng kanyang pagkilos, ay pangkaraniwan, malinaw, at tiyak, at hindi bulag, pabigla-bigla, o emosyonal. Alam niya kung paano tratuhin ang anumang dumating sa kanya, alam niya kung paano timbangin at panghawakan ang mga kaugnayan sa pagitan ng mga kumplikadong kaganapan, alam niya kung paano humawak ng mahigpit sa paraang dapat niyang panghawakan, at, higit pa rito, alam niya kung paano ituring ang pagbibigay at pagbawi ng Diyos na Jehova. Ganito ang pagkamakatwiran ni Job. Dahil si Job ay may ganitong pagkamakatwiran kaya niya nasabing, “si JEHOVA ang nagbigay, at si JEHOVA ang babawi; purihin ang pangalan ni JEHOVA,” nang nawala sa kanya ang kanyang mga ari-arian at ang kanyang mga anak na lalaki at babae.

   Nang si Job ay naharap sa napakalaking sakit ng katawan, at ng pagtutol ng kanyang mga kamag-anak at mga kaibigan, at nang siya ay naharap sa kamatayan, muling ipinakita ng kanyang tunay na asal ang kanyang tunay na mukha sa lahat.

Ang Tunay na Mukha ni Job: Totoo, Dalisay, at Walang Kasinungalingan

  Basahin natin ang mga sumusunod: “Sa gayo’y umalis si Satanas mula sa harapan ni JEHOVA, at pinasibulan si Job ng mga masamang bukol na mula sa talampakan ng kanyang paa hanggang sa kanyang puyo. At kumuha siya ng isang bibinga ng palayok upang ipangkayod ng langib; at siya’y naupo sa mga abo” (Job 2:7-8). Ito ay isang paglalarawan sa asal ni Job nang naglabasan ang namamagang bukol sa kanyang katawan. Sa oras na ito, si Job ay naupo sa mga abo habang tinitiis niya ang sakit. Walang gumamot sa kanya, at walang tumulong upang mabawasan ang sakit ng kanyang katawan; sa halip, ginamit niya ang isang bibinga ng palayok upang ipangkayod sa ibabaw ng masasamang bukol. Sa labas, ito ay isa lamang yugto sa paghihirap ni Job, at walang kaugnayan sa kanyang pagkatao at takot sa Diyos, dahil si Job ay hindi nagsalita upang ipahayag ang kanyang nararamdaman at paniniwala sa panahong ito. Ngunit ang mga pagkilos ni Job at ang kanyang asal ay mga tunay na pagpapahayag pa rin ng kanyang pagkatao. Sa talaan ng mga nakaraang kabanata ay nababasa natin na si Job ay ang pinakadakila sa lahat ng mga anak ng silanganan. Itong sipi sa ikalawang kabanata, samantala, ay nagpapakita sa atin na ang dakilang tao na ito ng silangan ay dapat kumuha ng isang bibinga ng palayok upang ipangkayod sa sarili niya habang nakaupo sa mga abo. Wala bang malinaw na pagsasalungat sa dalawang paglalarawan na ito? Ito ay ang kaibahan na nagpapakita sa atin ng totoong sarili ni Job: Sa kabila ng kanyang marangal na estado at katayuan, hindi niya kailanman minahal at binigyang pansin ang mga ito; wala siyang pakialam sa kung paano tiningnan ng iba ang kanyang katayuan, at hindi siya nag-alala kung ang mga kilos at asal niya ay may masamang epekto sa kanyang katayuan; hindi siya nagpakasasa sa yaman, at hindi siya nagsaya sa karangalan na kasama ng kanyang estado at katayuan. Nababahala lamang siya sa kanyang halaga at kabuluhan ng kanyang pamumuhay sa mga mata ng Diyos na Jehova. Ang totoong sarili ni Job ay ang kanyang mismong diwa: Hindi niya inibig ang katanyagan at kayamanan, at hindi siya nabuhay para sa katanyagan at kayamanan; siya ay totoo, at dalisay, at walang kasinungalingan.

Ang Paghihiwalay ni Job ng Pag-ibig at Galit

   Ang isa pang bahagi ng pagkatao ni Job ay ipinakita sa pag-uusap sa pagitan niya at ng kanyang asawa: “Nang magkagayo’y sinabi ng kanyang asawa sa kanya, Namamalagi ka pa ba sa iyong katapatan? itakwil mo ang Diyos, at mamatay ka. Nguni’t sinabi niya sa kanya, Ikaw ay nagsasalita na gaya ng pagsasalita ng hangal na babae. Ano? tatanggap ba tayo ng mabuti sa kamay ng Diyos, at hindi tayo tatanggap ng masama?” (Job 2:9-10). Nang makita ang paghihirap niya, sinubukan ng asawa ni Job na payuhan si Job upang tulungan siyang makatakas sa kanyang paghihirap--ngunit ang kanyang “magandang intensyon” ay hindi sinang-ayunan ni Job; sa halip, binuhay nito ang kanyang galit, sapagkat itinakwil ng asawa ang pananampalataya ni Job, at pagkamasunurin sa Diyos na Jehova, at itinakwil din ng asawa ni Job ang pag-iral ng Diyos na Jehova. Hindi ito katanggap-tanggap kay Job, dahil hindi niya kailanman pinayagan ang sarili niya na gumawa ng kahit anong sumasalungat o nakakasakit sa Diyos, na walang masabi sa iba. Paano siya mananatiling walang malasakit kung nakita niya ang iba na nagwiwika ng mga salitang lumalapastangan at iniinsulto ang Diyos? Kaya tinawag niya ang kanyang asawa na isang “hangal na babae.” Ang saloobin ni Job sa kanyang asawa ay may galit at poot, pati na rin ang kahihiyan at mahigpit na pangangaral. Ito ay ang likas na pagpapahayag ng pagkatao ni Job na kumikilala sa pagkakaiba ng pag-ibig at poot, at isang tunay na pangangatawan ng kanyang matuwid na pagkatao. Si Job ay nagtataglay ng katinuan ng katarungan—na dahilan upang magalit siya sa kabuktutan, at mapoot, magalit, at tanggihan ang walang katotohanang kontra sa pananampalataya, hindi kapani-paniwalang argumento, at katawa-tawang pagpapatunay, at pinahintulutan siyang maging totoo sa kanyang sarili, mga wastong prinsipyo at paninindigan nang siya ay itinakwil ng masa at iniwan ng mga taong malapit sa kanya.

Ang Kabaitan ng Puso at Katapatan ni Job

   Dahil, sa asal ni Job, nakikita natin ang pagpapahayag ng iba’t-ibang aspeto ng kanyang pagkatao, alin sa pagkatao ni Job ang nakikita natin nang binuksan niya ang kanyang bibig upang sumpain ang araw ng kanyang kapanganakan? Ito ang paksang ibabahagi natin sa ibaba.

   Sa itaas, isinalaysay Ko ang mga pinagmulan ng pagsumpa ni Job sa araw ng kanyang kapanganakan. Ano ang nakikita ninyo rito? Kung matigas ang puso ni Job, at walang pag-ibig, kung siya ay malamig at walang pakiramdam, at nawalan ng pagkatao, maaari ba niyang alagaan ang pagnanais ng puso ng Diyos? At maaari ba niyang hamakin ang araw ng kanyang sariling kapanganakan bilang isang bunga ng pag-aalaga sa puso ng Diyos? Sa ibang salita, kung si Job ay manhid at salat sa pagkatao, mamimighati ba siya dahil sa pagpapasakit sa Diyos? Maaari ba niyang isumpa ang araw ng kanyang kapanganakan dahil nasaktan niya ang Diyos? Ang sagot ay, Ganap na hindi! Dahil siya ay may mabuting puso, pinahalagahan ni Job ang puso ng Diyos; dahil pinahalagahan niya ang puso ng Diyos, naramdaman ni Job ang nadamang sakit ng Diyos; dahil siya ay may mabuting puso, nagdusa siya ng mas malaki bilang bunga ng pagkaunawa niya sa nadamang sakit ng Diyos; dahil naramdaman niya ang sakit na nadama ng Diyos, nagsimula siyang mapoot sa araw ng kanyang kapanganakan, kaya’t isinumpa niya ang araw ng kanyang kapanganakan. Sa mga tagalabas, ang buong asal ni Job sa panahon ng kanyang mga pagsubok ay kapuri-puri. Tanging ang kanyang pagsumpa sa araw ng kanyang kapanganakan ang naging dahilan ng pagdududa sa kanyang pagka-perpekto at pagkamakatwiran, o nagbibigay ng naiibang pagtatasa. Sa katunayan, ito ang pinakatunay na pagpapahayag ng diwa ng pagkatao ni Job. Ang diwa ng kanyang pagkatao ay hindi lingid o nakabalot, o binago ng ibang tao. Nang isinumpa niya ang araw ng kanyang kapanganakan, ipinakita niya ang kabutihan ng puso at katapatan na nasa loob ng kanyang puso; siya ay tulad ng isang bukal na ang tubig ay sobrang malinaw at maliwanag upang ipakita ang kailaliman nito.

   Pagkatapos matutuhan ang lahat ng ito tungkol kay Job, karamihan sa mga tao ay magkakaroon ng medyo tumpak at makatotohanang pagtatasa ng diwa ng pagkatao ni Job. Mayroon din dapat silang malalim, praktikal, at mas makabagong pag-unawa at pagpapahalaga sa pagka-perpekto at pagkamakatwiran ni Job na sinasabi ng Diyos. Sana, ang pag-unawa at pagpapahalagang ito ay tutulong sa mga tao na hanapin ang paraan ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan.

Ang Kaugnayan sa Pagitan ng Pagpasa ng Diyos kay Job kay Satanas at ang Mga Layunin ng Gawain ng Diyos

   Kahit na karamihan sa mga tao ngayon ay kinikilala na si Job ay perpekto at matuwid, at siya ay may takot sa Diyos at lumalayo sa kasamaan, hindi nagbibigay ang pagkilalang ito sa kanila ng mas higit na pag-unawa sa layunin ng Diyos. Kasabay ng pagkainggit sa pagkatao at gawain ni Job, tinatanong nila ang mga sumusunod na katanungan sa Diyos: Si Job ay lubos na perpekto at matuwid, ang mga tao ay minamahal siyang lubos, kaya bakit siya ibinigay ng Diyos kay Satanas at isinailalim siya sa ganoong paghihirap? Ang ganitong mga tanong ay umiiral sa mga puso ng maraming tao—o kaya, ang pagdududang ito ang tanong na nasa puso ng maraming tao. Dahil nililito nito ang napakaraming tao, kailangan natin itong ilatag at ipaliwanag nang maayos.

   Ang lahat ng ginagawa ng Diyos ay kinakailangan, at may pambihirang kabuluhan, dahil lahat ng ginagawa Niya sa tao ay may kinalaman sa Kanyang pamamahala at pagliligtas ng sangkatauhan. Natural, ang gawain na ginawa ng Diyos kay Job ay hindi naiiba, kahit na si Job ay perpekto at matuwid sa paningin ng Diyos. Sa madaling salita, kahit ano pa ang ginagawa ng Diyos o ang paraan na ginagamit Niya para gawin ito, kahit ano pa ang halaga, o ang Kanyang layunin, ang layunin ng Kanyang mga kilos ay hindi nagbabago. Ang Kanyang layunin ay upang ipasok sa tao ang mga salita ng Diyos, mga kinakailangan ng Diyos, at ang kalooban ng Diyos para sa tao; sa ibang salita, ito ay upang ipasok sa tao ang lahat ng pinaniniwalaan ng Diyos na positibo alinsunod sa Kanyang mga hakbang, na nagbibigay sa tao ng pag-unawa sa puso ng Diyos at pag-intindi sa diwa ng Diyos, at nagpapahintulot sa kanya upang sundin ang dakilang kapangyarihan at mga pag-aayos ng Diyos, at sa gayon ay nagbibigay-daan sa tao upang matamo ang pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan—ang lahat ng ito ay isang aspeto ng layunin ng Diyos sa lahat ng Kanyang ginagawa. Ang isa pang aspeto ay, dahil si Satanas ang kabaligtaran at nagsisilbing gamit sa gawain ng Diyos, ang tao ay madalas na ibinibigay kay Satanas; paraan ito na ginagamit ng Diyos upang ipakita sa mga tao ang mga kasamaan, kapangitan, at pagiging kasuklam-suklam ni Satanas sa gitna ng mga pagtukso at paglusob ni Satanas, na nagiging dahilan upang kamuhian ng mga tao si Satanas at magawang malaman at makilala ang mga bagay na negatibo. Ang prosesong ito ay nagbibigay-daan sa kanila upang unti-unting palayain ang kanilang mga sarili mula sa pamamahala ni Satanas, at mula sa mga paratang, pakikialam, at paglusob ni Satanas—hanggang, salamat sa mga salita ng Diyos, ang kanilang kaalaman at pagsunod sa Diyos, at ang kanilang pananampalataya sa Diyos at takot sa Kanya, sila ay magtagumpay sa mga paglusob ni Satanas, at magtagumpay sa mga paratang ni Satanas; doon lamang sila ganap na maiaadya mula sa sakop ni Satanas. Ang paglaya ng mga tao ay nangangahulugan na si Satanas ay natalo, ito ay nangangahulugan na hindi na sila pagkain sa bibig ni Satanas—na sa halip na lunukin sila, pinakawalan sila ni Satanas. Ito ay dahil ang mga taong ito ay matuwid, dahil mayroon silang pananampalataya, pagkamasunurin, at takot sa Diyos, at dahil tuluyan silang humihiwalay kay Satanas. Nagdadala sila ng kahihiyan kay Satanas, ginagawa nilang duwag si Satanas, at tuluyan nilang tinatalo si Satanas. Ang kanilang matibay na paniniwala sa pagsunod sa Diyos, at ang pagsunod at takot nila sa Diyos ang tumalo kay Satanas, at nagiging dahilan kung bakit ganap silang isinuko ni Satanas. Tanging ang mga taong tulad ng mga ito ang mga tunay na nakamtan ng Diyos, at ito ang tunay na layunin ng Diyos sa pagligtas sa tao. Kung nais nilang mailigtas, at nais nilang ganap na makamit ng Diyos, kung gayon lahat ng gustong sumunod sa Diyos ay dapat humarap sa mga tukso at paglusob na maliit at malaki galing kay Satanas. Ang mga taong mangingibabaw sa mga tukso at paglusob at nagagawang ganap na talunin si Satanas ay ang mga nailigtas ng Diyos. Na ang ibig sabihin, ang mga tao na nailigtas ng Diyos ay iyong mga sumailalim sa mga pagsubok ng Diyos, at ang mga tinukso at nilusob ni Satanas nang di mabilang na pagkakataon. Nauunawaan ng mga taong nailigtas ng Diyos ang kalooban at mga kinakailangan ng Diyos, at nagagawang sumunod sa dakilang kapangyarihan at pag-aayos ng Diyos, at hindi nila itinakwil ang paraan ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan sa gitna ng mga tukso ni Satanas. Ang mga taong nailigtas ng Diyos ay nagtataglay ng katapatan, sila ay may mabuting puso, pinaghihiwalay nila ang pag-ibig at poot, may katinuan sila ng katarungan at sila ay makatwiran, at nagagawa nilang pangalagaan ang Diyos at pahalagahan ang lahat ng sa Diyos. Ang ganitong mga tao ay hindi tinatalian, minamanmanan, pinaparatangan, o inaabuso ni Satanas, sila ay ganap na malaya, sila ay ganap na malaya at napakawalan na. Si Job ay isang tao ng kalayaan, at ito ang tiyak na kahulugan kung bakit ipinasa siya ng Diyos kay Satanas.

   Si Job ay inabuso ni Satanas, ngunit nakakuha rin siya ng walang hanggang kalayaan at pagpapalaya, at nagkamit ng karapatan na hindi na kailanman muling mapasailalim sa katiwalian, pag-aabuso, at mga paratang ni Satanas, sa halip ay mabuhay sa liwanag ng pagsang-ayon sa Diyos na malaya at walang hadlang, at ang mabuhay sa gitna ng pagpapala ng Diyos sa kanya. Walang maaaring mag-alis, o sumira, o kumuha ng karapatang ito. Ito ay ibinigay kay Job kapalit ng kanyang pananampalataya, determinasyon, at pagsunod at takot sa Diyos; nagbayad si Job ng kanyang buhay upang manalo ng kagalakan at kaligayahan sa lupa, upang mapanalunan ang karapatan at pagiging karapat-dapat, itinakda ng Langit at kinilala sa lupa, upang sumamba sa Lumikha nang walang hadlang bilang isang tunay na nilalang ng Diyos sa lupa. Ito rin ang pinakamalaking kinalabasan ng mga tukso na tiniis ni Job.

   Kapag ang mga tao ay ililigtas pa lang, ang mga buhay nila ay madalas na pinanghihimasukan, at pinamamahalaan, ni Satanas. Sa ibang salita, ang mga tao na hindi pa naililigtas ay mga bilanggo ni Satanas, sila ay walang kalayaan, hindi pa sila binibitawan ni Satanas, sila ay hindi naaangkop at walang karapatan na sumamba sa Diyos, at sila ay tinutugis na mabuti at nilulusob na matindi ni Satanas. Ang ganitong mga tao ay walang kaligayahan na masasabi, wala silang karapatan sa isang karaniwang buhay na masasabi, at higit pa wala silang dangal na masasabi. Tanging kung ikaw ay manindigan at makipaglaban kay Satanas, gamit ang iyong pananampalataya at pagsunod sa Diyos, at pagkatakot sa Diyos bilang mga sandata na gagamitin para sa buhay-at-kamatayan mong pakikipaglaban kay Satanas, na sukdulan mong matatalo si Satanas at magiging dahilan ng pag-urong ng buntot nito at magiging duwag tuwing makikita ka nito, para tuluyan nang itigil ang kanyang mga paglusob at paratang laban sa iyo—doon ka lang maililigtas at magiging malaya. Kung ikaw ay determinadong lumaya nang lubusan mula kay Satanas, ngunit wala kang mga sandatang tutulong sa iyo para matalo si Satanas, kung gayon ikaw ay manganganib pa rin; at sa paglipas ng panahon, kapag ikaw ay lubhang napahirapan na ni Satanas na wala nang natitirang lakas sa iyo, ngunit hindi mo pa rin magawang magpatotoo, hindi pa rin tuluyang napapalaya ang iyong sarili sa mga paratang at paglusob ni Satanas laban sa iyo, kung gayon maliit na lang ang pag-asa na maililigtas ka. Sa katapusan, kapag ang konklusyon ng gawain ng Diyos ay ipinapahayag, nasa mahigpit na pagkakahawak ka pa rin ni Satanas, na hindi mo magawang palayain ang iyong sarili, sa gayon hindi ka na kailanman magkakaroon ng pagkakataon o pag-asa. Ang pahiwatig, sa gayon, ay magiging ganap nang mga bihag ni Satanas ang ganitong mga tao.

   Tanggapin ang mga Pagsubok ng Diyos, Pagtagumpayan ang mga Tukso ni Satanas, at Hayaan ang Diyos na Kunin ang Iyong Buong Pagkatao

   Sa panahon ng gawain ng Kanyang walang maliw na pagtutustos at suporta sa tao, sinasabi ng Diyos ang kabuuan ng Kanyang kalooban at mga kinakailangan sa tao, at ipinakikita ang Kanyang mga gawa, disposisyon, at kung anong mayroon at kung ano Siya sa tao. Ang layunin ay upang bigyan ang tao ng katayuan, at ipakamit sa mga tao ang iba’t-ibang katotohanan mula sa Diyos habang sumusunod sa Kanya—mga katotohanan na mga sandata na ibinigay sa tao ng Diyos upang labanan si Satanas. Ngayong siya ay nabigyan ng sandata, dapat harapin ng tao ang mga pagsubok ng Diyos. Ang Diyos ay may maraming paraan at sistema para sa pagsubok ng tao, ngunit bawat isa sa mga ito ay nangangailangan ng “kooperasyon” ng kaaway ng Diyos: Si Satanas. Na ang ibig sabihin, pagkatapos bigyan ang tao ng mga sandata upang labanan si Satanas, ibinibigay ng Diyos ang tao kay Satanas at hinahayaan si Satanas na “subukin” ang antas ng kakayahan ng tao. Kung makakayang makatakas ng tao sa hanay ng pakikipagbaka ni Satanas, kung kaya niyang tumakas mula sa teritoryo ni Satanas at buhay pa rin, sa gayon ang tao ay makakapasa sa pagsubok. Ngunit kung ang tao ay mabigong umalis sa hanay ng pakikipaglaban ni Satanas, at sumuko kay Satanas, kung gayon hindi siya makakapasa sa pagsubok. Kahit anong aspeto ng tao ang sinusuri ng Diyos, ang mga pamantayan ng Kanyang pagsusuri ay kung nagpapakatatag o hindi ang tao sa kanyang patotoo kapag nilusob siya ni Satanas, at kung itinakwil ba niya o hindi ang Diyos at sumuko at nagpasailalim kay Satanas habang nasa bitag ni Satanas. Maaaring sabihin na kung maililigtas o hindi ang tao ay nakasalalay sa kung kaya niyang mapagtagumpayan at talunin si Satanas, at kung kaya niya o hindi na makamtan ang kanyang kalayaan ay nakasalalay kung makakaya niyang buhatin, nang mag-isa, ang mga sandatang ibinigay sa kanya ng Diyos upang mapagtagumpayan ang pagkakatali kay Satanas, at ganap na mawalan ng pag-asa si Satanas at iwan siyang mag-isa. Kung mawawalan ng pag-asa si Satanas at magpapalaya ng isa, ang ibig sabihin nito ay hinding-hindi na muling susubukan ni Satanas na kunin ang taong ito mula sa Diyos, hinding-hindi na muling pararatangan at gagambalain ang taong ito, hinding-hindi na muling pahihirapan nang walang-pakundangan o lulusubin sila; tanging ang isang taong ganito ang tunay na nakamit ng Diyos. Ito ay ang buong proseso kung paano nakakamit ng Diyos ang tao.

Ang Babala at Kaliwanagan ng Patotoo ni Job na Ibinigay sa mga Sumunod na Henerasyon

   Kasabay ng pag-unawa sa proseso kung paano ganap na nakukuha ng Diyos ang isang tao, mauunawaan din ng mga tao ang mga layunin at kabuluhan ng pagbibigay kay Job ng Diyos kay Satanas. Ang mga tao ay hindi na nababalisa sa paghihirap ng kalooban ni Job, at mayroon ng bagong pagpapahalaga sa kabuluhan nito. Hindi na sila nag-aalala tungkol sa kung sila ay mapapasailalim sa kaparehong tukso na napagdaanan ni Job, at hindi na tinututulan o tinatanggihan ang pagdating ng mga pagsubok ng Diyos. Ang pananampalataya ni Job, pagkamasunurin, at ang kanyang patotoo sa pagtatagumpay kay Satanas ay mapagkukunan ng malaking tulong at lakas ng loob ng mga tao. Kay Job, sila ay nakakakita ng pag-asa para sa kanilang sariling kaligtasan, at nakikita na sa pamamagitan ng pananampalataya, at pagsunod at takot sa Diyos, ganap na posibleng talunin si Satanas, at manaig laban kay Satanas. Nakikita nila na hangga’t hindi sila tumututol sa dakilang kapangyarihan at pag-aayos ng Diyos, at tinataglay ang determinasyon at pananampalataya na hindi itakwil ang Diyos matapos mawalan ng lahat, sa gayon maaari silang magdala ng kahihiyan at pagkatalo ni Satanas, at kailangan lamang nilang taglayin ang determinasyon at tiyaga upang manindigan sa kanilang patotoo—kahit na ito ay nangangahulugan ng pagkawala ng kanilang mga buhay—para maduwag at mabilisang sumuko si Satanas. Isang babala ang patotoo ni Job sa mga sumusunod na henerasyon, at ang babalang ito ay nagsasabi sa kanila na kung hindi nila tatalunin si Satanas, sa gayon ay hindi nila kailanman magagawang makawala sa mga paratang at panghihimasok sa kanila ni Satanas, at hindi rin nila kailanman magagawang makatakas sa pag-aabuso at paglusob ni Satanas. Ang patotoo ni Job ay nagbigay kaliwanagan sa sumunod na henerasyon. Ang kaliwanagang ito ang nagtuturo sa mga tao na tanging kung sila ay perpekto at matuwid ay saka nila makakayang matakot sa Diyos at lumayo sa kasamaan; itinuturo nito sa kanila na tanging kapag sila ay may takot sa Diyos at lumalayo sa kasamaan ay saka nila makakayang magdala ng malakas at tumataginting na patotoo sa Diyos; tanging kung sila ay may malakas at tumataginting na patotoo sa Diyos ay saka hindi sila kailanman mapapamahalaan ni Satanas, at mabubuhay sa ilalim ng paggabay at pag-iingat ng Diyos—at doon lamang sila tunay na nailigtas. Ang personalidad ni Job at ang ginagawa niya sa kanyang buhay ay dapat tularan ng lahat na nagnanais ng kaligtasan. Ang kanyang isinabuhay sa kanyang buong buhay at ang kanyang asal sa panahon ng kanyang mga pagsubok ay isang mahalagang kayamanan para sa lahat ng sumusunod sa paraan ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan.

Ang Patotoo ni Job ay Nagdulot ng Kaginhawahan sa Diyos

   Kung sabihin Ko sa inyo ngayon na si Job ay isang kaibig-ibig na tao, maaaring hindi ninyo magagawang mapahalagahan ang kahulugan sa loob ng mga salitang ito, at maaaring hindi mo lubos na maintindihan ang damdamin kung bakit sinasabi Ko ang lahat ng mga bagay na ito; ngunit maghintay kayo hanggang sa araw na kayo ay makaranas ng mga pagsubok na kapareho o katulad ng mga pinagdaanan ni Job, kapag kayo ay dumadaan sa kahirapan, kapag nararanasan ninyo ang mga pagsubok na iniayos ng Diyos Mismo para sa inyo, kapag ibinigay ninyo ang lahat ng mayroon kayo, at nagtiis sa kahihiyan at paghihirap, upang magtagumpay laban kay Satanas at magpatotoo sa Diyos sa gitna ng mga tukso—doon mo matutuhang pahalagahan ang ibig sabihin ng mga sinasabi Ko. Sa oras na iyon, mararamdaman mo na ikaw ay mas mahina kung ihahambing kay Job, mararamdaman mo kung gaano kaibig-ibig si Job, at siya ay karapat-dapat na tularan; kapag dumating ang panahong iyon, mapagtatanto mo kung gaano kahalaga ang mga walang-kupas na salitang winika ni Job para sa mga tiwali at nabubuhay sa mga panahong ito, at mapagtatanto mo kung gaano kahirap para sa mga tao ngayon ang makamit ang nakamit ni Job. Kapag nararamdaman mo na ito ay mahirap, mapapahalagahan mo kung gaano kabalisa at nag-aalala ang puso ng Diyos, mapapahalagahan mo kung gaano kalaki ang halaga na binayaran ng Diyos para makamit ang ganoong mga tao, at kung gaano kahalaga ang ginawa at ginugol ng Diyos para sa sangkatauhan. Ngayon na inyong narinig ang mga salitang ito, mayroon na ba kayong tumpak na pag-unawa at tamang pagtatasa kay Job? Sa inyong pagtingin, si Job ba ay tunay na perpekto at matuwid na lalaki na natatakot sa Diyos at lumalayo sa kasamaan? Naniniwala Ako na karamihan sa mga tao ay tiyak na tiyak na sasabihin ang, Oo. Dahil ang mga katotohanan ng ikinilos at ipinahayag ni Job ay hindi maikakaila ng sinumang tao o ni Satanas. Ang mga ito ang pinakamakapangyarihang patunay ng tagumpay ni Job laban kay Satanas. Ang patunay na ito ay ginawa kay Job, at ang unang patotoo na tinanggap ng Diyos. Kaya, nang si Job ay nagtagumpay sa mga tukso ni Satanas at nagpatotoo sa Diyos, nakakita ang Diyos ng pag-asa kay Job, at ang Kanyang puso ay naaliw kay Job. Mula sa paglikha hanggang kay Job, ito ang unang pagkakataon na ang Diyos ay tunay na nakaranas ng kaginhawahan, at kung ano ang ibig sabihin ng mabigyan ng ginhawa ng tao, at ito ang unang pagkakataon na nakita Niya, at nakamit, ang tunay na patotoo na dinala para sa Kanya.

   Nagtitiwala Ako, na pagkarinig ng patotoo at mga patunay ng iba’t-ibang aspeto ni Job, ang karamihan ng mga tao ay magkakaron ng mga plano para sa landas sa harap nila. Kaya, gayon din, nagtitiwala ako na ang karamihan sa mga tao na puno ng pagkabalisa at takot ay dahan-dahang mapapahinahon ang katawan at isip, at magsisimulang makaramdam ng ginhawa, unti-unti. …

Ang mga sipi sa ibaba ay mga patunay din tungkol kay Job. Ipagpatuloy natin ang pagbabasa.

4. Narinig ni Job ang Diyos sa pamamagitan ng Pagdinig ng Tainga

   (Job 9:11) Narito, siya’y dumaraan sa akin, at hindi ko siya nakikita: siya’y nagpapatuloy rin naman, nguni’t hindi ko siya namamataan.

   (Job 23:8-9) Narito, ako’y nagpapatuloy, nguni’t wala siya; at sa dakong likuran, nguni’t hindi ko siya mamataan: Sa kaliwa, kapag siya’y gumagawa, nguni’t hindi ko mamasdan siya: nagkukubli siya sa kanan, na hindi ko makita siya.

   (Job 42:2-6) Nalalaman ko na magagawa mo ang lahat ng mga bagay, at walang makakapigil sa iyong iniisip. Sino itong nagkukubli ng payo na walang kaalaman? Kaya’t aking binigkas na hindi ko nauunawaan, mga bagay na totoong kagila-gilalas sa akin na hindi ko nalalaman. Dinggin mo, isinasamo ko sa iyo, at ako’y magsasalita; ako’y magtatanong sa iyo, at magpahayag ka sa akin. Narinig kita sa pakikinig ng tainga; nguni’t ngayo’y nakikita ka ng aking mata, Kaya’t ako’y nayayamot sa sarili, at nagsisisi ako sa alabok at mga abo.

   Bagama’t ang Diyos ay Hindi Ibinunyag ang Sarili Niya kay Job, Si Job ay Naniniwala sa Dakilang Kapangyarihan ng Diyos

   Ano ang malakas na tulak ng mga salitang ito? Nakikita ba ninyo na may isang katotohanan dito? Una, paano nalaman ni Job na may Diyos? At paano niya nalaman na ang mga langit at lupa at lahat ng bagay ay pinamamahalaan ng Diyos? Narito ang isang sipi na sumasagot sa dalawang katanungang ito: Narinig kita sa pakikinig ng tainga; nguni’t ngayo’y nakikita ka ng aking mata. Kaya’t ako’y nayayamot sa sarili, at nagsisisi ako sa alabok at mga abo (Job 42:5-6). Mula sa mga salitang ito ay nalaman natin, na sa halip na makita ang Diyos sa kanyang sariling mga mata, natutuhan ni Job ang tungkol sa Diyos mula sa alamat. Sa ilalim ng mga sitwasyong ito na siya ay nagsimulang lumakad sa landas ng pagsunod sa Diyos, matapos nito ay pinatunayan niya ang pag-iral ng Diyos sa kanyang buhay, at sa lahat ng bagay. May isang hindi maikakailang katotohanan dito—at ano ito? Sa kabila ng kakayahang sundin ang paraan ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan, si Job ay hindi pa kailanman nakikita ang Diyos. Dito, hindi ba siya kapareho ng mga tao sa ngayon? Hindi pa kailanman nakita ni Job ang Diyos, na ang pahiwatig dito ay bagaman narinig niya ang tungkol sa Diyos, hindi niya alam kung nasaan ang Diyos, o kung ano ang katulad ng Diyos, o kung ano ang ginagawa ng Diyos, na mga pansariling kadahilanan; sa matapat na salita, bagaman sinunod niya ang Diyos, ang Diyos ay hindi kailanman nagpakita sa kanya o nakipag-usap sa kanya. Hindi ba ito isang katotohanan? Kahit na hindi nakipag-usap ang Diyos kay Job o nagbigay sa kanya ng anumang utos, nakita ni Job ang pag-iral ng Diyos, at namasdan niya ang Kanyang dakilang kapangyarihan sa gitna ng lahat ng bagay at sa mga alamat kung saan natutuhan ni Job ang tungkol sa Diyos sa pakikinig, matapos noon ay sinimulan niya ang buhay na natatakot sa Diyos at lumalayo sa kasamaan. Ganito ang mga pinagmulan at paraan kung paano sumunod si Job sa Diyos. Ngunit kahit gaano siya natakot sa Diyos at lumayo sa kasamaan, kahit gaano niya panghawakan ang kanyang katapatan, hindi pa rin kailanman nagpakita ang Diyos sa kanya. Basahin natin ang siping ito. Sinabi niya, “Narito, siya’y dumaraan sa akin, at hindi ko siya nakikita: siya’y nagpapatuloy rin naman, nguni’t hindi ko siya namamataan” (Job 9:11). Ang sinasabi ng mga salitang ito ay maaaring nadama ni Job ang Diyos sa paligid niya o maaari ring hindi—ngunit hindi niya kailanman nakita ang Diyos. Nagkaroon ng mga oras kung saan naisip niya na dumaraan ang Diyos sa harap niya, o kumikilos, o pinapatnubayan ang tao, nguni’t hindi niya kailanman nalaman. Ang Diyos ay darating sa tao kapag hindi niya inaasahan; hindi alam ng tao kung kailan darating ang Diyos sa kanya, o kung saan Siya darating sa kanya, sapagka’t ang tao ay hindi maaaring makita ang Diyos, at sa gayon, sa tao, ang Diyos ay nakatago mula sa kanya.

Ang Pananampalataya ni Job sa Diyos ay Hindi Nayayanig Dahil Nakatago ang Diyos sa Kanya

   Sa sumusunod na sipi ng banal na kasulatan, nagsabi si Job, “Narito, ako’y nagpapatuloy, nguni’t wala siya; at sa dakong likuran, nguni’t hindi ko siya mamataan: Sa kaliwa, kapag siya’y gumagawa, nguni’t hindi ko mamasdan siya: siya’y nagkukubli sa kanan, na hindi ko makita siya” (Job 23:8-9). Sa salaysay na ito, nalalaman natin na sa mga karanasan ni Job, ang Diyos ay nakatago sa kanya sa buong panahon; ang Diyos ay hindi lantarang nagpakita sa kanya, at hindi rin Siya lantarang nangusap ng anumang salita sa kanya, gayunman sa kanyang puso, si Job ay may tiwala sa pag-iral ng Diyos. Palagi siyang naniniwala na ang Diyos ay maaaring naglalakad sa harap niya, o maaaring kumikilos sa kanyang tabi, at kahit na hindi niya makita ang Diyos, ang Diyos ay nasa tabi niya na pinamamahalaan ang kabuuan niya. Hindi kailanman nakita ni Job ang Diyos, ngunit nagawa niyang manatiling totoo sa kanyang pananampalataya, na walang ibang nakagawa. At bakit hindi nila magawa? Dahil hindi nakipag-usap ang Diyos kay Job, o nagpakita sa kanya, at kung siya ay hindi tunay na naniwala, hindi siya maaaring magpatuloy, o manatili sa paraan ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan. Hindi ba ito totoo? Ano ang nadarama mo nang mabasa mo ang tungkol kay Job na sinasabi ang mga salitang ito? Nararamdaman mo ba na ang pagka-perpekto at pagkamakatwiran ni Job, at ang kanyang pagkamatuwid sa harap ng Diyos, ay totoo, at hindi isang kalabisan sa panig ng Diyos? Kahit na pinakitunguhan ng Diyos si Job katulad sa ibang tao, at hindi nagpakita o nakipag-usap sa kanya, naging matatag pa rin si Job sa kanyang katapatan, naniwala pa rin siya sa dakilang kapangyarihan ng Diyos, at, higit pa rito, madalas siyang nag-alay ng mga handog na susunugin at dumalangin sa harap ng Diyos bilang bunga ng kanyang takot na magalit ang Diyos. Sa kakayahan ni Job na matakot sa Diyos nang hindi pa nakikita ang Diyos, nakikita natin kung gaano niya iniibig ang mga positibong bagay, at kung gaano katatag at tunay ang kanyang pananampalataya. Hindi niya ikinaila na may Diyos dahil ang Diyos ay nakatago mula sa kanya, at hindi nawala ang kanyang pananampalataya at hindi tinakwil ang Diyos dahil hindi pa niya Siya nakikita. Sa halip, sa gitna ng mga nakatagong gawain ng Diyos sa pamamahala sa lahat ng mga bagay, napagtanto niya ang pag-iral ng Diyos, at nadama ang dakilang kapangyarihan at lakas ng Diyos. Hindi niya isinuko ang pagiging matuwid dahil ang Diyos ay nakatago, at hindi rin niya itinakwil ang paraan ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan dahil ang Diyos ay hindi kailanman nagpakita sa kanya. Hindi kailanman hiniling ni Job na lantarang magpakita ang Diyos sa kanya upang patunayan ang Kanyang pag-iral, dahil nakita na niya ang dakilang kapangyarihan ng Diyos sa lahat ng bagay, at naniwala siya na tinanggap niya ang mga pagpapala at biyaya na hindi pa nakamit ng iba. Kahit na ang Diyos ay nanatiling nakatago mula sa kanya, ang pananampalataya ni Job sa Diyos ay hindi kailanman nayanig. Kaya, inani niya ang hindi pa nakukuha ng iba: Ang pagsang-ayon ng Diyos at biyaya ng Diyos.

Pinagpapala ni Job ang Pangalan ng Diyos at Hindi Nag-iisip ng Pagpapala o Kapahamakan

   May isang katotohanan na hindi kailanman tinutukoy sa mga kuwento ni Job sa Banal na Kasulatan, at ito ang paksa natin ngayon. Kahit na hindi pa kailanman nakikita ni Job ang Diyos o naririnig ang mga salita ng Diyos sa kanyang sariling mga tainga, ang Diyos ay may lugar sa puso ni Job. At ano ang saloobin ni Job sa Diyos? Ito ay, tulad ng tinukoy natin dati, “purihin ang pangalan ni JEHOVA.” Ang kanyang pagpapala sa pangalan ng Diyos ay walang pasubali, walang hanggan, at walang dahilan. Nakikita natin na ibinigay ni Job ang kanyang puso sa Diyos, pinahintulutan niya na pamahalaan ito ng Diyos; lahat ng inisip niya, lahat ng pagpapasya niya, at ang lahat ng balak niya sa kanyang puso ay inilatag sa Diyos at hindi itinago mula sa Diyos. Ang kanyang puso ay hindi sumalungat sa Diyos, at hindi siya kailanman humiling sa Diyos na gumawa ng kahit ano para sa kanya o bigyan siya ng anumang bagay, at hindi siya nagtanim ng mga mapagmalabis na hangarin na may makukuha siyang anumang bagay mula sa kanyang pagsamba sa Diyos. Si Job ay hindi nakipagpalitan sa Diyos, at hindi humiling o humingi sa Diyos. Ang kanyang pagpupuri sa pangalan ng Diyos ay dahil sa dakilang kapangyarihan at awtoridad ng Diyos sa pamumuno sa lahat ng bagay, at hindi nakasalalay sa kung siya ay nagkamit ng pagpapala o nakaranas ng kalamidad. Naniwala siya na hindi alintana kung pinagpapala ng Diyos ang mga tao o nagdudulot ng kapahamakan sa kanila, ang kapangyarihan at awtoridad ng Diyos ay hindi magbabago, at sa gayon, hindi alintana ang mga pangyayari sa tao, ang pangalan ng Diyos ay dapat na purihin. Na pinagpala ng Diyos ang tao ay dahil sa dakilang kapangyarihan ng Diyos, at kapag dumating ang sakuna sa tao, kaya, gayon din, ay dahil sa dakilang kapangyarihan ng Diyos. Ang kapangyarihan at awtoridad ng Diyos ay namamahala at umaayos ng lahat sa tao; ang mga hindi inaasahang pagbabago sa kapalaran ng tao ay ang pagpapahayag ng kapangyarihan at awtoridad ng Diyos, at hindi alintana ang kuru-kuro ng tao, ang pangalan ng Diyos ay dapat na papurihan. Ito ang naranasan ni Job at ang nalaman niya sa mga taon ng kanyang buhay. Ang lahat ng mga iniisip at mga kilos ni Job ay umabot sa mga tainga ng Diyos, at dumating sa harap ng Diyos, at itinuring na mahalaga ng Diyos. Itinangi ng Diyos ang kaalamang ito ni Job, at pinahalagahan si Job sa pagkakaroon ng ganitong puso. Palaging hinintay ng pusong ito ang utos ng Diyos, at sa lahat ng lugar, at kahit anong oras o lugar ay tinanggap nito ang anumang dumating sa kanya. Walang ginawang kahilingan si Job sa Diyos. Ang hiningi niya sa sarili niya ay ang maghintay, tumanggap, harapin at sundin ang lahat ng mga pag-aayos na nanggaling sa Diyos; naniwala si Job na ito ang kanyang tungkulin, at ito mismo ang nais ng Diyos. Hindi kailanman nakita ni Job ang Diyos, at hindi rin narinig Siyang magsalita ng anumang salita, nagbigay ng anumang utos, nagbigay ng anumang aral, o nag-utos sa kanya ng kahit ano. Sa mga salita ngayon, para magtaglay siya ng ganoong kaalaman at saloobin sa Diyos kahit na ang Diyos ay walang naibigay sa kanya na kaliwanagan, patnubay, o pagtutustos patungkol sa katotohanan—ito ay mahalaga, at para sa kanya na magpakita ng mga ganitong bagay ay sapat na para sa Diyos, at ang kanyang patotoo ay pinuri ng Diyos, at itinangi ng Diyos. Si Job ay hindi kailanman nakita ang Diyos o narinig ang Diyos na personal na magbitiw ng anumang aral sa kanya, ngunit sa Diyos ang kanyang puso at siya mismo ay higit na mas mahalaga kaysa sa mga tao, na sa harap ng Diyos, ay kaya lamang magsalita ng malalalim na teorya, na kaya lamang magmalaki, at magsalita ng pag-aalay ng mga handog, ngunit hindi kailanman nagkaroon ng tunay na kaalaman sa Diyos, at hindi kailanman tunay na natakot sa Diyos. Dahil ang puso ni Job ay dalisay, at hindi lingid sa Diyos, at ang kanyang pagkatao ay tapat at mabait, at inibig niya ang katarungan at lahat ng positibo. Tanging ang tao na kagaya nito na nagtaglay ng gayong uri ng puso at pagkatao ay nagawang sumunod sa paraan ng Diyos, at kayang matakot sa Diyos at lumayo sa kasamaan. Ang ganitong tao ay maaaring makita ang dakilang kapangyarihan ng Diyos, maaaring makita ang Kanyang awtoridad at kapangyarihan, at nagawang makamit ang pagsunod sa Kanyang dakilang kapangyarihan at mga pag-aayos. Tanging ang taong kagaya nito ang maaaring tunay na pumuri sa pangalan ng Diyos. Iyon ay dahil sa hindi siya tumingin kung siya ay pagpapalain ng Diyos o magdadala ng kapahamakan sa kanya, dahil alam niya na ang lahat ay pinamamahalaan ng kamay ng Diyos, at para sa tao na mag-alala ay isang tanda ng kahangalan, kamangmangan, at kawalan sa katwiran, ng pag-aalinlangan sa katotohanan ng dakilang kapangyarihan ng Diyos sa lahat ng bagay, at ng walang pagkatakot sa Diyos. Ang kaalaman ni Job ay ang tiyak na ninais ng Diyos. Kaya, si Job ba ay may higit na maraming kaalaman sa teorya tungkol sa Diyos kung ihahambing sa inyo? Dahil ang gawain at mga pagbigkas ng Diyos sa mga panahon na iyon ay iilan, hindi madaling makamit ang kaalaman tungkol sa Diyos. Ang ganitong nakamit ni Job ay hindi madaling gawin. Hindi niya naranasan ang gawain ng Diyos, o kailanman narinig na nagsasalita ang Diyos, o nakita ang mukha ng Diyos. Na nagawa niyang magkaroon ng ganitong saloobin sa Diyos ay ganap na bunga ng kanyang pagkatao at ng kanyang mga personal na gawain, isang pagkatao at gawain na hindi tinataglay ng mga tao sa ngayon. Kaya, sa panahong iyon, sinabi ng Diyos, “walang gaya niya sa lupa, na perpekto at matuwid na lalaki.” Sa kapanahunang iyon, ang Diyos ay nakagawa na ng ganitong pagtatasa sa kanya, at nagkaroon ng ganitong konklusyon. Gaano pa ito mas magiging katotoo sa ngayon?

Bagaman ang Diyos ay Nakatago Mula sa Tao, ang Kanyang mga Gawa sa Lahat ng Bagay ay Sapat na para sa Tao na Makilala Siya

   Hindi nakita ni Job ang mukha ng Diyos, o narinig ang mga salita na sinabi ng Diyos, lalong hindi niya personal na naranasan ang gawain ng Diyos, ngunit ang kanyang takot sa Diyos at patotoo sa panahon ng kanyang mga pagsubok ay nasasaksihan ng lahat, at ang mga ito ay minamahal, kinalulugdan, at pinupuri ng Diyos, at ang mga tao ay naiinggit at humahanga sa mga ito, at, higit pa rito, umaawit ng kanilang mga papuri. Walang malaki o di-pangkaraniwan sa kanyang buhay: Tulad ng karaniwang tao, nabuhay siya sa isang karaniwang buhay, umaalis upang magtrabaho sa pagsikat ng araw at umuuwi upang magpahinga sa paglubog ng araw. Ang pagkakaiba ay sa panahon ng mga ilang karaniwang dekada, siya ay nagkamit ng isang pananaw sa paraan ng Diyos, at natanto at naintindihan ang malaking kakayahan at dakilang kapangyarihan ng Diyos, na hindi nagawa ng ibang tao. Hindi siya mas matalino kaysa sa ibang pangkaraniwang tao, ang kanyang buhay ay lalo nang hindi mahigpit, at, bukod dito, wala siyang nakatagong natatanging kakayahan. Ang taglay niya, gayon pa man, ay personalidad na tapat, mabait, makatwiran, isang personalidad na nagmahal sa katarungan at pagkamatuwid, at nagmahal ng mga positibong bagay—na hindi tinataglay ng karamihan sa mga karaniwang tao. Nakilala niya ang pagkakaiba ng pag-ibig at poot, may pakiramdam ng katarungan, matibay at matiyaga, at masigasig sa kanyang mga pag-iisip, at sa gayon sa kanyang pangkaraniwang panahon sa lupa ay nakita niya ang lahat ng hindi pangkaraniwang mga bagay na ginawa ng Diyos, at nakita ang kadakilaan, kabanalan, at ang pagkamatuwid ng Diyos, nakita niya ang pagmamalasakit ng Diyos, kagandahang-loob, at pag-iingat para sa tao, at nakita ang kadakilaan at awtoridad ng kataas-taasang Diyos. Ang unang dahilan kung bakit si Job ay nagawang makuha ang mga bagay na ito na higit pa sa kayang isipin ng pangkaraniwang tao ay dahil nagkaroon siya ng isang dalisay na puso, at ang kanyang puso ay ukol sa Diyos, at pinangungunahan ng Manlilikha. Ang ikalawang dahilan ay ang kanyang gawain: ang kanyang gawain na walang pagkakamali, at perpekto, at isang tao na sumunod sa kalooban ng Langit, na mahal ng Diyos, at lumayo sa kasamaan. Si Job ay nagtaglay at hinanap ang mga bagay na ito kahit na hindi nakikita o naririnig ang mga salita ng Diyos; bagaman hindi niya kailanman nakita ang Diyos, naintindihan niya kung paano pinamamahalaan ng Diyos ang lahat ng bagay, at naintindihan ang karunungan na pinapairal ng Diyos. Kahit hindi niya kailanman narinig ang mga salita na sinabi ng Diyos, alam ni Job na ang mga gawa ng paggantimpala sa tao at pagkuha mula sa tao ay nanggaling lahat sa Diyos. Kahit na ang mga taon ng kanyang buhay ay hindi naiiba sa mga pangkaraniwang tao, hindi niya hinayaan ang pagiging pangkaraniwan na ito na maapektuhan ang kanyang kaalaman sa dakilang kapangyarihan ng Diyos sa lahat ng mga bagay, o ang maapektuhan ang kanyang pagsunod sa paraan ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan. Sa kanyang mga mata, ang mga batas ng lahat ng bagay ay puno ng mga gawa ng Diyos, at ang dakilang kapangyarihan ng Diyos ay maaaring makita sa anumang bahagi ng buhay ng isang tao. Hindi niya nakita ang Diyos, ngunit nagawa niyang mapagtanto na ang mga gawa ng Diyos ay nasa lahat ng dako, at sa kanyang pangkaraniwang panahon sa lupa, sa bawat sulok ng kanyang buhay ay nagawa niyang makita at mapagtanto ang pambihira at kahanga-hangang mga gawa ng Diyos, at maaaring makita ang nakakamanghang mga pag-aayos ng Diyos. Ang pagkatago at katahimikan ng Diyos ay hindi humadlang sa pagtatanto ni Job sa mga gawa ng Diyos, ni hindi rin nakaapekto sa kanyang kaalaman sa dakilang kapangyarihan ng Diyos sa lahat ng bagay. Ang kanyang buhay ay ang katuparan ng dakilang kapangyarihan at mga pag-aayos ng Diyos, na nakatago sa gitna ng lahat ng bagay, sa kanyang araw-araw na buhay. Sa kanyang araw-araw na buhay narinig din niya at naintindihan ang tinig ng puso ng Diyos, at ang mga salita ng Diyos, na tahimik sa gitna ng lahat ng mga bagay, subalit ipinapahayag ang tinig ng Kanyang puso at ng Kanyang mga salita sa pamamagitan ng pamamahala sa mga kautusan sa lahat ng bagay. Nakikita mo, sa gayon, na kung ang mga tao ay may parehong pagkatao at gawain gaya ng kay Job, maaari nilang makamit ang parehong pagtatanto at kaalaman ni Job, at maaaring makuha ang parehong pag-unawa at kaalaman ng dakilang kapangyarihan ng Diyos sa lahat ng bagay gaya ni Job. Ang Diyos ay hindi nagpakita kay Job o nagsalita sa kanya, ngunit si Job ay nagawang maging perpekto, at matuwid, at matakot sa Diyos at lumayo sa kasamaan. Sa ibang salita, kahit na hindi lumitaw o nangusap sa mga tao ang Diyos, ang mga gawa ng Diyos sa gitna ng lahat ng bagay at ang dakilang kapangyarihan Niya sa lahat ng bagay ay sapat na para sa tao upang magkaroon ng kamalayan sa pag-iral, kapangyarihan, at awtoridad ng Diyos, at ang kapangyarihan at awtoridad ng Diyos ay sapat na upang ang taong ito ay sumunod sa mga paraan ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan. Dahil ang isang ordinaryong tao na tulad ni Job ay nakayanang makamit ang pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan, sa gayon ang bawat pangkaraniwang tao na sumusunod sa Diyos ay dapat makakagawa rin nito. Kahit ang mga salitang ito ay para bang mga lohikal na hinuha, hindi nito sinasalungat ang mga kautusan ng mga bagay. Nguni’t ang katotohanan ay hindi tumugma sa mga inaasahan: Ang takot sa Diyos at paglayo sa kasamaan, tila ba, ay pinangangalagaan ni Job at ni Job lamang. Sa pagbanggit ng “natatakot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan,” iniisip ng mga tao na si Job lang ang dapat gumawa nito, na para bang ang paraan ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan ay tinatakan ng pangalan ni Job at walang kinalaman sa iba. Ang dahilan nito ay malinaw: Dahil si Job lamang ang nagtaglay ng isang personalidad na tapat, mabait, at matuwid, at nagmahal sa pagkamakatarungan at pagkamatuwid at mga bagay na positibo, kaya si Job lang ang maaaring sumunod sa mga paraan ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan. Dapat naiintindihan ninyong lahat ang mga pahiwatig dito—kung saan dahil walang sinuman ang nagtataglay ng isang pagkatao na tapat, mabait, at matuwid, at nagmamahal sa pagkamakatarungan at pagkamatuwid at ang lahat ng positibo, walang sinuman ang maaaring matakot sa Diyos at lumayo sa kasamaan, at sa gayon ay hindi kailanman sila maaaring makakuha ng kagalakan ng Diyos o tumindig na matatag sa gitna ng mga pagsubok. Na nangangahulugan din, na bukod kay Job, ang lahat ng tao ay tinatalian pa rin at sinisilo ni Satanas, lahat sila ay pinararatangan, nilulusob, at inaabuso nito, at yaong mga sinusubukang lunukin ni Satanas, silang lahat ay walang kalayaan, mga bilanggo na nabihag ni Satanas.

   Kung ang Puso ng Tao ay may Pagkapoot sa Diyos, Paano Siya Matatakot sa Diyos at Makalalayo sa Kasamaan

   Dahil ang mga tao sa ngayon ay hindi nagtataglay ng parehong pagkatao gaya ng kay Job, anong nangyari sa diwa ng kanilang kalikasan, at sa kanilang mga saloobin sa Diyos? Natatakot ba sila sa Diyos? Lumalayo ba sila sa kasamaan? Ang mga hindi natatakot sa Diyos o lumalayo sa kasamaan ay maaari lamang na ilarawan sa apat na salita: ang kaaway ng Diyos. Madalas ninyong sabihin ang apat na salitang ito, ngunit hindi ninyo kailanman nalaman ang kanilang tunay na kahulugan. Ang mga salitang “ang kaaway ng Diyos” ay may buod sa loob nito: Ang mga ito ay hindi nagsasabi na nakikita ng Diyos ang tao bilang kaaway, kundi ang tao ay nakikita ang Diyos bilang kaaway. Una, kapag ang mga tao ay nagsimulang maniwala sa Diyos, sino sa kanila ang walang sariling mga layunin, motibasyon, at ambisyon? Kahit na ang isang bahagi nila ay naniniwala sa pag-iral ng Diyos, at nakita ang pag-iral ng Diyos, ang kanilang paniniwala sa Diyos ay naglalaman pa rin ng ganoong mga motibasyon, at ang kanilang panghuling layunin sa paniniwala sa Diyos ay upang makatanggap ng Kanyang mga pagpapala at ng mga bagay na gusto nila. Sa mga karanasan ng tao sa buhay, sila ay madalas nag-iisip, isinuko ko ang aking pamilya at karera para sa Diyos, at ano ang ibinigay Niya sa akin? Dapat kong sumahin ito, at siguraduhin ito—may natanggap ba ako na anumang pagpapala kamakailan? Nagbigay ako ng marami sa pagkakataong ito, ako ay tumakbo nang tumakbo, at nagdusa nang mabigat—may ibinalik bang anumang pangako ang Diyos? Naaalala ba Niya ang aking mga mabuting gawa? Ano ang aking magiging katapusan? Maaari ko bang matanggap ang mga pagpapala ng Diyos? ... Ang bawat tao ay patuloy, at madalas na gumagawa ng ganitong mga kalkulasyon sa loob ng kanilang puso, at humihingi sila sa Diyos ng kapalit upang itaguyod ang kanilang mga motibasyon, at ambisyon, at kasunduan. Na ang ibig sabihin, sa kanyang puso ang tao ay patuloy na inilalagay ang Diyos sa pagsubok, patuloy na nag-iisip ng mga plano tungkol sa Diyos, at patuloy na nakikipagtalo sa Diyos sa kaso ng kanyang katapusan, at sinusubukang kunin ang pahayag mula sa Diyos, tinitingnan kung maaaring ibigay o hindi ng Diyos ang kanyang nais. Kasabay ng pagtugis sa Diyos, ang tao ay hindi itinuturing ang Diyos na Diyos. Palagi niyang sinubukang gumawa ng mga kasunduan sa Diyos, patuloy na humihingi sa Kanya, at pinipilit pa Siya sa bawat hakbang, sinusubukang kumuha ng isang milya pagkatapos mabigyan ng isang pulgada. Kasabay sa pagsisikap na gumawa ng mga kasunduan sa Diyos, ang tao ay nakikipagtalo rin sa Kanya, at mayroon pang mga tao na, kapag may dumarating sa kanilang pagsubok o nanganganib sila, madalas nagiging mahina, walang kibo at pabaya sa kanilang trabaho, at puno ng mga reklamo tungkol sa Diyos. Mula noong siya ay nagsimulang maniwala sa Diyos, ang tao ay itinuturing ang Diyos na maging isang kornukopya, isang Swiss Army na lanseta, at itinuturing ang sarili niya na pinakamalaking pinagkakautangan ng Diyos, na para bang ang makakuha ng mga biyaya at pangako mula sa Diyos ay ang kanyang likas na karapatan at obligasyon, habang responsibilidad ng Diyos ay ang ingatan at pangalagaan ang mga tao at magbigay sa kanya. Ganito ang pangunahing pag-unawa ng “paniniwala sa Diyos” ng lahat ng mga taong naniniwala sa Diyos, at ang kanilang pinakamalalim na pag-unawa sa mga konsepto ng paniniwala sa Diyos. Mula sa mga diwa ng kalikasan ng tao hanggang sa kanyang pansariling gawain, walang anumang may kinalaman sa takot sa Diyos. Ang layunin ng tao sa paniniwala sa Diyos ay hindi maaaring may kinalaman sa pagsamba sa Diyos. Na ang ibig sabihin, ang tao ay hindi kailanman itinuring o naintindihan na ang paniniwala sa Diyos ay nangangailangan ng takot sa Diyos, at pagsamba sa Diyos. Sa harap ng gayong mga kalagayan, ang diwa ng tao ay halatang-halata. At ano ang diwa na ito? Ito’y ang puso ng tao na may masamang hangarin, ito ay nagkukubli ng pagtataksil at paglilinlang, wala itong pag-ibig sa pagiging patas at pagkamatuwid, o sa mga bagay na positibo, at ito ay napakasama at sakim. Ang puso ng tao ay hindi maaaring mas malapit sa Diyos; hindi niya pa talaga ito ibinigay sa Diyos. Ang Diyos ay hindi kailanman nakita ang tunay na puso ng tao, at hindi rin Siya kailanman sinamba ng tao. Kahit gaano kalaki ang halagang binabayaran ng Diyos, o gaano karaming gawain ang ginagawa Niya, o gaano karami ang binibigay Niya sa tao, ang tao ay nananatiling bulag dito, at lubos na walang malasakit. Hindi kailanman ibinigay ng tao ang kanyang puso sa Diyos, gusto niya lang na pangalagaan ang kanyang sariling puso, na gumawa ng kanyang mga sariling desisyon—ang ibig sabihin ay hindi niya nais na sundin ang mga paraan ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan, o sundin ang dakilang kapangyarihan at mga pag-aayos ng Diyos, at 'di niya rin gusto na sambahin ang Diyos bilang Diyos. Ganito ang kalagayan ng tao sa kasalukuyan. Ngayon tingnang muli natin si Job. Una sa lahat, gumawa ba siya ng kasunduan sa Diyos? Mayroon ba siyang mga natatagong layunin sa matibay na paghawak niya sa paraan ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan? Sa panahong iyon, ang Diyos ba ay nagsalita sa sinuman tungkol sa katapusan na darating? Sa panahong iyon, ang Diyos ay hindi nangako sa kanino man tungkol sa katapusan, at sa ganitong kalagayan nagawa ni Job na matakot sa Diyos at lumayo sa kasamaan. Ang mga tao ba sa ngayon ay maaaring maihambing kay Job? Masyadong maraming pagkakaiba, sila ay nasa magkakaibang mga antas. Kahit na si Job ay kakaunti ang kaalaman tungkol sa Diyos, naibigay na niya ang kanyang puso sa Diyos at pagmamay-ari na ito ng Diyos. Siya ay hindi kailanman gumawa ng kasunduan sa Diyos, at walang mapagmalabis na hinangad o hiningi sa Diyos; sa halip, naniwala siya na “si JEHOVA ang nagbigay, at si JEHOVA ang babawi.” Ito ay kung ano ang kanyang nakita at nakuha mula sa pagpapatotoo ng paraan ng natatakot sa Diyos at lumalayo sa kasamaan sa maraming taon ng kanyang buhay. Gayundin, siya ay nagkamit din ng kinalabasan na “tatanggap ba tayo ng mabuti sa kamay ng Diyos, at hindi tayo tatanggap ng masama?” Ang dalawang pangungusap na ito ay kung ano ang kanyang nakita at nalaman bilang resulta ng kanyang saloobin sa pagsunod sa Diyos sa mga karanasan ng kanyang buhay, at ang mga ito rin ang kanyang mga pinakamakapangyarihang sandata na kung saan nagtagumpay siya laban sa mga tukso ni Satanas, at ang saligan ng kanyang katatagan sa patotoo sa Diyos. Sa puntong ito, nakikita ba ninyo si Job bilang isang kaibig-ibig na tao? Nais ba ninyong maging ganitong tao? Natatakot ba kayong sumailalim sa mga tukso ni Satanas? Kaya ba ninyong magdasal sa Diyos na iharap kayo sa parehong mga pagsubok ni Job? Nang walang pag-aalinlangan, karamihan sa mga tao ay hindi maglalakas-loob na manalangin para sa mga ganitong bagay. Maliwanag, sa gayon, na ang inyong pananampalataya ay napakaliit; kung ihahambing kay Job, ang inyong pananampalataya ay hindi karapat-dapat na banggitin. Kayo ang mga kaaway ng Diyos, hindi kayo natatakot sa Diyos, hindi kayo nakakatayo nang matatag sa inyong patotoo sa Diyos, at hindi kayang magtagumpay sa mga paglusob, paratang at tukso ni Satanas. Anong mayroon kayo para maging karapat-dapat na tumanggap ng mga pangako ng Diyos? Pagkatapos marinig ang kuwento ni Job at maintindihan ang intensyon ng Diyos sa pagligtas sa tao at ang kahulugan ng kaligtasan ng tao, kayo ba ngayon ay mayroon nang pananampalataya na tanggapin ang parehong mga pagsubok ni Job? Di ba dapat mayroon kayong kaunting tapang upang payagan ang inyong mga sarili na sundin ang mga paraan ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan?

Huwag Magkaroon ng Pangamba sa mga Pagsubok ng Diyos

   Pagkatapos ng pagtanggap ng patotoo mula kay Job matapos ang kanyang mga pagsubok, nagpasiya ang Diyos na Siya ay makakakuha ng isang grupo—o higit pa sa isang grupo—ng mga tao na kagaya ni Job, ngunit nagpasiya Siya na hindi na kailanman muling payagan si Satanas na lusubin o abusuhin ang sinumang tao gamit ang mga paraan na kung saan tinukso, nilusob, at inabuso nito si Job, sa pamamagitan ng pakikipagpustahan sa Diyos; hindi pinahintulutan ng Diyos si Satanas upang kailanman muling gawin ang mga gayong bagay sa tao, na mahina, hangal, at mangmang—sapat nang tinukso ni Satanas si Job! Ang hindi na pagpapahintulot kay Satanas na abusuhin ang mga tao sa anumang paraan na nais nito ay ang awa ng Diyos. Para sa Diyos, sapat nang si Job ay nagdusa sa tukso at pag-abuso ni Satanas. Hindi pinahintulutan ng Diyos si Satanas upang kailanman muling gawin ang mga ganoong bagay, dahil ang mga buhay at lahat ng bagay ng mga taong sumunod sa Diyos ay pinamamahalaan at isinasaayos ng Diyos, at si Satanas ay hindi karapat-dapat upang manipulahin ang mga hinirang ng Diyos sa anumang paraang gusto nito—dapat malinaw sa inyo ang puntong ito! Nagmamalasakit ang Diyos sa kahinaan ng tao, at nauunawaan ang kanyang kahangalan at kamangmangan. Bagaman, para ang tao ay ganap na mailigtas, kailangan siyang ibigay ng Diyos kay Satanas, ang Diyos ay hindi handang makita ang tao na pinaglalaruan ni Satanas at inaabuso ni Satanas, at hindi Niya nais na makita ang tao na laging nahihirapan. Ang tao ay nilalang ng Diyos, at ito ay ganap na makatwiran na ang Diyos ang namamalakad at nag-aayos sa lahat ng tao; ito ay ang responsibilidad ng Diyos, at ang awtoridad kung saan pinamamahalaan ng Diyos ang lahat ng bagay! Hindi pinahihintulutan ng Diyos si Satanas na abusuhin at tratuhin ang tao nang masama kung kailan nito gusto, Hindi Niya pinahihintulutan si Satanas na gumamit ng iba’t-ibang paraan upang iligaw ang tao, at higit pa rito, hindi Niya pinahihintulutan si Satanas na makialam sa dakilang kapangyarihan ng Diyos sa tao, at hindi niya pinahihintulutan si Satanas na tapakan at sirain ang mga kautusan na ginagamit ng Diyos upang pamahalaan ang lahat ng mga bagay, bukod pa sa dakilang gawain ng Diyos na pamamahala at pagliligtas sa sangkatauhan! Sinumang ibig ng Diyos na iligtas, at ang mga taong nagawang magpatotoo sa Diyos, ay ang buod at tiyak na pagpapalinaw sa gawain ng anim na libong taon na plano sa pamamahala ng Diyos, pati na rin ang halaga ng Kanyang mga pagsusumikap sa Kanyang anim na libong taong gawain. Paano maaaring basta na lang ibibigay ng Diyos ang mga taong ito kay Satanas?

   Ang mga tao ay madalas na nag-aalala at natatakot sa mga pagsubok ng Diyos, gayunman sa lahat ng oras sila ay nabubuhay sa bitag ni Satanas, at naninirahan sa mapanganib na teritoryo kung saan sila ay nilulusob at inaabuso ni Satanas—ngunit wala silang takot, at mapanatag. Ano ang nangyayari? Ang pananampalataya ng tao sa Diyos ay limitado lamang sa mga bagay na kanyang nakikita. Wala siya ni kaunting pagpapahalaga sa pagmamahal ng Diyos at pagmamalasakit para sa tao, o sa Kanyang pagmamahal at konsiderasyon sa tao. Ngunit para sa isang maliit na pangamba at takot tungkol sa mga pagsubok, paghatol at pagkastigo, at kamahalan at poot ng Diyos, ang tao ay wala kahit kakaunting pag-unawa sa magagandang balak ng Diyos. Sa pagbabanggit ng mga pagsubok, ang pakiramdam ng tao ay para bang mayroong mga natatagong layunin ang Diyos, at ang ilan ay naniniwala pa na may masamang layunin ang Diyos, walang kamalayan sa kung ano ang talagang gagawin ng Diyos sa kanila; kaya naman kasabay nito'y, habang sumisigaw ng pagsunod sa dakilang kapangyarihan at mga pag-aayos ng Diyos, ginagawa nila ang lahat ng kanilang makakaya upang pigilan at labanan ang dakilang kapangyarihan ng Diyos sa tao at mga pag-aayos para sa tao, dahil naniniwala sila na kung hindi sila maingat sila ay ililigaw ng Diyos, na kung hindi nila mahawakan nang mahigpit ang kanilang sariling mga kapalaran sa gayon lahat ng mayroon sila ay maaaring kunin ng Diyos, at ang kanilang buhay ay maaari pang matapos. Ang tao ay nasa kampo ni Satanas, ngunit siya ay hindi kailanman nag-aalala tungkol sa pang-aabuso ni Satanas, at siya ay inaabuso ni Satanas ngunit hindi siya kailanman natatakot na mabihag ni Satanas. Palagi niyang sinasabi na tinatanggap niya ang pagliligtas ng Diyos, gayon pa man ay hindi kailanman pinagkatiwalaan ang Diyos o naniwala na ang Diyos ay tunay na magliligtas sa tao mula sa mga kuko ni Satanas. Kung, gaya ni Job, ang tao ay magagawang sumuko sa mga pagsasaayos at paghahanda ng Diyos, at maaaring ibigay ang kanyang buong katauhan sa mga kamay ng Diyos, sa gayon hindi ba magiging kapareho ang katapusan ng tao sa naging katapusan ni Job—ang pagtanggap ng mga biyaya ng Diyos? Kung magagawa ng taong tanggapin at magpasakop sa pamamahala ng Diyos, anong mawawala sa kanya? Kaya naman, iminumungkahi Ko na maging maingat kayo sa inyong mga kilos, at maingat sa lahat ng bagay na parating sa inyo. Huwag maging pangahas o pabigla-bigla, at huwag tratuhin ang Diyos at ang mga tao, mga usapin, at mga bagay-bagay na inayos Niya para sa iyo depende sa tindi ng iyong damdamin o iyong kalikasan, o ayon sa iyong mga guni-guni at konsepto; dapat kayong maging maingat sa inyong mga kilos, at dapat manalangin at magsumikap nang higit pa, upang maiwasang mapukaw ang galit ng Diyos. Tandaan ito!

Susunod, titingnan natin ang kalagayan ni Job matapos ang kanyang mga pagsubok.

5. Si Job Pagkatapos ng Kanyang mga Pagsubok

   (Job 42:7-9) At nangyari, na pagkatapos na masabi ni JEHOVA ang mga salitang ito kay Job, sinabi ni JEHOVA kay Eliphaz na Temanita, Ang aking poot ay nag-aalab laban sa iyo, at laban sa iyong dalawang kaibigan: sapagka’t hindi kayo nagsalita tungkol sa akin ng bagay na matuwid, na gaya ng ginawa ng aking lingkod na si Job. Kaya’t kumuha kayo ngayon ng pitong guyang baka, at pitong lalaking tupa, at pumaroon kayo sa aking lingkod na si Job, at ialay ninyo ang pinakahandog na susunugin: at idadalangin kayo ng aking lingkod na si Job: sapagka’t siya’y aking tatanggapin, baka kayo’y aking gawan ng ayon sa inyong kamangmangan; sapagka’t hindi kayo nagsasalita tungkol sa akin ng bagay na matuwid, na gaya ng aking lingkod na si Job. Sa gayo’y pumaroon si Eliphaz na Temanita, at si Bildad na Suhita, at si Sophar na Naamatita, at ginawa ang ayon sa iniutos sa kanila ni Jehova: at nilingap ni JEHOVA si Job.

   (Job 42:10) At inalis ni JEHOVA ang pagkabihag ni Job, nang kanyang idalangin ang kanyang mga kaibigan; at binigyan ni Jehova si Job na makalawa ang higit ng dami kaysa tinaglay niya ng dati.

   (Job 42:12) Sa gayo’y pinagpala ni JEHOVA, ang huling bahagi ng buhay ni Job na higit kaysa kanyang pasimula: at siya’y nagkaroon ng labing apat na libong tupa, at anim na libong kamelyo, at isang libong tuwang na baka, at isang libong asnong babae.

(Job 42:17) Gayon namatay si Job, na matanda at puspos ng mga taon.

Ang mga Natatakot sa Diyos at Lumalayo sa Kasamaan ay Tinitingnan ng Diyos na may Pagtatangi, Habang ang mga Hangal ay Tinitingnan ng Diyos na Mababa

   Sa Job 42:7-9, sinabi ng Diyos na si Job ay Kanyang lingkod. Ang kanyang paggamit ng salitang “lingkod” upang tukuyin si Job ay nagpapakita ng kahalagahan ni Job sa Kanyang puso; bagaman ang Diyos ay hindi tinawag si Job ng mas mataas na titulo, ang pangalang ito ay walang kinalaman sa kahalagahan ni Job sa loob ng puso ng Diyos. Ang “Lingkod” dito ay palayaw ng Diyos para kay Job. Ang maramihang mga pagtukoy ng Diyos kay Job na “ang aking lingkod na si Job” ay nagpapakita kung paano Siya nalulugod kay Job, at kahit hindi sinabi ng Diyos ang ibig sabihin sa likod ng salitang “lingkod,” ang kahulugan ng Diyos sa salitang “lingkod” ay makikita sa Kanyang mga salita sa siping ito na galing sa banal na kasulatan. Unang sinabi ng Diyos kay Eliphaz na Temanita: “Ang aking poot ay nag-aalab laban sa iyo, at laban sa iyong dalawang kaibigan: sapagka’t hindi kayo nagsalita tungkol sa akin ng bagay na matuwid, na gaya ng ginawa ng aking lingkod na si Job.” Ang mga salitang ito ay ang unang pagkakataon na ang Diyos ay lantarang nagsabi sa mga tao na tinanggap niya ang lahat nang sinabi at ginawa ni Job matapos ang mga pagsubok sa kanya ng Diyos, at ang unang pagkakataon na Siya ay lantarang nagkumpirma sa kawastuhan at katumpakan ng lahat ng ginawa at sinabi ni Job. Ang Diyos ay galit kay Eliphaz at sa iba dahil sa kanilang mali, at wala sa katwirang diskurso, dahil, gaya ni Job, hindi nila makita ang anyo ng Diyos o marinig ang mga salitang sinabi Niya sa kanilang buhay, gayon pa man si Job ay may tumpak na kaalaman sa Diyos, samantalang sila ay maaari lamang manghula tungkol sa Diyos, na nilalabag ang kalooban ng Diyos at sinusubukan ang Kanyang pasensya sa lahat ng kanilang ginawa. Dahil dito, kasabay ng pagtanggap sa lahat ng ginawa at sinabi ni Job, ang Diyos ay napoot sa iba, sapagka’t sa kanila ay hindi lamang Siya nakakita ng anumang mga katotohanan ng takot sa Diyos, kundi wala ring narinig tungkol sa takot sa Diyos sa kanilang sinabi. At kaya kasunod na ginawa ng Diyos ay inutusan sila: “Kaya’t kumuha kayo ngayon ng pitong guyang baka, at pitong lalaking tupa, at pumaroon kayo sa aking lingkod na si Job, at ialay ninyo ang pinakahandog na susunugin: at idadalangin kayo ng aking lingkod na si Job: sapagka’t siya’y aking tatanggapin, baka kayo’y aking gawan ng ayon sa inyong kamangmangan;” Sa siping ito ang Diyos ay nagsasabi kay Eliphaz at sa iba na gawin ang isang bagay na tutubos sa kanilang mga kasalanan, dahil ang kanilang kamangmangan ay isang kasalanan laban sa Diyos na Jehova, at sa gayon sila ay kailangang gumawa ng mga handog na susunugin upang malunasan ang kanilang mga pagkakamali. Ang mga sinunog na handog ay madalas na inaalay sa Diyos, ngunit ang hindi pangkaraniwan tungkol sa mga handog na susunuging ito ay inialay ang mga ito kay Job. Si Job ay tinanggap ng Diyos dahil pinasan niya ang patotoo sa Diyos sa panahon ng kanyang mga pagsubok. Ang mga kaibigan na ito ni Job, samantala, ay ibinunyag sa panahon ng kanyang mga pagsubok; dahil sa kanilang kamangmangan, sila ay nahatulan ng Diyos, at pinukaw nila ang galit ng Diyos, at dapat na parusahan ng Diyos—parusahan sa pamamagitan ng paggawa ng mga handog na susunugin sa harap ni Job—pagkatapos nito si Job ay ipinanalangin sila upang ilayo sa kanila ang kaparusahan at poot ng Diyos. Ang layunin ng Diyos ay upang magdala ng kahihiyan sa kanila, sapagka’t sila’y hindi mga taong natakot sa Diyos at lumayo sa kasamaan, at sila man ay hinatulan ang katapatan ni Job. Sa isang pagsasaalang-alang, sinabi sa kanila ng Diyos na hindi Niya tinanggap ang kanilang mga kilos ngunit lubos na tinanggap at natuwa kay Job; sa isa pa, sinabi sa kanila ng Diyos na ang pagtanggap sa tao ng Diyos ay pagtataas sa tao sa harap ng Diyos, na ang tao ay kinamumuhian ng Diyos dahil sa kanyang kamangmangan, at nagagalit ang Diyos dahil dito, at mababa at marumi sa paningin ng Diyos. Ito ang mga kahulugan na ibinigay ng Diyos sa dalawang uri ng tao, iyon ang mga saloobin ng Diyos sa dalawang uring ito ng tao, at iyon ang mga salita ng Diyos tungkol sa halaga at katayuan ng dalawang uring ito ng tao. Kahit na tinawag ng Diyos si Job na Kanyang lingkod, sa mata ng Diyos itong lingkod ay minamahal, at binigyan ng awtoridad na manalangin para sa iba at patawarin sila sa kanilang mga pagkakamali. Itong “lingkod” ay maaaring makipag-usap nang diretso sa Diyos at humarap nang diretso sa Diyos, ang kanyang katayuan ay mas mataas at lalong mas marangal kaysa sa iba. Ito ay ang tunay na kahulugan ng salitang “lingkod” na sinabi ng Diyos. Si Job ay binigyan nitong natatanging karangalan dahil sa kanyang takot sa Diyos at paglayo sa kasamaan, at ang dahilan kung bakit hindi tinawag ang iba na mga lingkod ng Diyos ay dahil hindi sila natakot sa Diyos at lumayo sa kasamaan. Ang dalawang maliwanag na magkaibang uri ng saloobin ng Diyos ay ang Kanyang mga saloobin sa dalawang uri ng tao: Ang mga taong takot sa Diyos at lumalayo sa kasamaan ay tinatanggap ng Diyos, at nakikita bilang mahalaga sa Kanyang mga mata, habang ang mga taong hangal na hindi natatakot sa Diyos, at hindi nakakayang lumayo sa kasamaan, at hindi maaaring tumanggap ng pabor sa Diyos; sila ay madalas na kinapopootan at hinahatulan ng Diyos, at mababa sa paningin ng Diyos.

Ang Diyos ay Nagbibigay ng Awtoridad kay Job

   Si Job ay nanalangin para sa kanyang mga kaibigan, at pagkatapos, dahil sa mga panalangin ni Job, ang Diyos ay hindi sila itinuring ayon sa kanilang kamangmangan—Hindi Niya sila pinarusahan o ginawan ng anumang ganti. At bakit ganoon? Dahil ang mga panalangin para sa kanila ng lingkod ng Diyos, na si Job, ay naabot ang Kanyang mga tainga; pinatawad sila ng Diyos dahil tinanggap Niya ang mga panalangin ni Job. At ano ang nakikita natin dito? Kapag pinagpapala ng Diyos ang isang tao, Siya ay nagbibigay sa kanila ng maraming gantimpala, at hindi lamang materyal, alinman sa: Ang Diyos ay nagbibigay din sa kanila ng awtoridad, at ginagawa silang karapat-dapat na manalangin para sa iba, at kinakalimutan ng Diyos, at pinapalampas ang mga kasalanan ng mga taong iyan dahil naririnig Niya ang mga panalanging ito. Ito ang talagang awtoridad na ibinigay ng Diyos kay Job. Sa pamamagitan ng mga panalangin ni Job upang ihinto ang pagkasumpa sa kanila, nagdala ang Diyos na Jehova ng kahihiyan sa hangal na mga taong ito—kung saan, siyempre, ay ang Kanyang natatanging kaparusahan para kay Eliphaz at sa iba.

Si Job ay Muling Pinagpala ng Diyos, at Hindi na Kailanman Muling Pinaratangan ni Satanas

   Kabilang sa mga pabigkas ng Diyos na Jehova ang mga salita na “hindi kayo nagsasalita tungkol sa akin ng bagay na matuwid, na gaya ng aking lingkod na si Job.” Ano itong sinabi ni Job? Ito iyong dati na nating napag-usapan, pati na rin ang maraming salita sa mga pahina sa Aklat ni Job kung saan naitala na nangusap si Job. Sa lahat nitong maraming pahina ng mga salita, hindi kahit kailan nagsabi si Job ng anumang reklamo o agam-agam tungkol sa Diyos. Hinihintay lamang niya ang kalalabasan. Ang paghihintay na ito ay ang kanyang saloobin ng pagkamasunurin, bunga nito, at bilang resulta ng mga salitang sinabi niya sa Diyos, si Job ay tinanggap ng Diyos. Nang siya ay nagtiis sa mga pagsubok at dumanas ng paghihirap, ang Diyos ay nasa kanyang tabi, at kahit na ang kanyang paghihirap ay hindi nabawasan sa pamamagitan ng presensya ng Diyos, nakita ng Diyos kung ano ang nais Niyang makita, at narinig kung ano ang ibig Niyang marinig. Ang bawat isa sa mga kilos at salita ni Job ay umabot sa mga mata at tainga ng Diyos; narinig ng Diyos, at nakita Niya—at ito ang katotohanan. Ang kaalaman ni Job sa Diyos, at ang kanyang mga pag-iisip tungkol sa Diyos sa kanyang puso nang oras na iyon, sa panahong iyon, ay hindi kasing tiyak ng mga tao sa panahon ngayon, ngunit sa konteksto ng oras, kinilala pa rin ng Diyos ang lahat ng kanyang mga sinabi, dahil ang kanyang pag-uugali at mga pag-iisip sa kanyang puso, at kung ano ang kanyang ipinahayag at ibinunyag, ay sapat na para sa Kanyang mga kinakailangan. Sa panahon ng si Job ay sumailalim sa mga pagsubok, at ang nasa puso niya at pinagpasyahang gawin ay nagpakita sa Diyos ng isang kalalabasan, isang kasiya-siya sa Diyos, at pagkatapos nito’y kinuha ng Diyos ang mga pagsubok ni Job, si Job ay nangibabaw mula sa kanyang mga problema, at ang kanyang mga pagsubok ay nawala at hindi kailanman muling babalik sa kanya. Dahil si Job ay napasailalim na sa mga pagsubok, at nakatayo nang matatag sa panahon ng mga pagsubok na ito, at ganap na nagtagumpay laban kay Satanas, binigyan siya ng Diyos ng mga biyaya na karapat-dapat lamang sa kanya. Gaya ng nakasulat sa Job 42:10, 12, si Job ay pinagpalang muli, at pinagpala nang higit pa sa dati. Sa oras na ito si Satanas ay sumuko, at hindi na nagsalita o gumawa ng anumang bagay, at pagkatapos ay hindi na pinanghimasukan o sinubok si Job ni Satanas, at si Satanas ay hindi na nagparatang laban sa pagpapala ng Diyos kay Job.

Ginugol ni Job ang Huling Kalahati ng Kanyang Buhay sa Gitna ng mga Pagpapala ng Diyos

   Kahit na ang Kanyang mga pagpapala nang panahong iyon ay limitado sa mga tupa, baka, kamelyo, materyal na ari-arian, at iba pa, ang mga pagpapalang nais ng Diyos na ipagkaloob kay Job sa Kanyang puso ay higit pa kaysa rito. Sa panahon na iyon may naitala ba kung anong uri ng walang hanggang mga pangako ang ninais na ibigay ng Diyos kay Job? Sa Kanyang mga pagpapala kay Job, ang Diyos ay hindi nagbanggit o ginalaw ang kanyang katapusan, at walang kinalaman sa kung ano ang kahalagahan o posisyon ni Job sa loob ng puso ng Diyos, sa kabuuan alam ng Diyos ang Kanyang pagpapala. At hindi inihayag ng Diyos ang katapusan ni Job. Ano ang ibig sabihin nito? Sa pagkakataong iyon, kapag ang plano ng Diyos ay hindi pa naaabot ang pagpapahayag ng katapusan ng tao, ang plano ay hindi pa pumapasok sa huling yugto ng Kanyang gawain, ang Diyos ay walang sinabi tungkol sa katapusan, at nagbibigay lamang ng mga materyal na biyaya sa tao. Ang ibig sabihin nito ay ang huling kalahating buhay ni Job na ginugol niya sa gitna ng pagpapala ng Diyos, na ginawa siyang kakaiba sa ibang tao—ngunit katulad nila siya ay tumanda, at tulad ng sinumang karaniwang tao ang araw ay dumating na siya ay nagpaalam sa mundo. Kaya ito naitala na “Gayon namatay si Job, na matanda at puspos ng mga taon” (Job 42:17). Ano ang ibig sabihin ng “namatay … puspos ng mga taon” dito? Sa panahon bago ipinahayag ng Diyos ang katapusan ng tao, nagtakda ang Diyos ng inaasahang tagal ng buhay ni Job, at kapag naabot na ang edad na iyan hinayaan na Niya si Job na likas na lisanin ang daigdig na ito. Mula sa ikalawang pagpapala kay Job hanggang sa kanyang kamatayan, ang Diyos ay hindi na nagdagdag pa ng anumang paghihirap. Para sa Diyos, ang pagkamatay ni Job ay likas, at kinakailangan din, ito ay isang bagay na napaka-karaniwan, at hindi isang paghatol o isang pagsumpa. Habang siya ay buhay pa, sumamba si Job at natakot sa Diyos; na patungkol sa kung anong uri ng katapusan mayroon siya kasunod ng kanyang kamatayan, walang sinabi ang Diyos, at hindi gumawa ng anumang komento tungkol dito. Ang Diyos ay mahusay magpasiya sa kung ano ang Kanyang sinasabi at ginagawa, at ang nilalaman at mga prinsipyo ng Kanyang mga salita at mga kilos ay ayon sa mga yugto ng Kanyang gawain at sa panahon na Siya ay gumagawa. Anong uri ng katapusan ang mayroon ang isang tao gaya ni Job sa puso ng Diyos? Nagkaroon ba ang Diyos ng anumang uri ng desisyon sa Kanyang puso? Siyempre mayroon Siya! Ito ay hindi lamang ipinaalam sa tao; hindi nais ng Diyos na sabihin sa tao, ni wala rin Siyang anumang balak na sabihin sa tao. At sa gayon, sa mababaw na pananalita, si Job ay namatay na puspos ng mga taon, at ganito ang buhay ni Job.

Ang Halagang Isinabuhay ni Job sa Kanyang Buong Buhay

   Nabuhay ba si Job ng may kabuluhan? Nasaan ang kabuluhan? Bakit sinabi na nabuhay siya ng buhay na may halaga? Sa tao, ano ang kanyang halaga? Mula sa paningin ng tao, kinakatawan niya ang sangkatauhan na nais iligtas ng Diyos, sa pagdadala ng tumataginting na patotoo sa Diyos sa harap ni Satanas at ng mga tao sa mundo. Tinupad niya ang tungkulin na dapat na tuparin ng isang nilalang ng Diyos, at nagtakda ng isang mabuting halimbawa, at kumilos bilang isang huwaran, para sa lahat ng sino mang ibig na maligtas ng Diyos, na nagpapahintulot sa mga tao upang makita na maaaring magtagumpay nang ganap laban kay Satanas sa pamamagitan ng pag-asa sa Diyos. At ano ang kanyang halaga sa Diyos? Sa Diyos, ang halaga ng buhay ni Job ay nasa kanyang kakayahan na matakot sa Diyos, sumamba sa Diyos, magpatotoo sa mga gawa ng Diyos, at purihin ang mga gawa ng Diyos, na nagdadala ng kaginhawahan sa Diyos at isang bagay na kasiya-siya; sa Diyos, ang halaga ng buhay ni Job ay gayon din sa kung paano, bago ng kanyang kamatayan, naranasan ni Job ang mga pagsubok at nagtagumpay laban kay Satanas, at nagdala ng tumataginting na patotoo sa Diyos sa harap ni Satanas at ng mga tao ng daigdig, na niluluwalhati ang Diyos sa sangkatauhan, inaaliw ang puso ng Diyos, at nagpapahintulot sa sabik na puso ng Diyos upang masdan ang isang kinalabasan, at makita ang pag-asa. Ang kanyang patotoo ay nagtakda ng isang pamarisan para sa kakayahan upang tumayong matatag sa kanyang patotoo sa Diyos, at sa pagdadala ng kahihiyan kay Satanas sa ngalan ng Diyos, sa gawain ng Diyos sa pamamahala ng sangkatauhan. Hindi ba ito ang halaga ng buhay ni Job? Si Job ay nagdulot ng kaaliwan sa puso ng Diyos, ibinigay niya sa Diyos ang unang tikim ng galak ng niluluwalhati, at nagbigay ng isang kahanga-hangang simula para sa plano sa pamamahala ng Diyos. At mula sa puntong ito ang pangalan na Job ay naging isang simbolo para sa pagkaluwalhati ng Diyos, at isang tanda ng pagtatagumpay ng sangkatauhan laban kay Satanas. Ang isinabuhay ni Job sa panahon ng kanyang buong buhay at ang kanyang kapansin-pansin na tagumpay laban kay Satanas ay magpakailanman na itatangi ng Diyos, at ang kanyang pagka-perpekto at pagkamatuwid, at takot sa Diyos ay igagalang at tutularan ng mga henerasyon na darating. Siya ay magpakailanman na itatangi ng Diyos tulad ng isang walang kamali-mali, makinang na perlas, at kaya siya ay karapat-dapat na pahalagahan din ng tao!

Susunod, tingnan natin ang gawain ng Diyos sa Kapanahunan ng Kautusan.

D. Ang Mga Alituntunin sa Kapanahunan ng Kautusan

1. Ang Sampung Utos

2. Ang Alituntunin para sa Paggawa ng mga Altar

3. Mga Alituntunin Para sa Pakikitungo sa mga Tagapaglingkod

4. Mga Alituntunin para sa Pagnanakaw at Kabayaran

5. Pagpapanatili ng Taon ng Sabbath at ang Tatlong Pista

6. Mga Alituntunin para sa Araw ng Sabbath

7. Mga Alituntunin Para sa Mga Handog

a. Sinunog na Handog

b. Handog na Harina

c. Handog para sa Kapayapaan

d. Handog Para Sa Kasalanan

e. Handog para sa Pagkakasala

f. Mga Alituntunin para sa mga Handog ng Mga Saserdote (Si Aaron at ang Kanyang mga Anak na lalaki ay Inutusang Sumunod)

1) Sinunog na Handog ng mga Saserdote

2) Handog na Harina ng mga Saserdote

3) Handog para sa Kasalanan ng mga Saserdote

4) Handog para sa Pagkakasala ng mga Saserdote

5) Handog para sa Kapayapaan ng mga Saserdote

8. Mga Alituntunin para sa Pagkain ng Handog ng mga Saserdote

9. Malinis at Hindi Malinis na Hayop (Yaong Maaari at Hindi Maaaring Kainin)

10. Mga Alituntunin sa Pagdalisay sa mga Babae Matapos Manganak

11. Mga Pamantayan para sa Pagsusuri ng Ketong

12. Mga Alituntunin Para sa mga Pinagaling mula sa Ketong

13. Mga Alituntunin para sa Paglilinis ng mga Nahawang Bahay

14. Mga Alituntunin Para sa mga Naghihirap Mula sa Di Pangkaraniwang Pagdidiskarga

15. Ang Araw ng Pagbabayad-puri Na Dapat Ganapin Ng Isang Beses sa Isang Taon

16. Mga Panuntunan para sa Pagpatay ng mga Baka at Tupa

17. Ang Pagbabawal Sa Pagsunod sa mga Kasuklam-suklam na Gawain ng mga Gentil (Pakikiapid sa kadugo at iba pa)

18. Mga Alituntunin na Dapat Sundin ng mga Tao (“Ikaw ay dapat maging banal: sapagka’t akong si JEHOVA na inyong Diyos ay banal.”)

19. Ang Pagbibitay sa Mga Nagsakripisyo ng Kanilang mga Anak kay Molec

20. Mga Alituntunin para sa Parusa sa Krimen ng Pakikiapid

21. Batas Na Dapat Sundin ng Mga Saserdote (Panuntunan para sa Kanilang Pang-araw-araw na Pag-uugali, Panuntunan para sa Paggamit ng Banal na Bagay, Panuntunan para sa Paggawa ng Handog, at Iba pa)

22. Mga Kapistahan na Dapat Ganapin (Ang Araw ng Sabbath, Paskua, Pentekoste, ang Araw ng Pagbabayad-puri, at Iba pa)

23. Iba pang mga Mga Alituntunin (Pagsusunog ng Mga Lampara, sa Taon ng Jubileo, ang Pagtubos ng Lupa, Paggawa ng mga Panata, ang Paghahandong ng Ikapu, at Iba pa)

   Ang mga Alituntunin ng Kapanahunan ng Kautusan ay ang Tunay na Katibayan ng Pamamahala ng Diyos sa Sangkatauhan

   Ngayon, nabasa ninyo ang mga alituntunin at prinsipyo ng Kapanahunan ng Kautusan, 'di ba? Malawak ba ang hanay ng mga alituntuning ito? Una, sinasakop nito ang Sampung Utos, matapos ay ang mga alituntunin kung paano bumuo ng mga dambana, at iba pa. Ang mga ito ay sinundan ng mga alituntunin para sa pagpapanatili ng Sabbath at paggaganap ng tatlong pista, matapos ay ang mga alituntunin tungkol sa mga handog. Nakita ba ninyo kung ilang uri ng handog ang mayroon? May mga handog na susunugin, handog na harina, handog para sa kapayapaan, handog para sa kasalanan, at iba pa, na kung saan ay sinundan ng mga alituntunin para sa mga handog ng mga saserdote, kabilang ang mga handog na susunugin at mga handog na harina ng mga saserdote, at iba pang mga uri ng mga handog. Ang ikawalong alituntunin ay para sa pagkain ng mga handog ng mga saserdote, at pagkatapos ay may mga alituntunin para sa kung ano ang dapat sundin sa panahon ng buhay ng mga tao. May mga pagtatakda para sa maraming mga aspeto ng buhay ng mga tao, tulad ng mga alituntunin para sa kung ano ang kanilang maaaring o hindi maaaring kainin, para sa pagdalisay ng mga babae matapos manganak, at para sa mga taong pinagaling sa ketong. Sa mga alituntunin na ito, ang Diyos ay lubhang nagsalita ng patungkol sa mga sakit, at mayroon pang mga panuntunan para sa pagpatay ng mga tupa at mga baka, at iba pa. Ang mga tupa at mga baka ay nilikha ng Diyos, at dapat mong patayin ang mga ito sa kung paano sa iyo sabihin ng Diyos; mayroong, nang walang pagdududa, dahilan ang mga salita ng Diyos, at walang duda na tama lang na kumilos ng naayon sa itinalaga ng Diyos, at tiyak na kapaki-pakinabang sa mga tao! Mayroon ding mga kapistahan at mga panuntunan na dapat ganapin, tulad ng mga Araw ng Sabbath, Paskua, at marami pa—sinabi ng Diyos ang lahat ng mga ito. Tingnan natin ang mga nahuhuli: iba pang mga mga alituntunin—pagsusunog ng mga lampara, ang Taon ng Jubileo, ang pagtubos ng lupa, paggawa ng mga panata, ang paghahandog ng ikapu, at iba pa. Malawak ba ang saklaw nito? Ang unang bagay na dapat pag-usapan ay ang paksa ng mga handog ng mga tao, pagkatapos ay ang mga alituntunin para sa pagnanakaw at kabayaran, at ang pagganap ng araw ng Sabbath...; bawat isang bahagi ng buhay ay kasama. Na ang ibig sabihin, nang nagsimula ang Diyos sa opisyal na gawain ng Kanyang plano sa pamamahala, naglatag Siya ng maraming alituntunin na dapat sundin ng tao. Ang mga alituntunin na ito ay hinayaan ang tao na mamuhay ng normal na buhay sa mundo, isang pangkaraniwang buhay ng tao na hindi naihihiwalay sa Diyos at sa Kanyang patnubay. Unang sinabi ng Diyos sa tao kung paano gumawa ng mga dambana, paano ilagay ang mga dambana. Pagkatapos, sinabi Niya sa tao kung paano gumawa ng mga handog, at itinatag kung paano ang tao ay dapat mabuhay—kung ano ang dapat niyang bigyang-pansin sa buhay, kung ano ang dapat niyang sundin, kung ano ang dapat at hindi niya dapat gawin. Ang ibinigay ng Diyos para sa tao ay sumasakop sa lahat, at sa mga kaugalian, alituntunin, at mga prinsipyo na ito ay nagbigay Siya ng pamantayan para sa pag-uugali ng mga tao, ginabayan ang kanilang mga buhay, ginabayan ang kanilang pagtanggap sa mga kautusan ng Diyos, ginabayan sila sa paglapit sa harap ng dambana ng Diyos, pinatnubayan sila sa pagkakaroon ng buhay sa lahat ng mga bagay na ginawa ng Diyos para sa tao na may kaayusan, kapanayan, at pagka-katamtaman. Unang ginamit ng Diyos ang mga simpleng mga alituntunin at mga prinsipyo upang magtakda ng mga hangganan para sa tao, upang sa lupa man ay magkakaroon ang tao ng isang pangkaraniwang buhay na sumasamba sa Diyos, magkakaroon ng pangkaraniwang buhay ng tao; gaya ng tiyak na nilalaman ng panimula ng Kanyang anim-na-libong-taon na plano sa pamamahala. Ang mga alituntunin at mga patakaran ay sumasakop sa napaka-lawak na nilalaman, ang mga ito ay mga detalye ng paggabay ng Diyos sa sangkatauhan sa Kapanahunan ng Kautusan, sila ay kailangang tanggapin at parangalan ng mga tao na dumating bago pa man ang Kapanahunan ng Kautusan, ang mga ito ay isang talaan ng mga gawain na ginawa ng Diyos sa Kapanahunan ng Kautusan, at ang mga ito ay tunay na katibayan ng pamumuno at patnubay ng Diyos sa lahat ng sangkatauhan.

   Ang Sangkatauhan ay Habambuhay na Hindi Maihihiwalay Mula sa mga Turo at Panustos ng Diyos

   Sa mga alituntuning ito nakikita natin na ang saloobin ng Diyos sa Kanyang gawain, sa Kanyang pamamahala, at sa sangkatauhan ay lubhang seryoso, matapat, mahigpit, at responsable. Ginagawa niya ang gawain na dapat Niyang gawin sa sangkatauhan ayon sa Kanyang mga hakbang, nang walang kahit na maliit na pagkakaiba, pinapahayag ang mga salita na dapat Niyang sabihin sa sangkatauhan nang walang katiting na pagkakamali o pagkukulang, na nagpapahintulot sa tao na makita na siya ay hindi maaaring ihiwalay mula sa pamumuno ng Diyos, at pinakita sa kanya kung gaano kahalaga ang lahat ng sinasabi at ginagawa ng Diyos sa sangkatauhan. Hindi alintana sa kung ano ang tao sa susunod na kapanahunan, sa madaling sabi, sa pinaka-simula—sa Kapanahunan ng Kautusan—ginawa ng Diyos ang mga simpleng bagay na ito. Sa Diyos, ang mga konsepto ng tao, ang mundo, at ang sangkatauhan sa kapanahunang iyon ay mahirap unawain at malabo, at kahit na sila ay nagkaroon ng ilang may kamalayang mga ideya at intensyon, ang lahat ng mga ito ay hindi maliwanag at hindi tama, at sa gayon ang sangkatauhan ay hindi maaaring ihiwalay mula sa mga turo ng Diyos at mga pantustos para sa kanila. Ang pinakaunang sangkatauhan ay walang alam, at sa gayon ang Diyos ay kailangang simulan ang pagtuturo sa kanila mula sa pinaka-mababaw at mga pangunahing mga prinsipyo para patuloy na mabuhay at mga alituntuning kinakailangan para sa pamumuhay, pinupuspos ang mga bagay na ito sa puso ng tao nang paunti-unti, at binibigyan ang tao ng unti-unting pag-unawa sa Diyos, isang unti-unting pagpapahalaga at pag-unawa sa pamumuno ng Diyos, at isang pangunahing konsepto ng kaugnayan sa pagitan ng tao at Diyos, sa pamamagitan nitong mga alituntunin, at sa pamamagitan nitong mga patakaran, na mga salita. Pagkatapos makamit ang epektong ito, saka lamang nakapagsimula ang Diyos, unti-unti, na gawin ang gawaing gagawin Niya sa bandang huli, at kaya ang mga alituntuning ito at gawaing ginawa ng Diyos sa Kapanahunan ng Kautusan ay ang saligan ng Kanyang gawain sa pagliligtas ng sangkatauhan, at ang unang yugto ng gawain ng plano sa pamamahala ng Diyos. Bagaman, bago ang gawain sa Kapanahunan ng Kautusan, ang Diyos ay nagsabi kay Adan, Eba, at sa kanilang mga anak, na ang mga utos at mga aral na ito ay hindi masyadong maparaan o tiyak na nangangailangang sabihin nang paisa-isa sa tao, at hindi sila nakasulat, at hindi sila naging mga alituntunin. Iyon ay dahil, sa panahong iyon, ang plano ng Diyos ay hindi pa ganoon kalawak; tanging kapag ginabayan ng Diyos ang tao sa hakbang na ito ay saka lang Niya maaaring simulan na sabihin ang mga alintuntuning ito ng Kapanahunan ng Kautusan, at simulang ipagawa sa mga tao ang mga ito. Ito ay isang kinakailangang proseso, at ang kalalabasan ay hindi maiiwasan. Ang mga simpleng kaugalian at alituntunin na ito ay nagpapakita sa tao ng mga hakbang ng gawain sa pamamahala ng Diyos at ang karunungan ng Diyos na naibunyag sa Kanyang plano sa pamamahala. Alam ng Diyos kung ano ang nilalaman at mga paraan na gagamitin para magsimula, ano ang mga paraang gagamitin upang magpatuloy, at kung anong paraan ang gagamitin para tapusin upang maaaring makamtan Niya ang grupo ng mga tao na magpapatotoo sa Kanya, na maaaring magkamit ng grupo ng mga tao na may parehong pag-iisip sa Kanya. Alam niya kung ano ang nasa loob ng tao, at alam kung ano ang kulang sa tao, alam Niya kung ano ang dapat Niyang ibigay, at kung paano Siya dapat mamuno sa tao, at alam din Niya kung ano ang dapat at hindi dapat gawin ng tao. Ang tao ay parang isang papet: Kahit na siya ay walang pag-unawa sa kalooban ng Diyos, hindi niya mapigilang mapangunahan ng gawain sa pamamahala ng Diyos, unti-unti, hanggang sa araw na ito. Walang kalabuan sa puso ng Diyos tungkol sa kung ano ang dapat Niyang ginawa; sa Kanyang puso ay mayroong isang napakalinaw at matingkad na plano, at isinagawa Niya ang gawain na Siya Mismo ay nagnais na gawin na sang-ayon sa Kanyang mga hakbang at sa Kanyang plano, sumusulong mula sa mababaw hanggang sa malalim. Kahit na hindi Niya ipinahiwatig ang gawain na dapat Niyang gawin sa susunod, ang Kanyang kasunod na gawain ay patuloy pa rin na isinasagawa at sumusulong nang lubos na alinsunod sa Kanyang plano, na isang pagpapahayag ng kung ano ang mayroon at kung ano ang Diyos, at ito rin ang awtoridad ng Diyos. Hindi alintana kung aling yugto ng Kanyang plano sa pamamahala ang ginagawa Niya, ang Kanyang disposisyon at ang Kanyang diwa ay kumakatawan sa Kanya Mismo. Ito ay lubusang totoo. Anuman ang kapanahunan, o ang yugto ng gawain, kung anong uri ng mga tao ang mahal ng Diyos, kung anong uri ng mga tao ang kinapopootan Niya, ang Kanyang disposisyon at lahat ng kung anong mayroon at kung ano Siya ay hindi kailanman magbabago. Kahit na ang mga alituntunin at prinsipyong ito na itinatag ng Diyos sa Kapanahunan ng Kautusan ay tila napaka-simple at mababaw sa mga tao ngayon, at kahit na ang mga ito ay madaling maunawaan at makamit, mayroon pa ring karunungan ng Diyos sa mga ito, at naroon pa rin ang disposisyon ng Diyos at kung ano ang mayroon at kung ano Siya. Dahil sa loob ng mga tila simpleng alituntuning ito ay ipinahayag ang responsibilidad ng Diyos at pag-aalaga sa sangkatauhan, at ang katangi-tanging diwa ng Kanyang mga pag-iisip, na nagpapahintulot sa tao na lubos na mapagtanto ang katunayan na ang Diyos ang namamahala sa lahat ng bagay at ang lahat ng bagay ay kontrolado ng Kanyang kamay. Hindi alintana sa kung gaano kadalubhasa sa kaalaman ang sangkatauhan, o kung gaano karaming teorya o misteryo ang kanyang nauunawaan, sa Diyos wala sa mga ito ang may kakayahan na palitan ang Kanyang panunustos, at pamumuno sa sangkatauhan; ang sangkatauhan ay magpakailanman hindi mapaghihiwalay mula sa patnubay ng Diyos at personal na gawain ng Diyos. Ganito ang hindi mapaghiwalay na kaugnayan sa pagitan ng tao at ng Diyos. Hindi alintana kung nagbibigay sa iyo ang Diyos ng isang utos, o alituntunin, o nagbibigay ng katotohanan upang iyong maunawaan ang Kanyang kalooban, kahit na ano ang ginagawa Niya, ang layunin ng Diyos ay upang gabayan ang tao sa isang magandang kinabukasan. Ang mga salitang binigkas ng Diyos at ang gawain na ginagawa Niya ay parehong mga pahayag ng isang aspeto ng Kanyang diwa, at ang mga pahayag ng isang aspeto ng Kanyang disposisyon at ng Kanyang karunungan, ang mga ito ay kinakailangang mga hakbang ng Kanyang plano sa pamamahala. Ito ay hindi dapat makaligtaan! Ang kalooban ng Diyos ay nasa anumang ginagawa Niya; ang Diyos ay hindi natatakot sa mga hindi tamang salita, at hindi rin Siya takot sa anumang mga pagkaintindi o pag-iisip ng tao tungkol sa Kanya. Ginagawa lamang Niya ang Kanyang gawain, at patuloy sa Kanyang pamamahala, alinsunod sa Kanyang plano sa pamamahala, na hindi mapipigilan ng sinumang tao, o anumang bagay.

OK, iyan na lamang para sa ngayon. Hanggang sa susunod nating pagkikita!

Hunyo 13, 2014

Mga Talababa:

a. Ang orihinal na teksto ay inalis ang "ang pamagat ng."

b. Ang orihinal na teksto ay inalis ang "ang pagkawala ng."

c. Ang orihinal na teksto ay inalis ang "na ay nawala."

mula sa Mga Pagbigkas ni Cristo ng mga Huling Araw (Mga Seleksyon)

 Ang pinagmulan: "Ang Gawain ng Diyos, ang Disposisyon ng Diyos, at ang Diyos Mismo I"

Rekomendasyon: Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ay itinatag ng personal na bumalik na Panginoong Jesus sa mga huling araw

Paano nagsimula ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos?