Kidlat ng Silanganan - Ang Tiwaling Sangkatauhan ay Higit na Nangangailangan ng Kaligtasan ng Diyos na Naging Katawang-tao

Kidlat ng Silanganan - Ang Tiwaling Sangkatauhan ay Higit na Nangangailangan ng Kaligtasan ng Diyos na Naging Katawang-tao

Naging nagkatawang-tao ang Diyos

dahil ang pakay ng Kanyang gawain ay hindi ang espiritu ni Satanas, o anumang walang katawang-tao na bagay, kundi ang tao, na katawang-tao at ginawang tiwali ni Satanas. Ito ay tiyak na dahil ang katawang-tao ng tao ay naging tiwali kaya ginawa ng Diyos ang taong nagkatawang-tao na pakay ng Kanyang gawain; bukod dito, sapagka’t ang tao ay ang pakay ng katiwalian, ginawa Niya ang tao na tanging layon ng Kanyang gawain sa lahat ng mga yugto ng Kanyang gawain ng pagliligtas.
Ang tao ay isang may kamatayan na nilalang, na may katawang-tao at dugo, at ang Diyos lamang ang Nag-iisa na maaaring magligtas sa tao. Sa ganitong paraan, ang Diyos ay dapat maging isang tao na nagtataglay ng parehong mga katangian bilang tao upang gawin ang Kanyang gawain, upang makamit ng Kanyang gawain ang mas mahusay na mga epekto. Kailangang maging tao ng Diyos upang gawin ang Kanyang gawain dahil ang tao ay sa katawang-tao, at hindi kayang pagtagumpayan ang kasalanan o alisin ang sarili sa katawang-tao. Kahit na ang diwa at pagkakakilanlan ng Diyos na nagkatawang-tao ay malaki ang pagkakaiba mula sa diwa at pagkakakilanlan ng tao, gayon pa man ang Kanyang hitsura ay kapareho ng tao, nasa Kanya ang hitsura ng isang pangkaraniwang tao, at pinangungunahan ang buhay ng isang karaniwan na tao, at yaong mga makakakita sa Kanya ay walang makikitang pagkakaiba sa isang karaniwang tao. Ang karaniwang hitsura na ito at normal na pagkatao ay sapat para sa Kanya na gawin ang Kanyang banal na gawain sa normal na pagkatao. Ang Kanyang katawang-tao ay nagbibigay-daan sa Kanya na gawin ang Kanyang gawain sa normal na pagkatao, at tumutulong sa Kanya na gawin ang Kanyang gawain sa gitna ng tao, at ang Kanyang normal na pagkatao, bukod doon, ay tumutulong sa Kanya na isagawa ang gawain ng pagliligtas sa gitna ng tao. Kahit ang Kanyang normal na pagkatao ay naging sanhi ng malaking kaguluhan sa gitna ng tao, ang ganoong kaguluhan ay hindi nakaapekto sa karaniwang mga bunga ng Kanyang gawain. Sa madaling salita, ang gawain ng Kanyang normal na katawang-tao ay may sukdulang pakinabang sa tao. Kahit na karamihan sa mga tao ay hindi tinatanggap ang Kanyang normal na pagkatao, ang Kanyang gawain ay maaari pa ring maging mabisa, at ang mga epekto na ito ay nakakamit salamat sa Kanyang normal na pagkatao. Ito ay walang pag-aalinlangan. Mula sa Kanyang gawain sa katawang-tao, ang tao ay makakakuha ng sampung beses o dose-dosenang beses na higit na mga bagay kaysa sa mga pagkaintindi na umiiral sa gitna ng tao tungkol sa Kanyang normal na pagkatao, at ang ganoong mga pagkaintindi sa huli ay dapat na lahat ay lulunin ng Kanyang gawain. At ang epekto na nakamit ng Kanyang gawain, na kung sabihin, ang kaalaman ng tao tungo sa Kanya, ay malayong mahigitan ang mga pagkaintindi ng tao tungkol sa Kanya. Walang paraan upang isipin o sukatin ang gawain na ginagawa Niya sa katawang-tao, dahil ang Kanyang katawang-tao ay hindi katulad ng sinumang tao sa katawang-tao; kahit na ang panlabas na balat ay magkapareho, ang sangkap ay hindi pareho. Ang Kanyang katawang-tao ay gumagawa ng maraming mga pagkaintindi sa gitna ng tao tungkol sa Diyos, gayon pa man ang Kanyang katawang-tao ay maaari ring payagan ang tao upang makakuha ng maraming kaalaman, at maaari ding lupigin ang sinumang tao na nagmamay-ari ng isang katulad na panlabas na balat. Dahil Siya ay hindi lamang isang tao, kundi ang Diyos na may panlabas na balat ng isang tao, at walang maaaring ganap na tarukin o makaintindi sa Kanya. Ang isang hindi nakikita at hindi mahipo na Diyos ay minamahal at tinatanggap ng lahat. Kung ang Diyos ay isa lamang Espiritu na hindi nakikita ng tao, napakadali para sa tao na maniwala sa Diyos. Ang tao ay maaaring magbigay ng libreng renda sa kanyang imahinasyon, maaaring pumili ng kahit anong imahe na gusto niya bilang imahe ng Diyos upang malugod ang kanyang sarili at gawing masaya ang kanyang sarili. Sa ganitong paraan, maaaring gawin ng tao ang anuman na pinaka-kasiya-siya sa kanyang sariling Diyos, at na kung saan ang Diyos na ito ay pinakahanda na gawin, nang walang anumang pag-aalinlangan. Higit pa rito, ang tao ay naniniwala na walang sinuman ang mas tapat at masipag kaysa kanya sa kabanalan sa Diyos, at na ang lahat ng iba ay mga Gentil na mga aso, at mga di-matapat sa Diyos. Maaaring sabihin na ito ang hinahangad ng mga malabo at batay sa doktrina ang paniniwala sa Diyos; ang kanilang hinahanap ay lahat ng higit na magkakapareho, na may kaunting pagkakaiba. Ito lamang dahil sa ang mga imahe ng Diyos sa kanilang mga imahinasyon ay naiiba, ngunit ang kanilang diwa ay tunay na pareho.

Ang tao ay hindi naliligalig sa pamamagitan ng kanyang walang inaalaala na paniniwala sa Diyos, at naniniwala sa Diyos kung paano nakalulugod sa kanya. Ito ay isa sa mga "karapatan at kalayaan ng tao," na walang sinuman ang maaaring gumambala, dahil ang tao ay naniniwala sa kanyang sariling Diyos at hindi sa Diyos ng kung sino pa man; ito ay ang kanyang sariling pribadong ari-arian, at halos lahat ay nagtataglay ng ganitong uri ng pribadong ari-arian. Itinuturing ng tao ang ari-arian na ito bilang mahalagang kayamanan, ngunit sa Diyos walang anuman na mas mababang-loob o walang kabuluhan, sapagka’t walang mas malinaw na indikasyon ng pagsalungat sa Diyos kaysa pribadong pag-aari na ito ng tao. Ito ay dahil sa gawain ng Diyos na nagkatawang-tao na ang Diyos ay naging tao na may isang nasasalat na anyo, at siyang maaaring makita at mahipo ng tao. Siya ay hindi isang walang hugis na Espiritu, ngunit isang katawang-tao na maaaring madikitan at nakikita ng tao. Gayunman, karamihan ng mga Diyos na pinaniniwalaan ng tao ay mga walang laman na mga diyos na walang hugis, na kung saan ay mga walang anyo rin. Sa ganitong paraan, ang nagkatawang-taong Diyos ay naging kaaway ng karamihan sa mga taong naniniwala sa Diyos, at mga taong hindi matanggap ang katotohanan ng pagkakatawang-tao ng Diyos ay, magka-parehong, maging mga kaaway ng Diyos. Ang tao ay nagtataglay ng mga pagkaintindi hindi dahil sa kanyang paraan ng pag-iisip, o dahil sa kanyang paghihimagsik, ngunit dahil sa pribadong pag-aari na ito ng tao. Karamihan sa mga tao ay mamamatay dahil sa pag-aari na ito, at ang malabong Diyos na ito na hindi maaaring hipuin, hindi maaaring makita, at sa totoo ay hindi umiiral ang sumisira sa buhay ng tao. Ang buhay ng tao ay hindi pinagkakaitan ng Diyos na nagkatawang-tao, lalo na sa Diyos ng langit, kundi sa pamamagitan ng Diyos ng sariling guni-guni ng tao. Ang tanging dahilan na ang Diyos na nagkatawang-tao ay naparito sa katawang-tao ay dahil sa mga pangangailangan ng tiwaling tao. Ito ay dahil sa mga pangangailangan ng tao ngunit hindi ang Diyos, at ang lahat ng Kanyang mga sakripisyo at paghihirap ay para sa kapakanan ng sangkatauhan, at hindi para sa kapakanan ng Diyos Mismo. Walang mga kalamangan at kahinaan o mga gantimpala para sa Diyos; hindi Siya ang mag-aani ng ilang mga hinaharap na aanihin, kung hindi ay ang mga dati Niyang mga pag-aari. Ang lahat ng Kanyang ginagawa at mga sakripisyo para sa sangkatauhan ay hindi upang Siya ay magkamit ng mahusay na mga gantimpala, ngunit pulos para sa kapakanan ng sangkatauhan. Kahit ang gawain ng Diyos sa katawang-tao ay nagsasangkot ng maraming hindi mailarawan na mga paghihirap, ang mga epekto na ganap nitong makakamit ay malayong lumampas sa mga gawaing natapos nang direkta sa pamamagitan ng Espiritu. Ang gawain ng katawang-tao ay kasama ang maraming paghihirap, at ang katawang-tao ay hindi nagtataglay ng parehong mahusay na pagkakakilanlan tulad ng Espiritu, hindi maaaring isagawa ang parehong kahima-himalang mga gawain tulad ng Espiritu, at higit na hindi siya maaaring magtaglay ng parehong awtoridad tulad ng Espiritu. Ngunit ang diwa ng gawaing natapos sa pamamagitan ng karaniwang katawang-tao na ito ay malayong nakalalamang sa gawain na direktang ginawa sa pamamagitan ng Espiritu, at mismong ang katawang-tao na ito ng Kanyang sarili ay ang kasagutan sa lahat ng mga pangangailangan ng tao. Para sa mga maililigtas, ang gamit na halaga ng Espiritu ay malayong mas mababa kaysa sa katawang-tao: Ang gawain ng Espiritu ay magagawang masakop ang buong mundo, sa lahat ng mga bundok, mga ilog, mga lawa, at mga karagatan, ngunit ang gawa ng katawang-tao ay mas mabisang may kinalaman sa bawat tao na makasasalamuha Niya. Higit pa rito, ang katawang-tao ng Diyos sa mayroong nasasalat na anyo ay maaaring mas mabisang maunawaan at pagkakatiwalaan ng tao, at higit pang mapalalim ang kaalaman ng tao sa Diyos, at maaaring mag-iwan sa tao ng mas malalim na pagkakilala ng mga aktwal na mga gawa ng Diyos. Ang gawain ng Espiritu ay nababalot ng misteryo, ito ay mahirap para sa mga may kamatayan na nilalang upang arukin ang lalim, at mas mahirap para sa kanila upang makita, at kaya maaari lamang silang umasa sa mga mababaw na paglalarawan. Ang gawain ng katawang-tao, gayunpaman, ay karaniwan, at batay sa katotohanan, at nagmamay-ari ng mayamang karunungan, at ito ay isang katotohanan na maaaring makita sa pamamagitan ng pisikal na paningin ng tao; maaaring personal na maranasan ng tao ang karunungan ng mga gawa ng Diyos, at hindi kailangan upang gamitin ang kanyang masaganang imahinasyon. Ito ang katumpakan at tunay na halaga ng gawain ng Diyos sa katawang-tao. Ang Espiritu ay maaari lamang gumawa ng mga bagay na hindi nakikita ng tao at mahirap para sa kanyang isipin, halimbawa ang pagliliwanag ng Espiritu, ang paggalaw ng Espiritu, at ang patnubay ng Espiritu, ngunit para sa mga tao na may isip, ang mga ito ay hindi magbigay ng anumang malinaw na kahulugan. Sila ay magbibigay lamang ng isang paggalaw, o isang malawak na kahulugan, at hindi maaaring magbigay ng isang pagtuturo sa mga salita. Ang gawain ng Diyos sa katawang-tao, gayunpaman, ay lubos na naiiba: Ito ay may tumpak na patnubay ng mga salita, may malinaw na kalooban, at may malinaw na kinakailangang mga layunin. At kaya ang tao ay hindi kailangan upang mag-apuhap sa paligid, o gamitin ang kanyang imahinasyon, lalo na ang gumawa ng paghuhula. Ito ang kalinawan ng gawain sa katawang-tao, at ang mahusay na pagkakaiba mula sa gawain ng Espiritu. Ang gawain ng Espiritu ay angkop lamang para sa isang limitadong saklaw, at hindi maaaring palitan ang gawain ng katawang-tao. Ang gawain ng katawang-tao ay nagbibigay sa tao ng lalong mas eksakto at kinakailangang mga layunin at lalong tunay na, mahalagang kaalaman kaysa sa gawa ng Espiritu. Ang pinakamalaking halaga na gawain upang itiwali ang tao ay yaong nagbibigay ng tumpak na mga salita, malinaw na mga layunin upang itaguyod, at maaaring makita at mahawakan. Tanging ang makatotohanang gawain at napapanahong pagpatnubay ang angkop sa mga panlasa ng tao, at tanging tunay na gawa ang maaaring magligtas sa tao mula sa kanyang tiwali at mahalay na disposisyon. Ito ay maaari lamang makamit sa pamamagitan ng Diyos na nagkatawang-tao; tanging ang Diyos na nagkatawang-tao lamang ang maaaring magligtas sa tao mula sa kanyang dating tiwali at mahalay na disposisyon. Kahit na ang Espiritu ang likas na diwa ng Diyos, ang gawain na tulad nito ay maaari lamang gawin sa pamamagitan ng Kanyang katawang-tao. Kung ang Espiritu ay gumawa nang nag-iisa, kung gayon ay hindi posible na maging epektibo ang Kanyang gawain—ito ay isang malinaw na katotohanan. Kahit karamihan sa mga tao ay naging mga kaaway ng Diyos dahil sa katawang-tao na ito, kapag winakasan Niya ang Kanyang gawain, ang mga taong laban sa Kanya ay hindi lamang titigil sa pagiging Kanyang mga kaaway, ngunit sa kabaligtaran ay magiging Kanyang mga saksi. Sila ay magiging mga saksi na nalupig sa pamamagitan Niya, mga saksi na kaayon sa Kanya at hindi maaaring ihiwalay mula sa Kanya. Gagawin Niyang malaman ng tao ang kahalagahan ng Kanyang gawain sa katawang-tao sa tao, at dapat malaman ng tao ang kahalagahan ng katawang-tao na ito sa kahulugan ng pag-iral ng tao, dapat malaman ang Kanyang tunay na halaga sa paglago ng buhay ng tao, at, higit pa rito, dapat malaman na ang katawang-tao na ito ay magiging isang buhay na bukal ng buhay kung saan ang tao ay hindi makakayang humiwalay. Kahit na ang nagkatawang-tao na laman ng Diyos ay malayo mula sa pagtutugma ng pagkakakilanlan at posisyon ng Diyos, at tila hindi tugma ang tao sa Kanyang tunay na kalagayan, ang katawang-tao na ito, na hindi nagtataglay ng tunay na imahe ng Diyos, o ang tunay na pagkakakilanlan ng Diyos, ay maaaring gawin ang gawain na hindi makayang gawing direkta ng Espiritu ng Diyos. Ito ang tunay na kabuluhan at halaga ng pagkakatawang-tao ng Diyos, at ito ang kabuluhan at halaga na hindi mapahalagahan at matanggap ng tao. Kahit lahat ng tao ay tumingin sa Espiritu ng Diyos at hamakin ang katawang-tao ng Diyos, hindi isinasaalang-alang kung paano nila tingnan o pag-isipan, ang tunay na kabuluhan at kahalagahan ng katawang-tao ay malayong nilampasan ang sa Espiritu. Siyempre, ito ay tungkol lamang sa tiwaling sangkatauhan. Para sa lahat na naghahangad ng katotohanan at nasasabik sa pagpapakita ng Diyos, ang gawain ng Espiritu ay ang pagbibigay lamang ng paggalaw o pagbubunyag, at isang pakiramdam ng pagkakamangha na hindi maipaliliwanag at hindi mailarawan ng isip, at isang pakiramdam na ito ay mahusay, walang kapantay, at kahanga-hanga, ngunit hindi rin maaaring matamo at makuha ng lahat. Ang tao at ang Espiritu ng Diyos ay maaari lamang tumingin sa bawat isa mula sa malayo, na parang may napakalayong distansya sa pagitan ng mga ito, at sila ay kailanman hindi maaaring maging magkapareho, na parang pinaghihiwalay ng isang hindi nakikitang pagitan. Sa katunayan, ito ay isang ilusyon na ibinigay ng Espiritu sa tao, dahil ang Espiritu at ang tao ay hindi pareho ng uri, at ang Espiritu at ang tao ay hindi kailanman magkakasamang mabuhay sa parehong mundo, at sapagka't ang Espiritu ay hindi nagtataglay ng pagkatao. Kaya ang tao ay hindi kinakailangan ang Espiritu, sapagka’t ang Espiritu ay hindi direktang magagawa ang gawain na karamihang kinakailangan ng tao. Ang gawain ng katawang-tao ay nag-aalok sa tao ng tunay na layunin upang itaguyod, linawin ang mga salita, at isang katinuan na Siya ay tunay at normal, na Siya ay mapagpakumbaba at pangkaraniwan. Kahit maaaring matakot ang tao sa Kanya, para sa karamihan ng mga tao Siya ay madaling makaugnay: Maaaring masdan ng tao ang Kanyang mukha, at dinggin ang Kanyang tinig, at hindi Siya kailangang tingnan mula sa malayo. Ang katawang-tao na ito ay mararating ng tao, hindi malayo, o di-maarok, ngunit nakikita at mahihipo, dahil ang katawang-tao na ito ay nasa parehong mundo bilang tao.

   Para sa lahat ng mga nabubuhay sa katawang-tao, ang pagbabago ng kanilang disposisyon ay nangangailangan ng pagtaguyod ng mga layunin, at ang pagkilala sa Diyos ay nangangailangan ng pagsaksi sa tunay na mga gawa at ang tunay na mukha ng Diyos. Kapwa ay maaari lamang makamit sa pamamagitan ng nagkatawang-taong laman ng Diyos, at ang kapwa ay maaari lamang matupad sa pamamagitan ng normal at tunay na katawang-tao. Ito ay kung bakit mahalaga ang pagkakatawang-tao, at kung bakit kinakailangan ito ng lahat ng tiwaling sangkatauhan. Dahil ang mga tao ay kinakailangang makilala ang Diyos, ang mga imahe ng malabo at kahima-himalang mga Diyos ay dapat maiwaksi mula sa kanilang mga puso, at dahil kinakailangan nilang alisin ang kanilang tiwaling disposisyon, dapat muna nilang malaman ang kanilang tiwaling disposisyon . Kung tanging tao ang gagawa sa pagwawaksi ng mga imahe ng malabong Diyos mula sa mga puso ng mga tao, kung gayon siya ay mabibigo na makamit ang tamang epekto. Ang mga imahe ng malabong Diyos sa mga puso ng mga tao ay hindi maaaring mailantad, maiwaksi, o ganap na mapaalis sa pamamagitan ng mga salita lamang. Sa paggawa nito, sa huli ay hindi pa rin posible na palayasin ang malalim na pagkabaon ng mga bagay na ito mula sa mga tao. Tanging ang praktikal na Diyos at ang tunay na larawan ng Diyos ang maaaring pumalit sa mga malabo at kahima-himalang mga bagay na ito upang payagan ang mga tao na unti-unting malaman ang mga ito, at sa ganitong paraan lamang maaaring makamit ang takdang epekto. Kinikilala ng tao na ang Diyos na kanyang hinahangad ng mga panahong nakaraan ay malabo at kahima-himala. Na ang maaaring makapagkamit ng epekto na ito ay hindi ang direktang pamumuno ng Espiritu, lalong hindi ang mga aral ng isang tiyak na indibidwal, ngunit ang Diyos na nagkatawang-tao. Ang mga pagkaintindi ng tao ay inilatag nang hubad kapag opisyal na ginagawa ng Diyos na nagkatawang-tao ang Kanyang gawain, dahil ang pagiging normal at katotohanan ng Diyos na nagkatawang-tao ay ang kabaligtaran ng malabo at kahima-himalang Diyos sa imahinasyon ng tao. Ang dating pagkaintindi ng tao ay maaari lamang ibunyag sa pamamagitan ng kanilang kaibahan sa Diyos na nagkatawang-tao. Kung wala ang paghahambing sa Diyos na nagkatawang-tao, ang mga pagkaintindi ng tao ay hindi mabubunyag; sa ibang salita, kung walang kaibahan sa katotohanan ang malalabong mga bagay ay hindi mabubunyag. Walang may kakayahan na gumamit ng mga salita upang gawin ang gawaing ito, at walang sinuman ang may kakayahang bumigkas ng maliwanag sa gawaing ito gamit ang mga salita. Tanging ang Diyos Mismo ang maaaring gumawa ng Kanyang sariling gawa, at walang sinuman ang maaaring gumawa ng gawaing ito sa Kanyang pangalan. Hindi mahalaga kung gaano kayaman ang wika ng tao, hindi niya kaya na bigkasin nang maliwanag ang katotohanan at pagiging karaniwan ng Diyos. Maaari lamang makilala ng tao ang Diyos sa mas kapaki-pakinabang na paraan, at maaari lamang Siyang makita nang mas malinaw, kung ang Diyos ay personal na gagawa sa gitna ng tao at ganap na natatanghal ang Kanyang larawan at ang Kanyang pagka-Diyos. Ang epektong ito ay hindi maaaring makamit sa pamamagitan ng anumang tao na katawang-tao. Siyempre, ang Espiritu ng Diyos ay hindi rin kayang makamit ang epekto na ito. Maaaring iligtas ng Diyos ang tiwaling tao mula sa impluwensya ni Satanas, ngunit ang gawain na ito ay hindi maaaring direktang gawin sa pamamagitan ng Espiritu ng Diyos; sa halip, ito ay maaari lamang gawin sa pamamagitan ng katawang-tao na suot ng Espiritu ng Diyos, sa pamamagitan ng laman ng nagkatawang-tao ng Diyos. Ang katawang-tao na ito na tao at Diyos din, ay isang tao na nagmamay-ari ng normal na pagkatao at Diyos din na nagmamay-ari ng buong pagka-Diyos. At sa gayon, kahit na ang katawang-tao na ito ay hindi ang Espiritu ng Diyos, at lubos na naiiba sa Espiritu, ito pa rin ang nagkatawang-tao na Diyos Mismo na nagliligtas sa tao, na ang Espiritu at ang katawang-tao din. Hindi mahalaga kung ano ang tawag sa Kanya, sa huli ito pa rin ay ang Diyos Mismo na nagliligtas ng sangkatauhan. Sapagka't ang Espiritu ng Diyos ay hindi mapaghihiwalay mula sa katawang-tao, at ang gawain ng katawang-tao ay ang gawain din ng Espiritu ng Diyos; ito lamang ay dahil ang gawaing ito ay hindi ginawa gamit ang pagkakakilanlan ng Espiritu, ngunit ito ay natapos gamit ang pagkakakilanlan ng katawang-tao. Ang gawain na kailangang matapos nang direkta sa pamamagitan ng Espiritu ay hindi nangangailangan ng pagkakatawang-tao, at ang gawain na nangangailangan ng katawang-tao na gagawa ay hindi maaaring gawin nang direkta sa pamamagitan ng Espiritu, at maaari lamang gawin sa pamamagitan ng Diyos na nagkatawang-tao. Ito ang kinakailangan para sa gawaing ito, at ito ang kinakailangan ng tiwaling sangkatauhan. Sa tatlong yugto ng gawain ng Diyos, isang yugto lamang ang direktang natupad sa pamamagitan ng Espiritu, at ang natitirang dalawang yugto ay natupad sa pamamagitan ng Diyos na nagkatawang-tao, at hindi direkta sa pamamagitan ng Espiritu. Ang gawain ng kautusang ginawa ng Espiritu ay hindi kasangkot ang pagpapalit ng tiwaling disposisyon ng tao, at wala rin itong kaugnayan sa kaalaman ng tao sa Diyos. Ang gawain ng katawang-tao ng Diyos sa Kapanahunan ng Biyaya at ang Kapanahunan ng Kaharian, gayunpaman, ay nagsasangkot sa tiwaling disposisyon ng tao at ang kanyang kaalaman tungkol sa Diyos, at ito ay isang mahalaga at napakahalagang bahagi ng gawain ng pagliligtas. Samakatuwid, ang tiwaling sangkatauhan ay mas kinakailangaan ang kaligtasan ng Diyos na nagkatawang-tao, at mas nangangailangan ng direktang gawain ng Diyos na nagkatawang-tao. Kinakailangan ng sangkatauhan ang Diyos na nagkatawang-tao upang magpastol sa kanya, sumuporta sa kanya, painumin siya, magpakain sa kanya, hatulan at kastiguhin siya, at nangangailangan siya ng higit na biyaya at mas higit na pagtubos mula sa Diyos na nagkatawang-tao. Tanging ang Diyos sa katawang-tao ang maaaring pagkatiwalaan ng tao, ang pastol ng tao, ang handang sasaklolo ng tao, at lahat ng ito ay ang pangangailangan ng pagkakatawang-tao ngayon at sa mga nakaraang panahon.

   Ang tao ay ginawang tiwali ni Satanas, at siya ang pinakamataas sa lahat ng mga nilalang ng Diyos, kaya ang tao ay nangangailangan ng kaligtasan ng Diyos. Ang pakay ng kaligtasan ng Diyos ay ang tao, hindi si Satanas, at ang maliligtas ay ang katawang-tao ng tao, at ang kaluluwa ng tao, at hindi ang demonyo. Si Satanas ang pakay ng paglipol ng Diyos, ang tao ay ang pakay ng kaligtasan ng Diyos, at ang katawang-tao ng tao ay ginawang tiwali ni Satanas, kaya ang unang ililigtas dapat ay ang katawang-tao ng tao. Ang katawang-tao ng tao ay pinakamatinding ginawang tiwali, at ito ay naging isang bagay na lumalaban sa Diyos, na siyang lantarang sumasalungat at tinatanggihan ang pag-iral ng Diyos. Ang masamang katawang-tao na ito ay simpleng masyadong mailap, at walang mas mahirap na pakitunguhan o baguhin kaysa sa tiwaling disposisyon ng katawang-tao. Lumapit si Satanas sa katawang-tao ng tao upang lumikha ng gulo, at ginagamit ang katawang-tao ng tao upang abalahin ang gawain ng Diyos, at pahinain ang plano ng Diyos, at sa gayon ang tao ay naging si Satanas, at ang kaaway ng Diyos. Upang mailigtas ang tao, dapat muna siyang lupigin. Ito ang dahilan kung bakit tumatayo ang Diyos sa hamon at dumarating sa katawang-tao upang gawin ang gawain na nais Niyang gawin, at labanan si Satanas. Ang Kanyang layunin ay ang kaligtasan ng sangkatauhan, na naging tiwali, at ang pagkatalo at pagkalipol ni Satanas, na naghihimagsik laban sa Kanya. Natatalo Niya si Satanas sa pamamagitan ng Kanyang gawaing panlulupig sa tao, at sabay na ililigtas ang tiwaling sangkatauhan. Kung kaya, malulutas ng Diyos ang dalawang problema nang sabay. Siya ay kumikilos sa katawang-tao, at nagsasalita sa katawang-tao, at isasagawa ang lahat ng trabaho sa katawang-tao upang mas mahusay na makipag-ugnayan sa tao, at mas mahusay na lupigin ang tao. Ang huling sandaling nagkatawang-tao ang Diyos, ang Kanyang gawain sa mga huling araw ay wawakasan sa katawang-tao. Aayusin Niya ang lahat ng tao ayon sa uri, wawakasan ang Kanyang buong pamamahala, at wawakasan din lahat ng Kanyang gawain sa katawang-tao. Matapos ang lahat ng Kanyang gawain sa lupa ay dumating sa katapusan, Siya ay magiging ganap na matagumpay. Sa pagtatrabaho sa katawang-tao, ang Diyos ay ganap nang nalupig ang sangkatauhan, at ganap na nakamit ang sangkatauhan. Hindi ba nangangahulugan na ang Kanyang buong pamamahala ay darating na sa katapusan? Kapag winakasan ng Diyos ang Kanyang gawain sa katawang-tao, bilang ganap na Niyang natalo si Satanas at naging matagumpay, si Satanas ay wala nang pagkakataon upang itiwali ang tao. Ang gawain ng unang pagkakatawang-tao ng Diyos ay ang pagtutubos at kapatawaran ng mga kasalanan ng tao. Ngayon ay ito ay gawaing panlulupig at ganap na pagkamit ng sangkatauhan, upang si Satanas ay hindi na magkaroon ng anumang mga paraan upang gawin ang gawain nito, at magiging ganap na matalo, at ang Diyos ay magiging ganap na matagumpay. Ito ang gawa ng katawang-tao, at ang gawain na ginawa ng Diyos Mismo. Ang paunang gawain ng tatlong yugto ng gawain ng Diyos ay direktang nagawa sa pamamagitan ng Espiritu, at hindi sa pamamagitan ng katawang-tao. Ang huling gawain ng tatlong yugto ng gawain ng Diyos, gayunpaman, ay ginawa sa pamamagitan ng Diyos na nagkatawang-tao, at hindi direkta sa pamamagitan ng Espiritu. Ang gawain ng pagtubos sa mga tagapamagitan na yugto ay ginawa din ng Diyos na nagkatawang-tao. Sa buong gawaing pamamahala, ang pinaka-mahalagang gawain ay ang kaligtasan ng tao mula sa impluwensya ni Satanas. Ang pangunahing gawain ay ang ganap na paglupig sa tiwaling tao, sa gayon ay pinapanumbalik ang dati na paggalang sa Diyos sa puso ng nalupig na tao, at pahihintulutan siyang makamit ang isang normal na buhay, na ang ibig sabihin, ang normal na buhay ng isang nilikha ng Diyos. Ang gawain na ito ay mahalaga, at ito ang ubod ng gawaing pamamahala. Sa tatlong yugto ng gawain ng pagliligtas, ang unang yugto ng gawain ng kautusan ay malayo mula sa ubod ng gawaing pamamahala; ito lamang ay nagkaroon ng bahagyang hitsura ng gawain ng pagliligtas, at hindi ang simula ng gawain ng pagliligtas ng Diyos sa tao mula sa sakop ni Satanas. Ang unang yugto ng gawain ay direktang ginawa sa pamamagitan ng Espiritu dahil, sa ilalim ng kautusan, ang tanging alam ng tao ay sumunod sa kautusan, at hindi magkaroon ng mas maraming katotohanan, at sapagka’t ang gawain sa Kapanahunan ng Kautusan ay bahagyang sinangkot ang mga pagbabago ng disposisyon ng tao, lalo pa sa gawain kung paano maliligtas ang tao mula sa sakop ni Satanas. Kung kaya ang Espiritu ng Diyos ay ginawang ganap itong pinakamataas na simpleng yugto ng gawain na walang kinalaman sa tiwaling disposisyon ng tao. Ang bahaging ito ng gawain ay nagdala ng maliit na kaugnayan sa ubod ng pamamahala, at walang malaking kaugnayan sa opisyal na gawain ng pagliligtas ng tao, at sa gayon ito ay hindi kinakailangan ng Diyos na maging tao upang personal na gawin ang Kanyang gawain. Ang gawain na ginawa ng Espiritu ay ipinahiwatig at hindi maarok, at ito ay nakatatakot at hindi malapitan ng tao; ang Espiritu ay hindi angkop sa direktang paggawa ng gawain ng pagliligtas, at hindi angkop sa direktang pagbibigay-buhay sa tao. Ang pinaka-angkop para sa tao ay ang pagbabagong-anyo ng gawain ng Espiritu sa isang paraan na malapit sa tao, na ang ibig sabihin, kung ano ang pinaka-angkop para sa tao ay ang Diyos na maging isang ordinaryo, karaniwang tao upang gawin ang Kanyang gawain. Ito ay kinakailangan ang Diyos na magkatawang-tao upang palitan ang gawain ng Espiritu, at para sa tao, wala nang mas angkop na paraan para sa Diyos na gumawa. Sa gitna ng tatlong mga yugtong gawaing ito, dalawang yugto ang natupad sa pamamagitan ng katawang-tao, at ang dalawang yugto na ito ay ang susing antas ng gawaing pamamahala. Ang dalawang pagkakatawang-tao ay kapwa komplimentaryo at ginagawang perpekto ang bawat isa. Ang unang yugto ng pagkakatawang-tao ng Diyos ang siyang naglatag ng pundasyon para sa ikalawang yugto, at maaari itong sabihin na ang dalawang anyo ng pagkakatawang-tao ng Diyos ay bumuo ng isang buo, at hindi magkasalungat sa bawat isa. Ang dalawang yugto ng gawain ng Diyos na ito ay isinagawa ng Diyos sa Kanyang pagkakakilanlan na pagkatawang-tao dahil ang mga ito ay napakahalaga sa buong gawaing pamamahala. Halos masasabi na, kung wala ang gawain ng dalawang anyo ng Diyos, ang buong gawaing pamamahala ay maaaring magkakaroon ng paghinto, at ang gawain ng pagliligtas ng sangkatauhan ay magiging walang anuman kundi walang saysay na salita. Kung mahalaga o hindi ang gawain na ito ay batay sa mga pangangailangan ng sangkatauhan, at ang katotohanan ng kasamaan ng sangkatauhan, at ang kalubhaan ng pagsuway ni Satanas at ang kanyang panggugulo sa gawain. Ang isa na tama para sa gawain ay totoong ipinahahayag sa kalikasan ng kanyang gawain, at ang kahalagahan ng gawain. Kung nauukol sa kahalagahan ng gawain na ito, sa kung anong paraan ng gawain ang gagamitin—ang gawain na direktang ginawa sa pamamagitan ng Espiritu, o gawain na ginawa ng Diyos na nagkatawang-tao, o gawain na tinapos sa pamamagitan ng tao—ang unang aalisin ay ang gawain na tinapos sa pamamagitan ng tao, at, batay sa kalikasan ng gawain, at ang kalikasan ng gawain ng Espiritu laban sa yaong sa katawang-tao, ito ay napagpasyahan sa huli na ang gawain na ginawa sa katawang-tao ay mas kapaki-pakinabang para sa tao kaysa sa trabaho na direktang ginawa sa pamamagitan ng Espiritu, at nag-aalok ng higit na mga pakinabang. Ito ang kaisipan ng Diyos sa oras ng pagpapasya kung ang gawain ay ginawa sa pamamagitan ng Espiritu o sa pamamagitan ng katawang-tao. May isang kabuluhan at batayan sa bawat yugto ng gawain. Ang mga ito ay hindi walang batayan na mga paniniwala, at hindi rin sila nagkataon na natupad; mayroong tiyak na karunungan sa mga ito. Ito ang katulad ng katotohanan sa likod ng lahat ng gawain ng Diyos. Sa detalye, may mas higit pang plano ang Diyos sa tulad ng isang dakilang gawain dahil ang Diyos na nagkatawang-tao ay personal na gumagawa sa gitna ng tao. At sa gayon, ang karunungan ng Diyos at ang kabuuan ng Kanyang katauhan ay makikita sa Kanyang bawat kilos, pag-iisip, at ideya sa paggawa; ito ang pagka-Diyos ng Diyos na mas kongkreto at sistematiko. Ang banayad na mga saloobin at mga ideya ay mahirap intindihin para sa tao, at mahirap para sa tao na paniwalaan, at, higit pa rito, mahirap para sa tao na malaman. Ang gawain na ginawa ng tao ay ayon sa pangkalahatang prinsipyo, na kung saan, para sa tao, ay lubos na kasiya-siya. Ngunit kung ihahambing sa gawa ng Diyos, may masyadong malaking pagkakaiba lamang; kahit na ang mga ginawa ng Diyos ay dakila at ang gawain ng Diyos ay isang malaking antas, sa likod ng mga ito ay maraming minuto at eksaktong mga plano at mga kaayusan na hindi mailarawan ng isip ng tao. Bawat yugto ng Kanyang gawain ay hindi lamang ayon sa prinsipyo, ngunit naglalaman din ng maraming bagay na hindi maaaring bigkasin nang maliwanag sa pamamagitan ng wika ng tao, at ito ang mga bagay na hindi nakikita ng tao. Hindi alintana kung ito ay gawain ng Espiritu o gawain ng Diyos na nagkatawang-tao, ang bawat isa ay naglalaman ng mga plano ng Kanyang gawain. Hindi siya gumagawa ng walang batayan, at hindi gumagawa ng walang-kabuluhang gawain. Kapag ang Espiritu ay gumagawa nang direkta ito ay sa Kanyang mga layunin, at kapag Siya ay nagiging tao (na ang ibig sabihin, nang magbagong-anyo ang Kanyang panlabas na balat) upang magtrabaho, ito ay higit pa sa Kanyang pakay. Bakit pa Niya babaguhin nang malaya ang Kanyang pagkakakilanlan? Bakit pa Siya malayang naging isang tao na itinuring na mababang-loob at pinag-uusig?

   Ang Kanyang gawain sa katawang-tao ay nasa sukdulang kabuluhan, na sinabi tungkol sa gawain, at ang Isa na sa huli ay magwawakas sa gawain ay ang nagkatawang-taong Diyos, at hindi ang Espiritu. Ang ilan ay naniniwala na ang Diyos ay maaaring minsan ay pumarito sa lupa at magpakita sa tao, kung saan ay hahatulan Niya mismo ang buong sangkatauhan, susubukan ang bawat isa na walang sinuman ay malalampasan. Ang mga nag-iisip sa ganitong paraan ay hindi alam ang yugto na ito ng gawain ng pagkakatawang-tao. Hindi hahatulan ng Diyos ang mga tao nang isa-isa, at hindi susubukan ang tao nang isa-isa; ang paggawa ng gayon ay hindi magiging gawain ng paghatol. Hindi ba ang katiwalian ng lahat ng sangkatauhan ay pare-pareho? Hindi ba ang diwa ng tao ay magkakapareho? Ang hinuhusgahan ay ang tiwaling diwa ng sangkatauhan, ang diwa ng tao na ginawang tiwali ni Satanas, at ang lahat ng mga kasalanan ng tao. Hindi hahatulan ng Diyos ang ginagawa ng walang kapararakan at walang kabuluhang mga pagkakamali ng tao. Ang gawain ng paghatol ay kumakatawan, at hindi isasagawa para sa isang tiyak na tao. Sa halip, ito ay gawain kung saan ang isang grupo ng mga tao ay hahatulan upang kumatawan sa paghatol ng lahat ng sangkatauhan. Sa pamamagitan ng personal na pagsasagawa ng Kanyang gawain sa isang grupo ng mga tao, ang Diyos na nagkatawang-tao ay ginagamit ang Kanyang gawain upang kumatawan sa gawain ng buong sangkatauhan, kung saan pagkatapos ito ay unti-unting kakalat. Ang gawain ng paghatol ay ganito pa. Hindi hinahatulan ng Diyos ang isang tiyak na uri ng tao o isang tiyak na grupo ng tao, ngunit hinahatulan ang kawalang katarungan ng buong sangkatauhan—pagsalungat ng tao sa Diyos, halimbawa, o kawalang-galang ng tao sa Kanya, o panggugulo sa gawain ng Diyos, at iba pa. Ang hinuhusgahan ay ang diwa ng pagsalungat ng sangkatauhan sa Diyos, at ang gawaing ito ay ang gawain ng paglupig sa mga huling araw. Ang gawain at salita ng Diyos na nagkatawang-tao na sinaksihan ng tao ay gawain ng paghatol sa harap ng malaking puting trono sa mga huling araw, na kung saan ay inisip ng tao sa mga panahon na nakaraan. Ang gawain na kasalukuyang ginagawa sa pamamagitan ng Diyos na nagkatawang-tao ay eksaktong ang paghatol sa harap ng malaking puting trono. Ang Diyos na nagkatawang-tao sa araw na ito ay ang Diyos na humahatol sa buong sangkatauhan sa mga huling araw. Ang katawang-tao na ito at ang Kanyang gawain, salita, at buong disposisyon ay ang kabuuan Niya. Kahit na ang saklaw ng Kanyang gawain ay limitado, at hindi direktang kasangkot ang buong sansinukob, ang diwa ng gawain ng paghatol ay ang direktang paghatol sa lahat ng sangkatauhan; ito ay hindi lamang nagaganap na gawain sa Tsina, o para sa isang maliit na bilang ng mga tao. Sa panahon ng gawain ng Diyos sa katawang-tao, kahit na ang saklaw ng gawain na ito ay hindi kasangkot ang buong sansinukob, ito ay kumakatawan sa gawain ng buong sansinukob, at pagkatapos Niyang wakasan ang gawain sa loob ng gawaing saklaw ng Kanyang katawang-tao, agad Niyang palalawakin ang gawain na ito sa buong sansinukob, sa parehong paraan na ang ebanghelyo ni Jesus ay kumalat sa buong sansinukob kasunod ng Kanyang muling pagkabuhay at pag-akyat. Hindi alintana kung ito ay ang gawain ng Espiritu o ang gawain ng katawang-tao, ito ay gawain na natupad sa loob ng isang limitadong saklaw, ngunit siyang kumakatawan sa gawain ng buong sansinukob. Sa panahon ng mga huling araw, ang Diyos ay nagpapakita para gawin ang Kanyang gawain gamit ang Kanyang nagkatawang-tao na pagkakakilanlan, at ang Diyos na nagkatawang-tao ay ang Diyos na hahatol sa tao sa harap ng malaking puting trono. Hindi alintana kung Siya ang Espiritu o ang nagkatawang-tao, Siya na gumagawa ng gawain ng paghatol ay ang Diyos na hahatol sa sangkatauhan sa mga huling araw. Ito ay tinukoy ayon sa Kanyang gawain, at hindi tinukoy ayon sa Kanyang panlabas na hitsura o ilang iba pang mga kadahilanan. Kahit ang tao ay may mga pagkaintindi sa mga salitang ito, walang sinuman ang maaaring tumanggi sa katotohanan ng paghatol at paglupig ng nagkatawang-taong Diyos sa lahat ng sangkatauhan. Hindi alintana kung paano ito sinusuri, ang mga katotohanan ay, pagkatapos ng lahat, mga katotohanan. Walang sinuman ang maaaring sabihin na "Ang gawain ay ginawa ng Diyos, ngunit ang katawang-tao ay hindi Diyos." Ito ay bagay na walang kapararakan, dahil ang gawain na ito ay maaaring gawin lamang ng Diyos na nagkatawang-tao. Dahil ang gawain na ito ay ginawang ganap, ang susunod sa gawain na ito ang gawain ng paghatol ng Diyos sa tao ay hindi lilitaw sa pangalawang pagkakataon; ang pangalawang nagkatawang-taong Diyos ay winakasan na ang lahat ng mga gawain ng buong pamamahala, at walang magiging ikaapat na yugto ng gawain ng Diyos. Dahil ang tao ang siyang hahatulan, ang tao na katawang-tao at naging tiwali, at hindi ang espiritu ni Satanas ang direktang hahatulan, ang gawain ng paghatol ay hindi tutuparin sa espirituwal na mundo: datapuwa't sa gitna ng tao. Walang sinuman ang mas angkop, at karapat-dapat, kaysa sa Diyos na nagkatawang-tao para sa gawain ng paghatol sa katiwalian ng katawang-tao ng tao. Kung ang paghatol ay sinasagawa nang direkta sa pamamagitan ng Espiritu ng Diyos, kung gayon ito ay hindi matatanggap ng lahat. Bukod dito, ang gayong gawain ay magiging mahirap para sa tao na tanggapin, sapagka’t ang Espiritu ay hindi kayang humarap ng harap-harapan sa tao, at dahil dito, ang mga epekto ay hindi magiging agaran, lalong hindi makikita ng tao ang hindi matitisod na disposisyon ng Diyos nang lalong malinaw. Lubos lamang na matatalo si Satanas kung hahatulan ng Diyos sa katawang-tao ang katiwalian ng sangkatauhan. Ang pagiging-katulad sa tao na nagmamay-ari ng normal na pagkatao, maaaring direktang hatulan ng Diyos na nagkatawang-tao ang kawalan ng katarungan ng tao; ito ay ang tanda ng Kanyang likas na kabanalan, at ang Kanyang pagka-hindi pangkaraniwan. Tanging ang Diyos ang karapat-dapat na, at nasa posisyon upang hatulan ang tao, sapagka’t Siya ay nagmamay-ari ng katotohanan, at pagkamatuwid, at kaya magagawa Niyang hatulan ang tao. Yaong mga wala sa katotohanan at pagkamatuwid ay hindi akma na hatulan ang iba. Kung ang gawain na ito ay ginawa sa pamamagitan ng Espiritu ng Diyos, kung gayon ito ay hindi magiging tagumpay laban kay Satanas. Ang Espiritu ay likas na higit na dakila kaysa may kamatayang mga nilalang, at ang Espiritu ng Diyos ay likas na banal, at matagumpay sa ibabaw ng katawang-tao. Kung direktang ginawa ng Espiritu ang gawaing ito, hindi Niya magagawang hatulan ang lahat ng pagsuway ng tao, at hindi maaaring ibunyag ang lahat ng kawalan ng katarungan ng tao. Sapagka’t ang gawain ng paghatol ay natupad din sa pamamagitan ng mga pagkaintindi ng tao ng Diyos, at ang tao ay hindi kailanman nagkaroon ng anumang mga pagkaintindi sa Espiritu, at sa gayon ang Espiritu ay hindi kaya ang mas mahusay na pagbunyag sa kawalan ng katarungan ng tao, lalong hindi kayang ilantad ang ganap na pagsisiwalat ng kawalan ng katarungan. Ang Diyos na nagkatawang-tao ay kaaway ng lahat ng mga tao na hindi nakakakilala sa Kanya. Sa pamamagitan ng paghatol sa mga pagkaintindi ng tao at pagsalungat sa Kanya, ibubunyag Niya ang lahat ng pagsuway ng sangkatauhan. Ang mga epekto ng Kanyang gawain sa katawang-tao ay mas maliwanag kaysa sa mga gawain ng Espiritu. At kaya, ang paghatol ng lahat ng sangkatauhan ay hindi natupad nang direkta sa pamamagitan ng Espiritu, ngunit ito ay gawain ng Diyos na nagkatawang-tao. Ang Diyos na nagkatawang-tao ay makikita at mahihipo ng tao, at ang Diyos na nagkatawang-tao ay maaaring ganap na lupigin ang tao. Sa kanyang pakikipag-ugnayan ng tao sa Diyos na nagkatawang-tao, ang tao ay umuusad mula sa pagsalungat patungo sa pagsunod, sa pag-uusig patungo sa pagtanggap, mula sa pagkaintindi patungo sa kaalaman, at mula sa pagtanggi patungo sa pag-ibig. Ito ang mga epekto ng gawain ng Diyos na nagkatawang-tao. Maliligtas lamang ang tao sa pamamagitan ng pagtanggap ng Kanyang paghatol, unti-unti lamang na makikilala Siya sa pamamagitan ng mga salita ng Kanyang bibig, ay nalupig Niya sa panahon ng kanyang pagsalungat sa Kanya, at tumatanggap ng panustos ng buhay mula sa Kanya sa panahon ng pagtanggap ng Kanyang pagkastigo. Ang lahat ng gawaing ito ay ang gawain ng Diyos na nagkatawang-tao, at hindi ang gawain ng Diyos sa Kanyang pagkakakilanlan bilang Espiritu. Ang gawain na ginawa ng Diyos na nagkatawang-tao ay ang pinakamahusay na gawain, at ang pinakamatinding gawain, at ang mahalagang bahagi ng tatlong yugto ng gawain ng Diyos ay ang dalawang yugto ng gawain ng pagkakatawang-tao. Ang matinding katiwalian ng tao ay isang malaking balakid sa gawain ng Diyos na nagkatawang-tao. Sa partikular, ang gawain na natupad sa mga tao sa mga huling araw ay lubhang napakahirap, at ang kapaligiran ay kalaban, at ang kakayahan ng bawat uri ng tao ay sadyang mahina. Ngunit sa katapusan ng gawain na ito, makakamit pa rin nito ang tamang epekto, nang walang anumang kapintasan; ito ay ang epekto ng gawain ng katawang-tao, at ang epekto na ito ay mas mapanghikayat kaysa sa gawain ng Espiritu. Ang tatlong yugto ng gawain ng Diyos ay wawakasan sa pamamagitan ng Diyos na nagkatawang-tao, at dapat na wakasan sa pamamagitan ng Diyos na nagkatawang-tao. Ang pinakamahalaga at pinakamahalagang gawain ay ginawa sa pamamagitan ng Diyos na nagkatawang-tao, at ang kaligtasan ng tao ay dapat personal na tutuparin ng Diyos na nagkatawang-tao. Kahit na pakiramdam ng lahat ng sangkatauhan na ang Diyos na nagkatawang-tao ay walang kaugnayan sa tao, sa katunayan ang katawang-tao na ito ay nagmamalasakit sa kapalaran at pamumuhay ng buong sangkatauhan.

   Bawat yugto ng gawain ng Diyos ay para sa kapakanan ng lahat ng sangkatauhan, at nakadirekta sa buong sangkatauhan. Kahit na ito ay Kanyang gawain sa katawang-tao, ito pa rin ay nakadirekta sa lahat ng sangkatauhan; Siya ang Diyos ng buong sangkatauhan, at ang Diyos ng lahat ng mga nilikha at ng mga hindi nilikha. Kahit ang Kanyang gawain sa katawang-tao ay nasa loob ng isang limitadong saklaw, at ang layunin ng gawain na ito ay limitado din, sa bawat oras na Siya ay nagiging katawang-tao upang gawin ang Kanyang gawain pinipili Niya ang isang layunin ng Kanyang gawain na sukdulang kumatawan; hindi Siya pumipili ng isang grupo ng mga simple at karaniwang mga tao para gawin, ngunit sa halip ay pumipili bilang layunin ng Kanyang gawain ng isang grupo ng mga tao na may kakayahang sa pagiging-kinatawan ng Kanyang gawain sa katawang-tao. Ang grupo ng mga taong ito ay pinili dahil ang saklaw ng Kanyang gawain sa katawang-tao ay limitado, at handa lalo na para sa Kanyang nagkatawang-taong laman, at pinili lalo na para sa Kanyang gawain sa katawang-tao. Ang pagpili ng Diyos sa mga bagay ng Kanyang gawain ay hindi walang saligan, ngunit ayon sa mga prinsipyo: Ang layunin ng gawain ay dapat maging benepisyo sa gawain ng Diyos sa katawang-tao, at dapat na kumatawan sa buong sangkatauhan. Halimbawa, nagawa ng mga Hudyo na kumatawan sa buong sangkatauhan sa pagtanggap ng personal na pagtubos ni Jesus, at ang mga Intsik ay magagawang kumatawan sa buong sangkatauhan sa pagtanggap ng personal na paglupig ng nagkatawang-taong Diyos. Mayroong isang batayan upang kumatawan ng buong sangkatauhan ang mga Hudyo, at mayroon ding isang batayan para sa mga mamamayang Tsino na kumatawan para sa buong sangkatauhan sa pagtanggap ng personal na paglupig ng Diyos. Walang bagay ang nabubunyag na kahalagahan ng pagtubos lalo na ng mga gawain ng pagtubos na ginawa sa gitna ng mga Hudyo, at walang nabubunyag sa kalubusan at tagumpay ng mga gawain ng paglupig nang higit pa sa gawain ng paglupig sa pagitan ng mga mamamayang Tsino. Ang gawain at salita ng Diyos na nagkatawang-tao ay nagpakita upang tumutok lamang sa isang maliit na grupo ng mga tao, ngunit sa katunayan, ang Kanyang gawain sa gitna ng maliit na grupong ito ay ang gawain ng buong sansinukob, at ang Kanyang salita ay nakadirekta sa buong sangkatauhan. Pagkatapos na ang Kanyang gawain sa katawang-tao ay dumating sa katapusan, ang mga taong sumusunod sa Kanya ay dapat magsimulang ikalat ang gawain na Kanyang ginawa sa gitna nila. Ang pinakamagandang bagay tungkol sa Kanyang gawain sa katawang-tao ay maaari Siyang mag-iwan ng tumpak na mga salita at mga pangaral, at ang Kanyang tumpak na kalooban para sa sangkatauhan patungkol sa mga taong sumusunod sa Kanya, sa gayon pagkatapos nito ang Kanyang mga tagasunod ay maaaring mas tumpak at mas konkretong maipasa ang lahat ng Kanyang mga gawain sa katawang-tao at ang Kanyang kalooban para sa buong sangkatauhan na tumatanggap sa ganitong paraan. Tanging ang gawain ng Diyos sa katawang-tao sa gitna ng mga tao ang tunay na nagsakatuparan sa katotohanan ng pagka Diyos ng Diyos at ang pamumuhay kasama ng mga tao. Tanging ang gawaing ito ang magsasakatuparan sa kagustuhan ng tao na mamasdan ang mukha ng Diyos, masaksihan ang gawain ng Diyos, at marinig ang personal na salita ng Diyos. Tatapusin na ng nagkatawang-taong Diyos ang kapanahunan nang ang likod lamang ni Jehovah ang nagpakita sa sangkatauhan, at wawakasan din ang kapanahunan ng paniniwala ng sangkatauhan sa isang malabong Diyos. Sa partikular, ang gawain ng huling nagkatawang-taong Diyos ay dinadala ang lahat ng sangkatauhan sa isang kapanahunan na mas makatotohanan, mas praktikal, at mas kaaya-aya. Hindi lang Niya wawakasan ang kapanahunan ng kautusan at doktrina; mas mahalaga, ibinubunyag Niya sa sangkatauhan ang isang tunay at pangkaraniwang Diyos, na siyang matuwid at banal, na nagbubukas ng gawain ng plano sa pamamahala at nagpapakita ng mga misteryo at hantungan ng sangkatauhan, Siyang lumikha sa sangkatauhan at dadalhin sa katapusan ang gawaing pamamahala, at Siyang nanatiling nakatago ng libo-libong taon. Dadalhin Niya ang kapanahunan ng kalabuan sa isang ganap na katapusan, tatapusin Niya ang kapanahunan kung saan ang buong sangkatauhan ay ninais na hanapin ang mukha ng Diyos ngunit hindi nagawa, tatapusin Niya ang kapanahunan na kung saan ang buong sangkatauhan ay naglingkod kay Satanas, at aakayin ang buong sangkatauhan hanggang sa dulo ng isang ganap na bagong panahon. Ang lahat ng ito ay ang kinalabasan ng gawain ng Diyos sa katawang-tao sa halip na Espiritu ng Diyos. Kapag ang Diyos ay gumagawa sa Kanyang katawang-tao, ang mga taong sumusunod sa Kanya ay hindi na humingi at naghahanap sa mga malabo at hindi malinaw na mga bagay, at tumigil sa paghula sa kalooban ng malabong Diyos. Kapag ikinakalat ng Diyos ang Kanyang gawain sa katawang-tao, ang mga taong sumunod sa Kanya ay dapat ipasa ang gawain na Kanyang ginawa sa katawang-tao sa lahat ng mga denominasyon at mga sekta, at dapat nilang ipakipagtalastasan ang lahat ng Kanyang mga salita sa mga pandinig ng buong sangkatauhan. Ang lahat ng narinig ng mga yaong tumanggap sa Kanyang ebanghelyo ay magiging mga katotohanan ng Kanyang gawain, ay magiging mga bagay na personal na nakita at narinig ng tao, at magiging mga katotohanan at hindi sabi-sabi. Ang mga katotohanang ito ay ang katibayan na Kanyang pinalalaganap ang gawain, at ito rin ang mga kasangkapan na ginagamit Niya sa pagpapalaganap ng gawain. Kung wala ang pag-iral ng mga katotohanan, ang Kanyang ebanghelyo ay hindi lalaganap sa buong mga bansa at sa lahat ng mga lugar; kapag walang katotohanan ngunit sa mga guni-guni lamang ng tao, Hindi Niya kailanman magagawa ang gawaing panlulupig sa buong sansinukob. Ang Espiritu ay hindi masasalat ng tao, at di-nakikita ng mga tao, at ang gawain ng Espiritu ay hindi kayang mag-iwan ng anumang karagdagang katibayan o mga katotohanan ng gawain ng Diyos para sa tao. Ang mga tao ay hindi kailanman makikita ang tunay na mukha ng Diyos, at palaging maniniwala sa malabong Diyos na hindi umiiral. Ang mga tao ay hindi kailanman makikita ang tunay na mukha ng Diyos, ni ang mga tao ay makarinig ng mga salita na personal na sinabi ng Diyos. Ang mga guni-guni ng tao ay, kung tutuusin, walang laman, at hindi mapapalitan ang tunay na mukha ng Diyos; ang likas na disposisyon ng Diyos, at ang gawain ng Diyos Sarili Niya ay hindi mapapagpanggapan ng tao. Ang hindi-nakikitang Diyos sa langit at ang Kanyang mga gawain ay maaari lamang dalhin sa lupa sa pamamagitan ng Diyos na nagkatawang-tao na siyang personal na gumagawa ng gawain Niya sa pagitan ng mga tao. Ito ang pinaka-mainam na paraan kung saan nagpapakita ang Diyos sa tao, kung saan ang tao ay nakikita ang Diyos at nalalaman ang tunay na mukha ng Diyos, at hindi ito maaaring matamo sa pamamagitan ng isang hindi nagkatawang-taong Diyos. Ang Diyos na isinagawa ang Kanyang gawain sa yugtong ito, ang Kanyang gawain ay nakamit na ang pinakamainam na epekto, at naging isang ganap na tagumpay. Ang personal na gawain ng Diyos sa katawang-tao ay nagawangganap ang siyamnapung porsiyento ng mga gawain ng buong pamamahala ng Diyos. Ang katawang-tao na ito ay nagbigay ng isang mas mahusay na pasimula sa lahat ng Kanyang gawain, at isang buod para sa lahat ng Kanyang gawain, at pinagtibay ang lahat ng Kanyang gawain, at ginawa ang huling masusing pagpapanauli sa lahat ng gawaing ito. Simula ngayon, wala nang isa pang nagkakatawang-taong Diyos na gagawin ang ika-apat na yugto ng gawain ng Diyos, at wala na ring mga nakamamanghang gawain ng ikatlong pagkakatawang-tao ng Diyos.

   Ang bawat yugto ng gawain ng Diyos sa katawang-tao ay kumakatawan sa Kanyang gawain ng buong kapanahunan, at hindi kumakatawan sa isang tiyak na panahon gaya ng ginagawa ng tao. At kaya ang katapusan ng gawain ng Kanyang huling pagkakatawang-tao ay hindi nangangahulugan na ang Kanyang gawain ay dumating sa punto na ganap na katapusan, dahil ang Kanyang gawain sa katawang-tao ay kumakatawan sa buong kapanahunan, at hindi lamang kumakatawan sa yugto na kung saan Siya ay gumagawa ng Kanyang gawain sa katawang-tao. Ito lamang ay dahil sa natapos na Niya ang Kanyang gawain sa buong kapanahunan sa oras na Siya ay nagkatawang-tao, kung saan pagkatapos ito ay lumaganap sa lahat ng mga dako. Pagkaraang matupad ng nagkatawang-taong Diyos ang Kanyang ministeryo, ipagkakatiwala Niya ang Kanyang gawain sa hinaharap sa mga taong sumusunod sa Kanya. Sa ganitong paraan, ang Kanyang gawain sa buong kapanahunan ay maipagpapatuloy nang walang patid. Ang gawain ng buong kapanahunan ng pagkakatawang-tao ay maaari lamang ituring na kumpleto sa sandaling ito ay lumaganap na sa buong sansinukob. Ang gawain ng Diyos na nagkatawang-tao ay magsisimula ng isang bagong panahon, at ang mga magpapatuloy sa Kanyang gawain ay ang mga tao na ginamit Niya. Ang gawain na ginawa ng tao ay napapaloob sa ministeryo ng Diyos na nagkatawang-tao, at hindi kaya na lumampas sa ganitong saklaw. Kung ang Diyos na nagkatawang-tao ay hindi dumating upang gawin ang Kanyang gawain, ang tao ay mawawalan ng kakayahan upang dalhin ang lumang panahon sa katapusan, at hindi kayang maghatid ng isang bagong panahon. Ang gawain na ginawa ng tao ay tanging sa loob lamang na saklaw ng kanyang tungkulin na posible sa tao, at hindi kumakatawan sa gawain ng Diyos. Tanging ang nagkatawang-taong Diyos ang maaaring dumating at kukumpleto sa gawain na dapat Niyang gawin, at bukod sa Kanya, walang sinuman ang maaaring gawin itong gawain sa Kanyang pangalan. Siyempre, ang tinutukoy ko ay ang tungkol sa gawain ng pagkakatawang-tao. Itong nagkatawang-taong Diyos ay unang nagsagawa ng isang hakbang ng gawain na hindi sumasang-ayon sa mga pagkaintindi ng tao, pagkatapos noon ay gumawa pa Siya ng mas maraming gawain na hindi sumasang-ayon sa mga pagkaintindi ng tao. Ang layunin ng gawain ay ang paglupig sa tao. Sa isang pagsasaalang-alang, ang pagkakatawang-tao ng Diyos ay hindi sumusunod sa mga pagkaintindi ng tao, karagdagan bukod diyan gumagawa Siya ng higit pang gawain na hindi sumasang-ayon sa mga pagkaintindi ng tao, at sa gayon ang tao ay nagbubuo pa ng mas kritikal na mga pananaw tungkol sa Kanya. Ginagawa lamang Niya ang gawain ng paglupig sa gitna ng mga tao na may napakaraming bilang ng pagkaintindi sa Kanya. Hindi alintana kung paano nila Siya tinatrato, kapag nakamit na Niya ang Kanyang ministeryo, lahat ng mga tao ay magiging sakop ng Kanyang dominyon. Ang katunayan ng gawaing ito ay hindi lamang inilalarawan sa mga mamamayang Tsino, ngunit kumakatawan kung paano ang buong sangkatauhan ay dapat lupigin. Ang mga epekto na nakamit sa mga taong ito ay isang nauuna sa mga epekto na makakamit sa kabuuan ng sangkatauhan, at ang mga epekto ng mga gawain na ginagawa Niya sa hinaharap nga'y lubusang unti-unting lalampasan ang mga epekto sa mga taong ito. Ang gawain ng Diyos sa katawang-tao ay hindi kaugnay ng dakilang pagpaparangya, ni ito man ay nababalot ng misteryo. Ito ay tunay at aktwal, at ito ay gawain kung saan ang isa at isa ay katumbas ng dalawa. Hindi ito nakatago mula sa kahit na sino, ni nililinlang nito ang kahit na sino. Ang nakikita ng mga tao ay tunay at totoong mga bagay, at kung ano man ang makukuha ng tao ay tunay na katotohanan at kaalaman. Kapag ang gawain ay natapos na, ang tao ay magkaroon ng isang bagong pagkakilala sa Kanya, at yaong mga taong tunay na naghahanap sa Diyos ay hindi na magkakaroon ng anumang mga pagkaintindi sa Kanya. Hindi lamang ito ang epekto ng Kanyang gawain sa mga mamamayang Tsino, ngunit kumakatawan din sa epekto ng Kanyang gawaing panlulupig ng buong sangkatauhan, dahil walang mas kapaki-pakinabang sa gawaing panlulupig sa buong sangkatauhan kaysa sa katawang-tao na ito, at ang gawain na ito ng katawang-tao, at lahat ng bagay sa katawang-tao na ito. Ang mga ito ay kapaki-pakinabang sa Kanyang gawain ngayon, at kapaki-pakinabang sa Kanyang gawain sa hinaharap. Ang katawang-tao na ito ay dapat lupigin ang buong sangkatauhan at makamit ang buong sangkatauhan. Walang mas mahusay na gawain sa pamamagitan ng kung saan ang buong sangkatauhan ay makikita ang Diyos, at susundin ang Diyos, at makilala ang Diyos. Ang gawain na ginawa ng tao ay kumakatawan lamang sa isang limitadong saklaw, at kapag ginawa ng Diyos ang Kanyang gawain ay hindi Siya nagsasalita sa isang tiyak na tao, ngunit nagsasalita sa buong sangkatauhan, at sa lahat ng mga taong tumatanggap ang Kanyang mga salita. Ang katapusan na Kanyang ipinapahayag ay ang katapusan ng lahat ng tao, hindi lamang ang katapusan ng isang tao. Hindi Siya nagbibigay ng kahit anupamang espesyal na pagtrato kanino man, ni hindi Siya nangbibiktima ng sinuman, at Siya ay gumagawa para sa, at nagsasalita sa, buong sangkatauhan. Kung kaya itong nagkatawang-tao na Diyos ay inuri ang buong sangkatauhan ayon sa klase, at hinatulan ang buong sangkatauhan, at iniayos ng isang angkop na hantungan para sa buong sangkatauhan. Bagamat ginagawa lamang ng Diyos ang Kanyang gawain sa Tsina, sa katunayan nalutas na Niya ang gawain ng buong sansinukob. Hindi Siya makapaghintay hanggang ang Kanyang gawain ay lumaganap sa buong sangkatauhan bago gawin ang Kanyang mga pagbigkas at mga kaayusan sa pamamagitan ng bawat hakbang. Ito ba ay hindi pa huli? Ngayon ay ganap na Niyang makukumpleto ang hinaharap na gawain nang patiuna. Dahil ang gumagawa ay ang Diyos na nagkatawang-tao, Siya ay ang gumagawa ng walang limitasyong gawain sa loob ng isang limitadong saklaw, at pagkatapos nito pinagagawa Niya ang mga tao ng mga tungkulin na dapat gampanan ng tao; ito ay ang prinsipyo ng Kanyang gawain. Siya ay maaari lamang mabuhay kasama ang tao para sa isang panahon, at hindi maaaring samahan ang tao hanggang sa buong panahon ay matapos. Ito ay dahil Siya ay Diyos na naghahayag ng Kanyang gawain sa hinaharap nang patiuna. Pagkatapos, inuuri Niya ang buong sangkatauhan ayon sa uri ng Kanyang mga salita, at ang sangkatauhan ay dapat pumasok sa Kanyang bawat hakbang na gawain alinsunod sa Kanyang mga salita. Walang sinuman ang makatatakas, at ang lahat ay dapat magsagawa ayon sa mga ito. Kaya, sa hinaharap ang kapanahunan ay gagabayan ng Kanyang mga salita, at hindi gagabayan ng Espiritu.

   Ang gawain ng Diyos sa katawang-tao ay dapat magawa sa katawang-tao. Kung ito ay ginawa nang direkta sa pamamagitan ng Espiritu ng Diyos ito ay magbubunga ng walang epekto. Kahit na ito ay ginawa sa pamamagitan ng Espiritu, ang gawain ay walang dakilang kabuluhan, at sa huli ay hindi makahihikayat. Ang lahat ng nilalang ay nais na malaman kung ang gawain ng Maylalang ay may kabuluhan, at kung ano ang kinakatawan nito, at sa kung anong kapakanan, at kung ang gawain ng Diyos ay puno ng awtoridad at karunungan, at kung ito ay sa sukdulang kahalagahan at kabuluhan. Ang gawain na Kanyang ginagawa ay para sa kaligtasan ng buong sangkatauhan, para sa kapakanan ng pagtalo kay Satanas, at para sa pagpapatotoo ng Kanyang sarili sa lahat ng mga bagay. Tulad ng nabanggit, ang gawain na ginagawa Niya ay dapat na may malaking kabuluhan. Ang katawang-tao ng tao ay ginawang tiwali ni Satanas, at lubusang binulag, at matinding napinsala. Ang pinaka-pangunahing dahilan kung bakit gumagawa ang Diyos ng personal sa katawang-tao ay dahil ang layon ng Kanyang pagliligtas ay ang tao, na galing sa katawang-tao, at dahil si Satanas ay gumagamit din ng katawang-tao ng tao upang abalahin ang gawain ng Diyos. Ang paglaban kay Satanas ang talagang gawaing panlulupig sa tao, at kasaby nito, ang tao din ang layon ng kaligtasan ng Diyos. Sa ganitong paraan, ang gawain ng Diyos na nagkatawang-tao ay napakahalaga. Ginawang tiwali ni Satanas ang katawang-tao ng tao, at ang tao ay naging sagisag ni Satanas, at naging layon upang talunin ng Diyos. Sa ganitong paraan, ang gawain ng pakikipaglaban kay Satanas at iligtas ang buong sangkatauhan ay nangyayari sa lupa, at ang Diyos ay dapat maging tao upang gawin ang paglaban kay Satanas. Ito ang gawain na pinakapraktikal. Kapag ang Diyos ay gumagana sa katawang-tao, Siya ay aktuwal na nakikipaglaban kay Satanas sa katawang-tao. Kapag Siya ay gumagana sa katawang-tao, ginagawa Niya ang Kanyang gawain sa espirituwal na kaharian, at ginagawa nang buo ang Kanyang gawain sa espirituwal na kahariang tunay sa lupa. Ang tanging nalupig ay ang tao, kung sino ang hindi masunurin sa Kanya, ang natalo ay ang sagisag ni Satanas (siyempre, ito ay tao din), na nakikipag-alitan sa Kanya, at ang nailigtas sa dakong huli ay ang tao. Sa ganitong paraan, ito ay mas kinakailangan para sa Kanya upang maging isang tao na may panlabas na anyo ng isang nilalang, upang Siya ay may kakayahang gumawa ng tunay na pakikipaglaban kay Satanas, panlulupig sa tao, na suwail sa Kanya at nagmamay-ari ng parehong panlabas na anyo katulad ng sa Kanya, at pagliligtas sa tao, na may parehong panlabas na anyo gaya Niya at napinsala ni Satanas. Ang Kanyang kaaway ay ang tao, ang pakay ng Kanyang paglupig ay tao, at ang layon ng Kanyang pagliligtas ay ang tao, na nilikha Niya. Kaya Siya ay dapat maging tao, at sa ganitong paraan, ang Kanyang gawain ay nagiging mas madali. Magagawa Niyang talunin si Satanas at lupigin ang sangkatauhan, at, higit pa rito, ay may kakayahan upang iligtas ang sangkatauhan. Kahit na ang katawang-tao na ito ay karaniwan at tunay, Siya ay hindi pangkaraniwang katawang-tao: Siya ay hindi katawang-tao lamang na katulad ng sa tao, ngunit katawang-tao na parehong sa tao at sa Diyos. Ito ang Kanyang pagkakaiba sa tao, at ito ay ang tatak ng pagkakakilanlan ng Diyos. Tanging ang katawang-tao na tulad nito ang maaaring gumawa ng mga gawaing Kanyang mga ninanais na gawin, at matupad ang ministeryo ng Diyos sa katawang-tao, at ganap na makumpleto ang Kanyang gawain sa gitna ng mga tao. Samakatwid kung hindi ganoon, ang Kanyang gawain sa gitna ng mga tao ay palaging magiging hungkag at may kapintasan. Kahit na ang Diyos ay maaaring gawin ang pakikipaglaban sa espiritu ni Satanas at lumitaw na matagumpay, ang lumang disposisyon ng tiwaling tao ay maaaring hindi malutas kailanman, at lahat ng mga suwail sa Kanya at sumalungat sa Kanya ay hindi kailanman tunay na maging sakop ng Kanyang dominyon, na ang ibig sabihin, hindi Niya kailanman maaaring lupigin ang sangkatauhan, at hindi kailanman maaaring makamtan ang buong sangkatauhan. Kung ang Kanyang gawain sa lupa ay hindi maaaring malutas, kung ganoon ang Kanyang pamamahala ay hindi na madadala sa katapusan, at ang buong sangkatauhan ay hindi maaaring pumasok sa kapahingahan. Kung hindi maaaring pumasok sa kapahingahan ang Diyos kasama ang lahat ng Kanyang mga nilikha, kung ganoon ay walang kalalabasan ang naturang gawaing pamamahala, at ang kaluwalhatian ng Diyos dahil dito ay mawawala. Kahit ang Kanyang katawang-tao ay walang awtoridad, ang gawain na Kanyang ginagawa ay makakamit ang epekto nito. Ito ay ang hindi maiiwasang direksyon ng Kanyang gawain. Hindi alintana kung ang Kanyang katawang-tao ay nagtataglay ng awtoridad o wala, hangga't kaya Niyang gawin ang gawain ng Diyos Sarili Niya, sa gayon ay Siya ang Diyos Sarili Niya. Hindi alintana kung gaano karaniwan o ordinaryo ang katawang-tao na ito, maaari Niyang gawin ang gawain na dapat Niyang gawin, dahil ang katawang-tao na ito ay Diyos at hindi katawang-tao lamang ng isang tao. Ang dahilan na magagawa ng katawang-tao na ito ang gawain na hindi kaya ng tao ay sapagka’t ang Kanyang panloob na sangkap ay hindi katulad ng sa sinumang tao, at ang dahilan na kaya Niyang iligtas ang tao ay sapagkat ang Kanyang pagkakakilanlan ay naiiba mula sa sinumang tao. Ang katawang-tao na ito ay napakahalaga sa sangkatauhan sapagka’t Siya ay tao at lalong higit ay Diyos, sapagka't maaari Niyang gawin ang mga gawain na hindi kaya ng ordinaryong katawang-tao ng tao, at dahil maaaring Siyang magligtas ng tiwaling tao, na naninirahan kasama Niya sa lupa. Bagama’t Siya ay kapareho sa tao, ang nagkatawang-taong Diyos ay mas mahalaga sa sangkatauhan kaysa sa sinumang tao na may halaga, dahil nagagawa Niya ang gawain na hindi magagawa ng Espiritu ng Diyos, mas mayroong kakayahang magpatotoo kaysa sa Espiritu ng Diyos upang magpatotoo sa Diyos Sarili Niya, at mas mayroong kakayahan kaysa sa Espiritu ng Diyos upang lubos na makamtan ang sangkatauhan. Bilang resulta, kahit na ang katawang-tao na ito ay karaniwan at ordinaryo, ang Kanyang ambag sa sangkatauhan at ang Kanyang kahalagahan sa pag-iral ng sangkatauhan ay lubos na ginagawa Siyang napakahalaga, at ang tunay na halaga at kabuluhan ng katawang-tao na ito ay hindi masukat ng sinumang tao. Kahit na ang katawang-tao na ito ay hindi maaaring direktang puksain si Satanas, maaari Niyang gamitin ang Kanyang gawain upang lupigin ang sangkatauhan at talunin si Satanas, at gawin si Satanas na lubos na sumailalim sa Kanyang dominyon. Ito ay sapagka’t ang Diyos ay nagkatawang-tao upang matalo Niya si Satanas at upang iligtas ang sangkatauhan. Hindi Niya direktang pupuksain si Satanas, ngunit nagkatawang-tao upang gawin ang gawain na lupigin ang sangkatauhan, na ginawang tiwali ni Satanas. Sa ganitong paraan, mas mahusay Niyang magagawang magpatotoo sa Kanyang Sarili sa gitna ng mga nilalang, at mas mahusay na magagawang iligtas ang tiwaling tao. Ang pagkalupig ng nagkatawang-taong Diyos kay Satanas ay magdudulot ng mas malaking patotoo, at ito ay mas mapanghikayat, kaysa sa direktang pagkapuksa ni Satanas sa pamamagitan ng Espiritu ng Diyos. Ang Diyos na nagkatawang-tao ay mas kayang magawang tumulong sa tao para kilalanin ang Maylalang, at mas kayang magpatotoo sa Kanyang Sarili sa gitna ng mga nilalang.

Rekomendasyon: Paano nagsimula ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos?

Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ay itinatag ng personal na bumalik na Panginoong Jesus sa mga huling araw