Kidlat ng Silanganan - Tanging Yaong mga Kilala ang Diyos at ang Kanyang Gawain ang Makapagbibigay-kasiyahan sa Diyos

Kidlat ng Silanganan - Tanging Yaong mga Kilala ang Diyos at ang Kanyang Gawain ang Makapagbibigay-kasiyahan sa Diyos

Ang gawain ng Diyos na nagkatawang-tao ay may dalawang bahagi. Nang una Siyang naging katawang-tao, di Siya pinaniwalaan ni kinilala ng mga tao, anupat ipinako si Jesus sa krus. Sa pangalawang pagkakataon din, di pa rin naniwala sa Kanya o kinilala man lang Siya, at minsan pang ipinako si Cristo sa krus. Hindi ba’t ang tao ay kaaway ng Diyos?
 Kung hindi Siya kilala ng mga tao, paano sila magiging matalik na kaibigan sa Diyos? At paano siya nagkaroon ng kakayanang magpatotoo sa Diyos? Ang pagmamahal sa Diyos, ang paglilingkod sa Diyos, ang pagluluwalhati sa Diyos—hindi ba ito mga mapanlinlang na kasinungalingan? Kung itutuon mo ang iyong buhay sa mga walang katunayan at di-praktikal na mga bagay na ito, hindi ba gumagawa ka nang walang kabuluhan? Paano ka magiging matalik na kaibigan ng Diyos kung hindi mo naman kilala kung sino ang Diyos? Hindi ba ang ganitong pagsisikap ay malabo at mahirap maunawaan? Hindi ba ito mapanlinlang? Paano ba maging matalik na kaibigan ng Diyos? Ano ba ang makabuluhang kahalagahan ng pagiging malapit sa Diyos? Maaari ka bang maging matalik na kaibigan ng Espiritu ng Diyos? Kaya mo bang makita kung gaano kadakila at kabunyi ang Espiritu? Ang maging matalik na kaibigan ng di-nakikita at di-nahahawakang Diyos—hindi ba iyon malabo at mahirap maunawaan? Ano ang praktikal na kahalagahan ng ganiyang pagsisikap? Hindi ba ang lahat ng ito ay mga mapanlinlang na kasinungalingan? Ang pinagsisikapan mo ay maging matalik na kaibigan ng Diyos, gayong sa totoo lang ikaw ay masunuring aso ni Satanas, dahil hindi mo kilala ang Diyos, at pinagsisikapan mo ang di-umiiral na “Diyos ng lahat ng mga bagay” na di-nakikita at di-nahahawakan at mula sa iyong mga sariling pagkaintindi. Sa malabong pananalita, ang gayong “Diyos” ay si Satanas, at sa praktikal na pananalita, ito ay ikaw sarili mo. Matalik na kaibigan mo ang iyong sarili ngunit sinasabi mo na nagsisikap ka para maging matalik na kaibigan ng Diyos—hindi ba iyon isang paglalapastangan? Ano ang halaga ng gayong pagsisikap? Kung ang Espiritu ng Diyos ay hindi maging tao, ang sangkap ng Diyos Mismo ay magiging di-nakikita, di-nahahawakang Espiritu, walang anyo at walang hugis, di-malapitan at di-maunawaan ng mga tao. Paano magiging matalik na kaibigan ng tao ang isang walang katawan, kamangha-mangha, at di-maarok na Espiritu na gaya nito? Hindi ba ito isang biro? Ang ganitong kakatuwang pangangatuwiran ay hindi tama at hindi praktikal. Ang nilikhang mga tao ay ibang-iba sa Espiritu ng Diyos, kaya paano sila magiging matalik na magkaibigan? Kung ang Espiritu ng Diyos ay hindi naging tao, kung ang Diyos ay hindi nagkatawang-tao at nagpakumbaba sa Sarili Niya upang maging nilalang, ang taong nilalang ay walang kakayanan at hindi magiging Kanyang matalik na kaibigan, at maliban sa mga mananampalatayang maka-Diyos na may pagkakataong maging mga matalik na kaibigan ng Diyos matapos makapasok ang kanilang kaluluwa sa langit, karamihan sa mga tao ay hindi maaaring maging mga matalik na kabigan ng Diyos. At kung nais ng tao na maging matalik na kaibigan ng Diyos sa langit sa ilalim ng gabay ng Diyos na nagkatawang-tao, hindi ba siya isang kagila-gilalas na hangal na di-tao? Ang mga tao ay nagsusumikap magpamalas ng “katapatan” sa isang di-nakikitang Diyos, at hindi nagtutuon ni katiting na pansin sa nakikitang Diyos sapagkat madaling magsikap sa isang di-nakikitang Diyos—maaari itong gawin ng tao ayon sa gusto niya. Ngunit ang pagsisikap sa nakikitang Diyos ay hindi madali. Ang mga tao na naghahanap sa isang malabong Diyos ay isa na hindi matatamo ang Diyos sapagkat lahat ng malabo at di-maintindihang mga bagay ay iniisip lamang ng mga tao, at hindi nila maaaring matamo. Kung ang Diyos na pumarito sa inyo ay mataas at matayog na Diyos na hindi ninyo maabot, paano ninyo mahahanap ang Kanyang kalooban? At paano ninyo Siya makikilala at mauunawaan? Kung ginawa lamang Niya ang Kanyang gawain, at nagkaroon ng karaniwang ugnayan sa tao, at walang taglay na normal na pagkatao at hindi malapitan ng mga mortal lamang, kahit na marami Siyang ginawa para sa inyo ngunit wala kayong pakikipag-ugnayan sa Kanya, hindi Siya makita, paano ninyo Siya makikilala? Kung hindi dahil sa katawang-tao na ito na taglay ang normal na pagkatao, hindi makikilala ng tao ang Diyos; ito lamang ay dahil sa pagkakatawang-tao ng Diyos kaya ang mga tao ay may kakayanang maging malapit sa Diyos na nagkatawang-tao. Ang mga tao ay nagiging matalik na kaibigan ng Diyos dahil nakikipag-ugnayan ang tao sa Kanya, sapagkat ang tao ay naninirahan kasama Siya at nananatiling Siya ay kasama, at unti-unti na kinikilala Siya. Kung hindi ito ganoon, hindi ba ang pagsisikap ng mga tao ay walang kabuluhan? Sa madaling salita, hindi lamang dahil sa mga gawain ng Diyos kung kaya ang mga tao ay maaaring maging matalik na kaibigan Niya, kundi sa pagkatotoo at pagka-karaniwan ng Diyos na nagkatawang-tao. Ito ay dahil lamang sa ang Diyos ay nagiging tao kaya ang mga tao ay nagkakaroon ng pagkakataon upang gawin ang kanyang tungkulin, at pagkakataon upang sambahin ang Diyos. Hindi ba ito ang pinakatunay at praktikal na katotohanan? Ngayon, nais mo pa bang maging matalik na kaibigan ng Diyos na nasa langit? Tanging kapag nagpakababa ang Diyos Mismo hanggang sa isang punto, na ibig sabihin, tanging kapag ang Diyos ay nagiging tao, na ang mga tao ay maaaring maging matalik na kaibigan Niya. Ang Diyos ay Espiritu: Paano magkakaroon ng kakayanan ang tao na maging matalik na kaibigan Niya, na napakataas at di-maarok? Tanging kapag bumaba ang Espiritu ng Diyos sa katawang-tao, at maging isang nilalang na may parehong panlabas na anyo ng tao, kayang unawain ng tao ang Kanyang kalooban at talagang matamo Niya. Siya ay nagsasalita at kumikilos sa katawang-tao, nakikihati sa kaligayahan, kalungkutan at kapighatian ng tao, naninirahang kasama ng tao, iniingatan ang tao, ginagabayan siya, at sa pamamagitan nito nililinis Niya ang tao, at hinahayaang matamo ng tao ang Kanyang kaligtasan at Kanyang mga pagpapala. Matapos matamo ang mga bagay na ito, mauunawaan ng tao ang kalooban ng Diyos, at saka lamang maaari siyang maging matalik Niyang kaibigan. Natatanging ito ang praktikal. Kung ang Diyos ay di-nakikita at di-nauunawaan ng mga tao, paano sila magiging matalik na kaibigan Niya? Hindi ba ito isang doktrinang walang katuturan?

Sa kanilang paniniwala sa Diyos ngayon, marami pa rin ang nagsisikap sa malabo at mahirap maunawaan. Wala silang kaalaman sa totoong gawain ng Diyos sa ngayon, at patuloy na naniniwala sa mga kasulatan at katuruan. Bukod dito, karamihan ay hindi pa pumasok sa katotohanan ng mga bagong pariralang tulad ng ang “bagong henerasyon ng mga nagmamahal sa Diyos”, ang “matalik na kaibigan ng Diyos”, ang “huwaran at modelo para sa pag-ibig ng Diyos”, ang “pamamaraan ni Pedro”; sa halip, ang pagsisikap ay nananatiling malabo at mahirap maunawaan, anupat sila ay umaapuhap sa doktrina, at wala silang pagkaunawa sa katotohanan ng mga salitang ito. Kapag ang Espiritu ng Diyos ay nagiging tao, maaari mong makita at mahawakan ang Kanyang mga gawain sa katawang-tao. Ngunit kung hindi mo kayang maging Kanyang matalik na kaibigan, kung di mo abot ang maging Kanyang pinagkakatiwaan, paano ka magiging pinagkakatiwalaan ng Espiritu ng Diyos? Kung hindi mo kilala ang Diyos ng ngayon, paano ka magiging isa sa bagong henerasyong nagmamahal sa Diyos? Hindi ba ito mga walang katuturang kasulatan at doktrina? Kaya mo bang makita ang Espiritu at maramdaman ang Kanyang kalooban? Hindi ba ito mga salitang walang katuturan? Hindi sapat na basta mo lamang sabihin ang ganitong mga parirala at mga pagpapaliwanag, ni hindi mo rin maaaring makamit ang bigyang kasiyahan ang Diyos sa iyong sariling kapasyahan lamang. Binigyang kasiyahan mo ang iyong sarili sa pagsasalita ng mga salitang ito, at ginawa mo ito para bigyang kasiyahan ang iyong mga pagnanasa, bigyang kasiyahan ang iyong di-makatotohanang iniisip, at bigyang kasiyahan ang iyong mga pagkaintindi at pag-iisip. Kung hindi mo kilala ang Diyos ng ngayon, kahit ano ang gawin mo, hindi mo makakayang bigyang kasiyahan ang pinakananasa ng puso ng Diyos. Ano ba ang kahulugan ng pagiging pinagkakatiwalaan ng Diyos? Hindi mo pa rin ba ito maintindihan? Dahil ang matalik na kaibigan ng Diyos ay tao, ang Diyos ay tao din, sa madaling salita, ang Diyos ay naging tao, nagkatawang-tao. Tanging ang mga may katulad na uri ang maaring magtawagang pinagkakatiwalaan ng isa’t-isa, sa gayon lang sila maituturing na matalik na magkaibigan. Kung ang Diyos ay Espiritu, paano magiging matalik Niyang kaibigan ang mga tao?

Ang iyong paniniwala sa Diyos, ang iyong pagsisikap sa katotohanan, at maging ang pag-uugali mo ay dapat na nakabatay sa katotohanan: Lahat ng iyong mga ginagawa ay dapat na praktikal, at hindi ka dapat magsikap sa mga bagay na mga gayong ilusyon, kathang-isip lamang. Walang halaga ang pag-uugali nang ganito, at higit pa rito, wala itong kabuluhan sa buhay. Dahil ang iyong gawain at buhay ay ginugugol mo sa kasinungalingan at panlilinlang, at hindi ka nagsisikap sa mga bagay na may halaga at kabuluhan, ang tanging makakamit mo ay nakakatawang pangangatuwiran at mga katuruang walang katotohanan. Ang ganitong mga bagay ay walang kaugnayan sa halaga at kabuluhan ng iyong pag-iral, at maaari lamang magdala sa iyo sa nasasakupang walang laman. Sa ganitong paraan, ang iyong buong buhay ay walang halaga at kabuluhan—at kung hindi ka magsisikap sa buhay na may kabuluhan, maaari kang mabuhay nang isang daang taon at lahat ng ito ay kawalan. Paano iyon matatawag na buhay ng isang tao? Hindi ba iyon buhay ng isang hayop? Sa katulad na paraan, kung sinusubukan ninyong sundin ang paniniwala sa Diyos, ngunit hindi nagsisikap na matamo ang di-nakikitang Diyos, sa halip ay sumasamba sa isang di-nakikita at di-maunawaang Diyos, hindi ba ang pagsisikap na ito ay lalong walang saysay? Sa katapusan, ang lahat ng iyong pagsisikap ay magiging bunton ng mga guho. Anong pakinabang ng gayong pagsisikap para sa iyo? Ang pinakamalaking suliranin ng tao ay minamahal lamang niya ang mga di-nakikita at di-nahahawakan, mga bagay na kataastaasang hiwaga at kamangha-mangha na hindi lubos mawari at maabot ng mga mortal lamang. Mas hindi makatotohan ang bagay na ito, mas pinag-aaralan pa ito ng mga tao, anupa’t nagsisikap kaysa sa anupaman, at dinadaya ang sarili niya na makakamit niya ito. Mas hindi makatotohanan ang mga ito, mas malapitang sinisiyat at pinag-aaralan ng tao, gumagawa pa nga ng mga sarili niyang mga malawakang ideya tungkol dito. Sa kabilang banda, habang mas makatotohanan ang mga bagay, mas ipinagwawalang-bahala ang mga ito ng tao, iniiungusan niya ito at higit pang mapanlait sa mga ito. Hindi ba ito mismo ang pag-uugali ninyo sa makatotohanang gawain Ko ngayon? Habang mas makatotohanan ang mga bagay, mas kumikiling kayo laban sa mga ito. Hindi ninyo man lamang binigyan ng panahon para pag-aralan ang mga iyon, sa halip hindi ninyo iyon pinapansin; inuungasan ninyo ang ganitong makatotohanan at tahasang mga tuntunin, anupat pinananatili mo ang napakaraming pagkaintindi tungkol sa Diyos na ito na totoong-totoo, at walang kakayanang tanggapin ang Kanyang katotohanan at pagka-karaniwan. Sa ganitong paraan, hindi ba kayo naniniwala sa gitna ng kalabuan? Mayroon kayong di-natitinag na paniniwala sa malabong Diyos noon, at walang hangad sa tunay na Diyos ngayon. Hindi ba ito dahil sa ang Diyos noon at ang Diyos ngayon ay mula sa magkaibang panahon? Hindi rin ba ito dahil sa ang Diyos noon ay ang mabunying Diyos ng kalangitan, ngunit ang Diyos ngayon ay isa lamang maliit na tao sa lupa? Karagdagan pa, hindi ba ito dahil sa ang Diyos na sinasamba ng tao ay katha ng kanyang mga pagkaintindi, samantalang ang Diyos ngayon ay totoong katawang-tao na iniluwal sa lupa? Nang matapos masabi ang lahat, hindi ba ito dahil sa ang Diyos ngayon ay totoong-totoo kaya’t hindi Siya itinataguyod ng mga tao? Sapagkat kung ano ang hinihiling ng Diyos sa mga tao ay iyon naman ang talagaang pinakaayaw nilang gawin at iyong nakakapagparamdam sa kanya ng kahihiyan. Hindi ba ginagawa lamang nitong mahirap ang mga bagay para sa tao? Hindi ba nito ipinapakita ang kanyang mga pilat? Sa ganitong paraan, marami sa mga hindi pinagsisikapan ang katotohanan ay naging mga kaaway ng Diyos na nagkatawang-tao, naging antikristo. Hindi ba ito isang maliwanag na katotohanan? Noong hindi pa nagiging tao ang Diyos, maaaring ikaw ay naging isang relihiyosong personalidad o isang debotong mananampalataya. Pagkatapos na ang Diyos ay maging tao, marami sa gayong mga debotong mananampalataya ay hindi kusang naging mga antikristo. Alam mo ba kung ano ang nangyayari dito? Sa iyong paniniwala sa Diyos, hindi ka nagtuon ng pansin sa katotohanan o humanap ng katotohanan, sa halip ay patuloy mong isinaisip ang mga kabulaanan—hindi ba ito ang pinakamalinaw na dahilan ng iyong alitan sa Diyos na nagkatawang-tao? Ang Diyos na nagkatawang-tao ay tinatawag na Kristo, kaya hindi ba ang lahat ng hindi naniniwala sa Diyos na nagkatawang-tao ay mga antikristo? At talaga bang ang pinaniniwalaan at minamahal mo nang tunay ay ang Diyos na nagkatawang-tao? Ito ba ay ang talagang buhay, humihingang Diyos, na pinaka-totoo at bukod-tanging karaniwan? Ano ba talaga ang layunin ng iyong pagsisikap? Ito ba ay nasa langit o nasa lupa? Ito ba ay isang pagkaintindi o katotohanan? Ito ba ay ang Diyos o isang di-pangkaraniwang nilalang? Sa katunayan, ang katotohanan ay ang tunay na talinghaga ng buhay, at ang pinakamataas na talinghaga ng buhay ng sangkatauhan. Dahil ito ang tuntunin na atas ng Diyos sa tao, at ito ay ginawa mismo ng Diyos, ito ay tinatawag na “talinghaga ng buhay.” Hindi ito isang talinghaga na gawa-gawa lamang, o isang kilalang kasabihan mula sa isang dakilang nilalang; sa halip, ito ay ang pagbigkas sa sangkatauhan mula sa Panginoon ng kalangitan at ng lupa at ng lahat ng mga bagay, at hindi ito salita na gawain lamang ng mga tao, ngunit ang likas na buhay ng Diyos. Kaya ito ay tinawag na “ang pinakamataas sa lahat ng talinghaga ng buhay.” Ang pagsisikap ng tao na isagawa ang katotohanan ay ang pagtupad ng kanyang tungkulin, sa madaling salita, ang pagsisikap na bigyang-kasiyahan ang atas ng Diyos. Ang pinakatatangi ng atas na ito ay ang pinakatunay sa lahat ng katotohanan, sa halip na doktrinang walang katuturan na walang tao ang kayang makamit. Kung ang iyong pagsisikap ay wala iba kundi doktrina at walang nilalamang katotohanan, hindi ka ba naghihimagsik laban sa katotohanan? Hindi ka ba isa na kumakalaban sa katotohanan? Paanong ang ganoong tao ay makapagsisikap na ibigin ang Diyos? Ang mga taong walang katotohanan ay ang mga ipinagkakanulo ang katotohanan, at likas na mga mapanghimagsik!

Sa kabila ng iyong pagsisikap, dapat mong maunawaan ang gawain na ginagawa ng Diyos ngayon, anupat alam mo ang kahalagahan ng gawaing ito. Dapat mong maunawaan at malaman kung ano ang gagawin ng Diyos kapag Siya ay dumating sa mga huling araw, mga disposisyon na taglay Niya, at kung ano ang Kanyang isasakatuparan sa pagiging ganap ng tao. Kung hindi mo alam at hindi mo maunawaan ang Kanyang mga ginawa bilang katawang-tao, paano mo mahahanap ang Kanyang kalooban, at paano mo Siya magiging matalik na kaibigan? Sa katunayan, ang pagiging malapit sa Diyos ay hindi naman masalimuot, at hindi rin naman payak lang. Kung kayang makaramdam ng tao, kaya niyang tuparin, kaya hindi ito pasikot-sikot; kung hindi kayang makaramdam ng tao, ito ay higit na magiging mas mahirap, at higit pa rito, ang mga tao ay mas madaling masubsob sa pagsisikap sa kalagitnaan ng kalabuan. Kung, sa pagsisikap sa Diyos, ang mga tao ay walang kanyang sariling paninindigang tinatayuan, at hindi alam ang katotohanan na dapat niyang panghawakan, nangangahulugan ito na wala siyang saligan, at hindi na madali para sa kanya ang manindigang matatag. Sa ngayon, marami ang hindi makaunawa sa katotohanan, hindi mapag-iba ang tama sa mali o masabi kung ano ang dapat ibigin at hindi. Ang ganitong mga tao ay hirap tumayong matatag. Ang susi sa paniniwala sa Diyos ay ang isagawa ang katotohanan sa buhay, pangangalaga sa kalooban ng Diyos, pag-alam ng gagawin ng Diyos sa tao kapag Siya ay naging katawang-tao at ang mga alituntunin na sinasalita Niya; huwag susunod sa karamihan, anupat magkaroon ka ng mga sariling alituntunin na dapat pasukin, at panghawakan ang mga ito. Ang panghahawakang mahigpit sa mga bagay na ito na niliwanagan ng Diyos ay makatutulong sa iyo. Kung hindi, ngayon ay babaling ka sa isang paraan, bukas babaling ka sa iba, at wala kang makakamit na anumang tunay. Ang pagiging ganito ay walang pakinabang sa iyong sariling buhay. Yaong mga hindi nakakaunawa sa katotohanan ay palaging sumusunod sa iba: Kung sinasabi ng mga tao na ito ay ang gawain ng Banal na Espiritu, sasabihin mo na rin na ito ay ang gawain ng Banal na Espiritu; kung sinasabi ng mga tao na ito ay ang gawain ng masamang espiritu, mag-aalinlangan ka na rin o sasabihin mo rin na ito ay ang gawain ng masamang espiritu. Lagi mong ginagaya ang mga sinasabi ng iba, at hindi mo kayang kumilala ng kahit ano sa iyong sarili, ni hindi mo kayang mag-isip para sa iyong sarili. Ito ay isang tao na walang pinaninindigan, na hindi kayang alamin ang pagkakaiba—ang gayong tao ay walang-halagang kawawa! Ang gayong uri ng mga tao ay laging nag-uulit ng mga sinasabi ng iba: Ngayon ay sinabi na ito ay ang gawain ng Banal na Espiritu, nguni’t maaaring balang-araw may magsasabi na hindi ito gawain ng Banal na Espiritu, at walang-iba kundi mga gawa ng tao—nguni’t hindi mo ito nakikita, at kapag nasaksihan mong sinabi ito ng iba, sasabihin mo kung ano ang sinabi nila. Ito ay talagang gawain ng Banal na Espiritu, nguni’t sinasabi mo na gawain ito ng tao; hindi ka ba naging isa sa mga lumalapastangan sa gawain ng Banal na Espiritu? Sa ganitong paraan, hindi ka ba sumalungat sa Diyos dahil hindi mo kayang alamin ang pagkakaiba? Hindi natin alam, baka isang araw may isang hangal ang lilitaw na nagsasabing “ito ay gawain ng masamang espiritu”, at kapag narinig mo ang mga salitang ito maguguluhan ka, at muli ay matatali sa mga sinasabi ng iba. Sa tuwing may nanggagambala hindi mo kayang tayuan ang iyong pinaninindigan, at lahat ng ito ay dahil hindi mo taglay ang katotohanan. Ang paniniwala sa Diyos at pagsisikap na makilala ang Diyos ay hindi isang madaling bagay. Hindi ito makakamit sa basta pagsasama-sama at pakikinig sa pangangaral, at hindi ka maaaring magawang perpekto ng damdamin lamang. Dapat mong maranasan, at alamin, at dapat may alituntunin sa iyong mga pagkilos, at makamit mo ang gawain ng Banal na Espiritu. Kapag nakaranas ka na ng iba’t-ibang karanasan, makikilala mo na ang iba’t-ibang bagay—malalaman mo kung ano ang tama at mali, ang pagkamatuwid at katampalasanan, kung ano ang laman at dugo at kung ano ang nasa katotohanan. Dapat makilala mo ang lahat ng mga ito, at sa paggawa nito, kahit anuman ang mangyari, hindi ka malilito. Ito lamang ang tunay na matayog mong kalagayan. Ang pag-alam sa gawain ng Diyos ay hindi isang simpleng bagay: Dapat mayroon kang pamantayan at layunin sa iyong pagsisikap, dapat alam mo kung paano hanapin ang tunay na daan, at kung paano sukatin kung ito ba ay tunay na daan o hindi, at kung ito ba ay gawain ng Diyos o hindi. Ano ang pinaka-pangunahing alituntunin sa paghahanap sa tunay na daan? Kailangan mong tingnan kung naroon ang gawain ng Banal na Espiritu o wala, kung ang mga salitang ito ay pagpapahayag ng katotohanan, sino ang pinatototohanan, at kung ano ang maidudulot nito sa iyo. Ang pag-alam sa pag-itan ng tunay na daan at maling daan ay nangangailangan ng maraming aspeto ng pangunahing kaalaman, kung saan ang pinakasaligan ay ang pagsasabi kung naroon ang gawain ng Banal na Espiritu o wala. Sapagka’t ang sangkap ng paniniwala ng tao sa Diyos ay ang paniniwala sa Espiritu ng Diyos, at kahit ang paniniwala niya sa Diyos na nagkatawang-tao ay dahil sa ang katawang-tao na ito ay ang pagsasakatawan ng Espiritu ng Diyos, na nangangahulugan na ang gayong paniniwala ay paniniwala pa rin sa Espiritu. May mga pagkakaiba sa pag-itan ng Espiritu at ng katawang-tao, nguni’t dahil ang katawang-tao na ito ay nagmumula sa Espiritu, at ang Salita na naging katawang-tao, sa gayon anuman ang pinaniniwalaan ng tao ay ang likas na sangkap ng Diyos. Kaya’t, sa pagkilala kung ito ay tunay na daan o hindi, higit sa lahat dapat mong tingnan kung naroon ang gawain ng Banal na Espiritu o wala, kung saan pagkatapos nito ay dapat mong tingnan kung naroon ang katotohanan sa daang ito o wala. Ang katotohanang ito ay ang disposisyon sa buhay ng normal na pagkatao, na ang ibig sabihin, yaong kinailangan sa tao nang lalangin siya ng Diyos sa pasimula, ang sumusunod, ang buong normal na pagkatao (kasama ang katinuan ng tao, panloob-na-pananaw, karunungan, at ang pangunahing kaalaman ng pagiging tao). Ibig sabihin, kailangan mong tingnan kung dinadala ba ng daan na ito ang tao sa buhay ng normal na pagkatao o hindi, kung ang katotohanan na sinasalita ay kailangan ayon sa pagka-totoo ng normal na pagkatao o hindi, kung ang katotohanang ito ay praktikal at tunay o hindi, at kung ito ay talagang pinaka-napapanahon o hindi. Kung mayroong katotohanan, makakaya nitong dalhin ang tao sa normal at tunay na mga karanasan; higit pa rito, ang tao ay nagiging lalong higit na normal, ang katinuan ng tao ay lubos na nagiging ganap, ang buhay ng tao sa laman at ang espirituwal na buhay ay nagiging lalong higit na maayos, at ang emosyon ng mga tao ay nagiging lalong higit na normal. Ito ang ikalawang alituntunin. Mayroong isa pang alituntunin, na kung nadaragdagan ang pagkakilala ng tao sa Diyos o hindi, kung ang pagdanas ng ganoong gawain at katotohanan ay may kakayahang pumukaw ng pag-ibig sa loob niya para sa Diyos, at madala siya upang maging malapit sa Diyos o hindi. Sa ganito masusukat kung ito ang tunay na daan o hindi. Ang pinakasaligan ay kung ang daang ito ay makatotohanan sa halip na higit-sa-karaniwan, at kung ito ay nakapagkakaloob ng buhay ng tao o hindi. Kung ito ay kaayon sa mga alituntuning ito, maaaring mabuo ang konklusyon na ang daang ito ang tunay na daan. Sinasabi ko ito hindi upang tanggapin ninyo ang ibang daan sa hinaharap, o ang paghula na mayroong gawain sa ibang panahon sa hinaharap. Sinasabi Ko ito upang malaman ninyo na ang daan ngayon ay tunay na daan, upang hindi kayo mag-aalinlangan sa inyong paniniwala tungkol sa gawain ngayon at hindi ninyo makayang makamit ang kaunawaan hinggil dito. Maraming iba na sa kabila ng pagiging-tiyak, ay sumusunod pa rin ng may kaakibat na walang kasiguraduhan; ang gayong katiyakan ay walang kaakibat na alituntunin, at dapat iyong maalis sa lalong madaling panahon. Kahit na ang mga talagang masisigasig sa kanilang pagsunod ay tatlong bahaging sigurado at limang bahaging di-sigurado, na nagpapakitang wala silang saligan. Dahil ang inyong kakayahan ay mahina at ang inyong saligan ay mababaw, wala kayong pag-unawa sa pagkakaiba. Hindi inuulit ng Diyos ang ginagawa Niya, hindi Siya gumagawa ng hindi makatotohanan, hindi Siya nag-aatas ng labis-labis sa mga tao, at hindi Siya gumagawa ng higit sa katinuan ng mga tao. Ang lahat ng Kanyang ginagawa ay napapaloob lamang sa hanggangan ng normal na katinuan ng tao, at hindi lumalampas sa katinuan ng normal na pagkatao, at ang Kanyang gawain ay naaayon mga karaniwang iniatas sa mga tao. Kung ito ay ang gawain ng Banal na Espiritu, ang tao ay nagiging lalong higit na normal, at ang kanyang pagkato ay nagiging lalong higit na normal. Ang tao ay may nadaragdagang pagkakaalam ng kanyang disposisyon, na ginawang tiwali ni Satanas, at ng kakanyahan ng tao, at mayroon siyang higit na pananabik sa katotohanan. Na ang ibig sabihin, ang buhay ng tao ay lumalago nang lumalago, at ang tiwaling disposisyon ng tao ay nakakayanan ang parami nang paraming mga pagbabago—ang lahat ng ito ay ang kahulugan ng ang Diyos ay nagiging buhay ng tao. Kung ang isang daan ay walang kakayahang ibunyag ang gayong mga bagay na siyang kakanyahan ng tao, walang kakayahang baguhin ang disposisyon ng tao, at higit pa rito, hindi kayang dalhin siya sa harap ng Diyos o bigyan siya ng tunay na pagkaunawa sa Diyos, at nagsasanhi pa sa kanyang pagkatao na maging lalo pang mas mababa at ang kanyang katinuan ay mas nagiging hindi normal, kung gayon ang daang ito ay hindi ang tunay na daan, at maaaring ito ay gawain ng masamang espiritu, o ang lumang daan. Sa madaling sabi, hindi ito maaaring ang gawain ng Banal na Espiritu sa kasalukuyan. Naniwala kayo sa Diyos sa kabuuan ng mga taong ito, nguni’t wala kayong malay sa mga alituntunin ng pagkilala sa pagkakaiba ng tunay na daan at maling daan o sa paghahanap sa tunay na daan. Ang karamihan sa mga tao ay hindi man lamang interesado sa ganitong mga bagay; sila ay sumusunod kung saan pumupunta ang karamihan, at inuulit ang sinasabi ng nakararami. Paanong ang isang ito ay humahanap sa tunay na daan? At paanong ang gayong mga tao ay masusumpungan ang tunay na daan? Kung panghahawakan mo ang mga pangunahing alituntuning ito, kung gayon anuman ang mangyari ay hindi ka madadaya. Sa ngayon, mahalaga na malaman ng tao ang pagkakakilanlan; ito ang dapat na taglayin ng normal na pagkatao, at kung ano ang dapat taglayin ng tao sa kanyang karanasan. Kung maging ngayon, wala pa ring mapagkaiba ang tao sa kanyang pagsunod, at ang kanyang pantaong katinuan ay hindi pa rin lumago, sa gayon ang taong iyon ay mangmang, at ang kanyang pagsisikap ay mali at nakalihis. Walang kahit kaunting pagkakaiba sa iyong pagsisikap ngayon, at habang ito ay totoo, gaya ng iyong sinabi, nakita mo ang tunay na daan, nakamit mo ba iyon? May nakilala ka ba? Ano ang sangkap sa tunay na daan? Sa tunay na daan, hindi mo makakamit ang tunay na daan, wala kang makakamit sa katotohanan, o wala kang nakamit sa mga bagay na hinihiling sa iyo ng Diyos, kaya wala pa ring pagbabago sa iyong katiwalian. Kung ipagpapatuloy mo ang pagsisikap sa ganitong paraan, ikaw ay tiyak na maaalis. Dahil sumunod ka na magpahanggang ngayon, dapat tiyak ka na ang tinahak mong daan ay ang tunay, at wala ng higit pang mga pag-aalinlangan. Maraming tao ang nag-aalinlangan at huminto na sa paghahanap sa katotohanan dahil lamang sa maliit na mga bagay. Ang gayong mga tao ay walang kaalaman sa gawain ng Diyos, sila ay mga sumusunod sa Diyos ng walang kasiguraduhan. Ang mga tao na hindi alam ang gawain ng Diyos ay walang kakayanang maging malapit sa Kanya, o hindi maaaring magbigay-patotoo sa Kanya. Nagpapayo Ako sa mga naghahanap lamang ng pagpapala at nagsisikap lamang sa kung ano ang malabo at mahirap maunawaan upang pagsikapan ang katotohanan sa lalong madaling panahon, upang ang kanilang buhay ay magkaroon ng kahalagahan. Huwag mo nang lokohin ang iyong sarili!

Mula sa  Mga Pagbigkas ni Cristo ng mga Huling Araw (Mga Seleksyon)

Ang pinagmulan: Tanging Yaong mga Kilala ang Diyos at ang Kanyang Gawain ang Makapagbibigay-kasiyahan sa Diyos

Rekomendasyon: Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos

Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ay itinatag ng personal na bumalik na Panginoong Jesus sa mga huling araw